Monday, February 1, 2010

ကမ္းေၿခ

ပင္လယ္က ငါ့ဆီကုိပ်က္က်ခဲ့တယ္..။
တစ္ကုိယ္လုံးေပၚ ကပ္ၿငိေနတဲ့ ဆားပြင့္ေတြကုိခါခ်ရင္း
ရင္ထဲကခြာခ်လုိ႔မရတဲ့ နာက်င္မႈေတြအေပၚ
ေသာင္ၿပင္ေပၚပစ္ခ်လုိက္တဲ့ငါ့ ခႏၵာကုိယ္ေပၚ
လႈိင္းၾကတ္ခြတ္ေတြေၿပးေၿပးရုိက္တယ္
၀ီစကီေတြခပ္မ်ားမ်ားမ်ဳိခ်
စီးကရက္ေတြခပ္မ်ားမ်ားဖြာရႈိက္
ဘ၀ဟာထင္ထားတာထက္ပုိမူးၿပီးပုိခါးသက္တယ္
ေသၿခင္းတရားကထပ္ခ်ပ္မကြာ
ကမ္းစပ္ကေန ဗာဂ်ီနီးယားစ္၀ုဖ္ဟာ
ေကြးၿမစ္ထဲကို ဘာလုိ႔ ဆင္းသြားရတာလည္း
ဟဲမင္းေ၀းက ကမ္းေၿခကုိ လွမ္းၿမင္ေနရတဲ့
ၿပဴတင္းေပါက္ကေန ကုိယ့္ကုိယ္ဘာလုိ႔ပစ္ခ်လုိက္ရတာလည္း
ရင္ဘတ္ၾကီးတုိးလ်ဳိးေပါက္နဲ႔
ငါဘာကဆက္ခ်စ္ေနရမလည္း...
ကမ္းေၿခဟာ အနားသတ္မ်ဥ္းတစ္ခုအဆုံး
ဘ၀တစ္ခုရဲ႕အစ...


မုိးလႈိင္ည

3 comments:

  1. က်ေနာ္ေတာ့ ၿမိဳ႕မၿငိမ္း ဘာလို႔ အုတ္ကားေအာက္ ေခါင္းထိုးထည့္လိုက္ရတာလဲ ဆိုတာ ပိုသိခ်င္တယ္။

    ReplyDelete
  2. ကဗ်ာေတြအားလံုးေကာင္းတယ္ေနာ္..
    ရင္ဘတ္ေတြနဲ႕ ခံစားထားပံုရတယ္.. မၾကာခန လာဖတ္ျဖစ္ပါတယ္... စကားလံုးေရြးခ်ယ္ပံုေလးေတြကို သေဘာက်မိတယ္...

    ReplyDelete
  3. ပထမဆံုးငါးေၾကာင္းကုိ အရမ္းသေဘာက်တယ္ ...

    ReplyDelete

“ခွေးကလေး ကောက်ကောက်”

ကျွန်တော့် လူ့ဘဝသက်တမ်း နှစ်လေးဆယ်မှာ ဒါဟာ ရွှေသားသံယောဇဉ်ဖြစ်မှန်း ကျွန်တော်သိခဲ့ရပါတယ်။ အမှန်တကယ်တော့ ချစ်ခြင်းမေတ္တာတို့၊ သံယောဇဉ်တို့၊ စ...