Thursday, September 29, 2011

လြမ္းမိတဲ့အခါ မလြမ္းမိေအာင္ ငါ့ကုိယ့္ငါ ေလွာင္ရယ္ရတယ္..။

လြမ္းမိတဲ့ စာသားေတြ ခ်ေရးတုိင္း ..

ငါအေတြးေတြကုိ ငါၿပဳံးတယ္

ေလာကၾကီးက ေလွာင္ရယ္ေနတုန္း

လြမ္းေလာက္စရာေတြကုိ မလြမ္းတာ လူမပီသဘူး

မလြမ္းေလာက္တဲ့ ငါ့ကုိယ့္ငါအတြက္

တစ္ခါတစ္ေလသနားတယ္ တစ္ခါတစ္ေလဟားတယ္

ေလလြင့္ရြက္ေၾကြေတြလုိ႔…

တစ္ေယာက္ေယာက္ဖိနင္းလုိက္လုိက္တဲ့အခါ..

တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ အသံစိမ္းေလးတစ္ခ်က္ေလာက္ပဲ

တၿဖည္းၿဖည္းေပါ့ ေကာင္းကင္နဲ႔ေၿမၾကီးၾကားမွာ

ခံစားမႈေတြလုံးပါးပါးတယ္…

မရယ္တတ္မငိုတတ္နဲ႔…

အူတူတူ စာဖတ္ေနတဲ့လူတစ္ေယာက္ဟာငါပါ

လြမ္းမိတဲ့စာသားေတြေရးမိတုိင္း

လြမ္းမိတဲ့စာသားေတြဖတ္မိတုိင္း

ငါေလွာင္ရယ္သံေတြၾကားတယ္…

ေလပူေဖာင္းေတြရဲ႕သက္တမ္းလုိ႔

လူေတြလြမ္းတယ္ဆုိတာ ဘယ္ေလာက္ခံမွာလည္းလုိ႔…

ကာလေပၚ အာသီသေတြၾကားမွာ

ပရုိမိုးရွင္းခ်တဲ့ ေလယာဥ္လက္မွတ္ေလး၀ယ္လုိက္

လူ႔အခြင့္အေရး သဘာ၀ပါတ္၀န္းက်င္

ရွားပါးတိရစာၦန္မသတ္ၿဖတ္ေရးေတြမွာ လက္မွတ္ထုိးလုိက္

ကန္႔ကြက္လုိက္ ေထာက္ခံလုိက္ ၾကားေနေပးလုိက္

အေပ်ာ္ခရီးေလးထြက္လုိက္ …

ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ စစ္ပြဲအေၾကာင္းရုပ္ရွင္ေတြၾကည့္ုလုိက္

အာဖရိက အေရးအခင္းေတြကို သည္းထိတ္ရင္ဖုိဇာတ္ကားဆုိၿပီး

ဆုိဖာအထူၾကီးေပၚကေန ေပါက္ေပါက္ဆုပ္ေလးစားရင္စာနာလုိက္ေပါ့

လြမ္းမိတဲ့အခါ မလြမ္းေအာင္ၾကဳိးစားတယ္…

မလြမ္းပဲ ၀မ္းနည္းေနမိတဲ့အခါ….

လြမ္းတဲ့အေၾကာင္းေရးမိတဲ့ စာသားအတြက္….


မုိးလႈိင္ည

ကၽြန္ေတာ္သာ တုိးရစ္ တစ္ေယာက္ဆုိ အဲဒီေနရာေလးကုိ ၿပန္လာမယ္...။


စက်င္ေက်ာက္ ေက်ာမွီခုံတန္းေကြးေလးေတြက

ၿမင္ရရုံနဲ႔ ေအးခ်မ္းစရာ

ညေနက ခရမ္းၿပာေရာင္လင္းပြင့္ေနတယ္

စက်င္ေက်ာက္ၿပားခုံ၀ုိင္းေလးေပၚမွာ

ေခ်ာကလက္ေတြ အီခ်ဳိေနတတ္ၿပီး

အေၾကြေတြအမ်ားကုိ သၾကားလုံးေတြနဲ႔လဲေပးထားတာ

ေနာက္ေက်ာက ေရတံခြန္ေလးမွာ

အၿပာေရာင္နဲ႔ ပန္းေရာင္မီးတန္းေလးေတြၿဖာဆင္းေနတယ္

ပန္းကေေလးေတြ အိပ္မက္ေနတဲ့ ရယ္သံခ်ဳိခ်ဳိထဲ

ဥယ်ာဥ္ထဲက လိပ္ၿပာေလးေတြ တစ္ေရးႏုိးေနမလား

အဲဒီတုန္းက လူတစ္ေယာက္နဲ႔ စကားေၿပာရတာ

ၾကယ္တံခြန္နဲ႔စကားလက္ဆုံၾကရသလုိ

စၾကာၤ၀ဠာအႏွံ႔အၿပားကုိ ေ၀းသြားလုိက္နီးသြားလုိက္

ပါေမာကၡတစ္ေယာက္လုိ ခင္ဗ်ားမ်က္မွန္ေပၚကေန

ခဏခဏေက်ာ္မၾကည့္ပါနဲ႔ဗ်ာ ဆုိေတာ့ သူမကရယ္တယ္...

ၿပင္သစ္ေကာ္ဖီမွာ အေရွ႕အိႏၵိယက မဆလာခတ္ထားေတာ့

ေသာက္ရင္းနဲ႔ၿပဳိင္တူၿပဳံးမိၾကတယ္...

ကၽြန္ေတာ္ တုိးရစ္တစ္ေယာက္ ဆုိရင္ေတာ့

အဲဒီေနရာေလးကုိ ခဏခဏၿပန္လာမယ္....

အခုေတာ့လည္း မေရာက္ၿဖစ္တာၾကာေပါ့

ရင္ထဲက ၀တ္ရည္ခ်ဳိေတြအတြက္

လိပ္ၿပာေလးလည္းမရွိေတာ့ေလ...။

မုိးလႈိင္ည

Thursday, September 22, 2011

ဒါပါပဲ ဘ၀ဆုိတာ

လူ႔ဘ၀က အႏၱရာယ္မ်ားၿပီးသားပဲ

ငါနားမလည္ ႏုိင္ေသးခင္…

ဗုံးေပါက္မွ ေၾကာက္ရ ဆည္ေဆာက္မွာေၾကာက္ရ

စစ္အာဏာသိမ္းမွာ ေၾကာက္ရ

လယ္ေတြသိမ္းမွာ ေၾကာက္ရ

ဆန္ဟာ ဘယ္ကရလည္း

ေပါင္မုန္႔ဟာ ဘယ္ကရလည္း

ဘာမွမရွိလည္း

အႏၱရာယ္ရွိႏွင့္ၿပီးသား…

ဒါမ်ဳိး ခဏခဏ ေၾကာက္ေနရလည္း

သံသရာရြာရုိးကုိးေပါက္ ေလွ်ာက္သြားမိခဲ့…။

မိုးလႈိင္ည

ယန္စီျမစ္မွာ ေရနစ္ျခင္း

ကိစၥမရွိဘူး

ဧရာဝတီမရွိလည္း

ႏြားေျခရာခြက္ေတြထဲမွာ

ေရေတြရွိေသးသတဲ့……

အဲဒီေျခရာခြက္ထဲ

ေရေတြခမ္းသြားေတာ့ေရာ

ဘာအေရးလဲ

မထူးဇာတ္နဲ႕

ေမရီအင္တြဳိင္းနက္စကတ္နဲ႕

ၾကပ္ေျပးဆုုိတဲ့အရပ္မွာ

ျမန္မာျပည္ရဲ႕သမုုိင္းကုုိေရေဆးဖုုိ႕

လည္ေခ်ာင္းေသြးေတြရွိတယ္။

ေကမင္းထင္

(၁၂။ စက္တင္ဘာ။ ၂၀၁၁)

--

Wednesday, September 21, 2011

အၿပာေရာင္ က်ိန္စာ

အလြမ္းရယ္ မေၿပႏုိင္ဘူး

အၿပာေရာင္ညကုိ ဂီတာသံေတြၾကားတယ္

နံရံဟာ ညမီးေရာင္ မွိန္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးလွလုိ႔

မင္းအိပ္မက္ေတြမွာ

ဂ်စ္ပဆီေကာင္ေလး တစ္ေယာက္အေၾကာင္းပါလား

ရန္ကုန္ၿမဳိ႔ေပၚကေလ

ဂ်င္းေဘာင္းဘီအၿပာေရာင္နဲ႔

ဂ်စ္တစ္တစ္ကန္တန္တန္ေကာင္ေလး

အားနာတတ္တယ္ ဘယ္ေတာ့မွမၿပဳံးၿပတတ္ဘူး

မင္းစကားနဲ႔ေၿပာရင္ အၿမင္ကတ္စရာပဲ

သူက …

တစ္ခါတစ္ေလ ကဗ်ာေရးတယ္လား..

ဘယ္ေတာ့မွ အႏုပညာမဆန္တဲ့ အထာနဲ႔

အၿပာေရာင္တိမ္ေတြကုိ လွမ္းလွမ္းေငး

စီးကရက္မီးေလးေၿခြလုိက္သလုိ

ကုိယ့္ဘ၀ကုိယ္ ၿပတ္သလုိနဲ႔

အလြမ္းနဲ႔ေထာင္ေခ်ာက္မိဆဲ

သူ႔ႏွလုံးသားကုိ သာေကာင္လိုလုိက္ဖမ္း

ဒါဟာ…

မၿပန္ႏုိင္မယ့္ ၿမစ္တစ္ခုကို ဆန္တက္မိသလုိမ်ဳိး…

စကားလုံး အဆန္းေတြ ၀ါက်အသစ္ေတြ

ခ်စ္ၿခင္းဖြဲ႔ပဲ….

သံသရာတစ္ခုစာ ၀ဋ္လည္ခဲ႔ေပါ့…။

မုိးလႈိင္ည

“ခွေးကလေး ကောက်ကောက်”

ကျွန်တော့် လူ့ဘဝသက်တမ်း နှစ်လေးဆယ်မှာ ဒါဟာ ရွှေသားသံယောဇဉ်ဖြစ်မှန်း ကျွန်တော်သိခဲ့ရပါတယ်။ အမှန်တကယ်တော့ ချစ်ခြင်းမေတ္တာတို့၊ သံယောဇဉ်တို့၊ စ...