ေလာင္ကြၽမ္းေနတဲ့ည

ည ကမသိခဲ့ဘူး
လဆြဲအားေၾကာင့္
ဒီေရတက္ခဲ့သလုိ
အလြမ္းဆြဲအားေၾကာင့္
ၾကယ္ေရာင္လက္ခဲ့တာကုိ...
အခုမွေတာ့
ၾကဳိးစားမၿပဳံးေတာ့ဘူး
အသည္းကြဲသီခ်င္းသစ္ရဲ႕
အရသာကုိယစ္မူးေနလုိက္ဖုိ႔
ကုိယ္အဓမၼနမ္းရႈိက္ဖူးခဲ့တဲ့
ႏႈတ္ခမ္းေလးက
ညတစ္ၿခမ္းကုိေလာင္ကြၽမ္းေစလုိက္တာ...။

မုိးလႈိင္ည

အနာတရမ်ား

မနက္ခင္းေရာက္တုိင္း
အထူးတဆန္းနုိးထလာပုံနဲ႔ ရုိးရုိးသားသား
ကမၻာအႏွံ႔အၿပားကုိ ေအာ္ဟစ္ခဲ့...
ဒုကၡကုိခ်စ္တယ္
ဒီေကာင္းကင္နိမ့္နိမ့္ေလးကုိ ခ်စ္တယ္
ဒါဟာ
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ရဲ႕ အဖြင့္နဲ႔အပိတ္ေပါ့ ညီမေလးရယ္။

ႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီတစ္ၾကိမ္ တရားက်ဖုိ႔
စကၠန္႔ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ပဲ လုိအပ္သတဲ့ေလ
သူကုိယ္သူ အပုိင္တြက္ခ်က္
ခရီးထြက္သြားသူၾကီး ၿပန္မလာမီ
ဒီမွာ ေနာက္ထပ္ႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီရွိတယ္
ဘယ္သူေတြယူဦးမလဲ။

ညီမေလးေရ...
(ကုိယ့္ေထြးေမေလးေရ..)
ေမ်ာ္လင့္ၿခင္းကေတာ့ သူမဟုတ္တဲ့အတုိင္းေပါ့ကြယ္
ဆုိေနက် ေႏြဦးသီခ်င္းမွာ
ၿပီးေတာ့ ငါတုိ႔ရင္အုံေတြေပၚမွာ
စံပယ္ေတြကုိပဲ တစ္ပြင့္ခ်င္းနမ္းလုိ႔။

ေက်ာ္မ်ဳိး

အပုိင္းအစမ်ား

ၿမဴခုိးနဲ႔ တိမ္ေတြက
ငါတုိ႔ကုိလိမ္ေနတယ္
တံလွ်ပ္နဲ႔ေရရဲ႕ ထင္ေယာင္မွားမႈမ်ား
တည့္မတ္စြာလြဲေခ်ာ္ခဲ့ေသာ
အမွန္တရားမ်ားအတြက္
ႏွလုံးသားကုိ သန္႔သန္႔စင္စင္ ထားဖုိ႔ေတာ့လုိလိမ့္မယ္။
သိစိတ္နဲ႔မသိစိတ္ထဲက ထင္မွတ္မွားဆႏၵစြဲေတြအတြက္
လင္းတေတြ၀ဲသလုိ
ကႏာၱရအညႇီအေဟာက္ေတြကုိမွ
တပ္မက္စိတ္ တလြင့္လြင့္နဲ႔
ဟင္လင္းၿပင္ရဲ႕ ရွိမႈမဲ့ကန္႔သတ္မ်ဥ္းကုိ
ဆန္႔က်င္္ဖုိ႔အတြက္
ပရမ္းပတာကာလ ၿဖစ္စဥ္ၾကီးတစ္ခုလုံးကုိ
အစီအစဥ္ခ်မွတ္ရန္ ၾကိဳးစားေပမယ့္
အားလုံးဟာ အပုိင္းအစမ်ားသာ။

မုိးလႈိင္ည

ေၾကာက္တတ္ရင္အခါခါေသ

ကုိလုိနီစစ္ပုလိပ္ေတြက

ၿမင္းနဲ႔တုိက္တုတ္နဲ႔ရုိက္လုိ႕

ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္

ကုိေအာင္ေက်ာ္က်ဆုံးခဲ့တယ္လုိ႔

သမုိင္းမွာေအာ္က်က္ခဲ့တယ္။

အခု

မိစာၦဘီလူးေတြက

ေသနတ္နဲ႔ပစ္၊ ၀ါးရင္းတုတ္နဲ႔ရုိက္

မစင္တြင္းထဲနစ္နဲ႔

ဂ်ပန္ေခတ္ငရဲခန္းေတြထက္

ဆုိးသြမ္းတဲ့ အေတြ႔အၾကဳံၾကား

ေက်ာင္းသားေတြဘယ္ေလာက္မ်ား

က်ဆုံးခဲ့ရလဲ…။

မ်က္စိေပါက္ေမွးေမွး

ဗုိက္ရႊဲရႊဲၿပည္ၾကီးသားေတြက

ၿမန္မာၿပည္မွာ စီးပြားရွာလုိ႔ေကာင္းတယ္တဲ့

ေအး…မင္းတုိ႔ပဲရွာလုိ႔ေကာင္း

ငါတုိ႔ႏွမေတြက ဘီယာဆုိင္မွာသီခ်င္းဆုိ

kTvမွာအနမ္းခံလုိ႔ ရွင္သန္ဖုိ႔ၾကိဳးစားေနရခ်ိန္မွာ

ငါတုိ႔က ေတြေ၀ေနလုိ႔ရမလား…။

လုိက္ကာေတြခ်ခ်ထားတဲ့

ကက္စီႏိုေတြကရန္ကုန္မွာ

လပ္စ္ဗီးဂတ္စ္ထက္ပုိမ်ားတယ္

ေၿပာေတာ့ဥပေဒအထက္မွာ

ဘယ္သူ႔မွတက္မေနဘူးတဲ့

ငါၿမင္တာကေတာ့

ဥပေဒရဲ့အထက္မွာေခြးတက္ေနတယ္

မေက်နပ္လည္းမတတ္ႏုိင္ဘူး

ဆီဘန္းနီဆရာေတာ္သာ

ေသေသာ္မွတည္႔ေၾသာ္ေကာင္းဧ။္

ဒီေခတ္ကုိၾကည့္ၿပီး ေရးရရင္

ဆယ္ခါၿပန္ ေသခ်င္ေစာ္နံသြားမယ္

ငါတုိ႔မွာ

ပါးစပ္မဟရဲ၊ လက္ပန္းမေပါက္ရဲ

ေၾကာက္တတ္ရင္ အခါခါေသေပါ့…။

မုိးလႈိင္ည

အေဖ

သားသမီးေတြဟာ
ေက်ာက္တုံးေတြဆုိရင္
သူေတာင္ေပၚကုိ တြန္းတင္ခဲ့တာ ခုႏွစ္လုံး
သူ႔အေပၚၿပန္ပိခဲ့တာ ခုႏွစ္ခါ
ငွက္ေၾကာင့္
ေညာင္ပင္ဟာ အသီးနဲ႔ေ၀းရသလုိ
ေငြေၾကာင့္
မိဘဟာ သားသမီးနဲ႔ ေ၀းရတယ္
ဖုန္တက္ေနတဲ့ အိမ္ကေလးမွာေနေပမယ့္
ႏွလုံးသားဟာ ေတာက္ပအလင္းၿဖာၿမဲ
တစ္ခါတစ္ခါ
ေၿခာက္ကပ္ကပ္အလြမ္းနဲ႔
အရပ္ရွစ္မ်က္ႏွာေရာ္ရမ္းရမ္း
တစ္ခါတစ္ခါ
အထီးက်န္ၿခင္းက
သြားေရာဂါလုိ တဆစ္ဆစ္ကုိက္ခဲရင္း
မိသားစုရထားရဲ႕ စက္ေခါင္းတစ္ခုဟာ
ေမတၱၱာေ၀စုကုိ တလူလူလႊင့္ခဲ့သလုိ
စကားနည္းနည္းနဲ႔ တရားၿမဲရင္း အုိခဲ့ၿပီ
အပြင့္တုံးသစ္ပင္လုိ နာက်င္စိတ္နဲ႔
ငါ့ပ်က္ကြက္မႈေတြပါ တဲ့
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဆင္းရဲရတာကုိ
အားနာစကားဆုိရွာတယ္…အေဖ။

ကုိသွ်ပ္(ကန္႔ဘလူ)

ညခန္းမ

သိပ္အက်ယ္ၾကီးေတာ့မဟုတ္ဘူး

၁၀ေပပါတ္လည္ အခန္းထဲ

စာအုပ္ေတြ ပင့္ကူမွ်င္ေတြ ရႈပ္ေထြး

ဂီတက အပုိင္းပုိင္းပ်က္က်

ဒႆန အက်ဳိးအပဲ့ေတြ ပလူပ်ံ

လက္ခံထားရတဲ့ငါ့ကုိ

အစိတ္စိတ္ ခြဲၿဖာေတာ့အနတ္တ

နံရံမွာ မွိန္ေဖ်ာ့ေနတဲ့ ဂစ္တာတစ္လက္

ထပ္မံဖြဲ႔ဆုိဖုိ႔ မလုိအပ္ေတာ့ဘူး

ဆက္လက္သုံးစြဲဖုိ႔ စကားလုံးေတြက်ဳိးပ်က္

ကဗ်ာဆရာကေတာ့ သူလက္မထပ္ရေသးဘူးတဲ့

လိပ္စာကဒ္အေဟာင္းပုံထဲမွာ

မင္းနာမည္ ရွာမေတြ႔ေတာ့ဘူး

၈ႏွစ္ေၿမာက္ ခြဲခြာခဲ့ရတဲ့ အမွတ္တရထဲ

ယူကလစ္ပင္ေတြ တန္းစီေပါက္ေနတဲ့

လမ္းကေလး ပုံဆြဲထားတယ္

ညခန္းမထဲမွာ ငါတစ္ေယာက္တည္း

ႏွစ္ပါတ္လည္။

မုိးလႈိင္ည

ၿဖစ္သင့္တာေတြၿဖစ္…ၿဖစ္မလာတဲ့ေလာက

အစက စေၿပာရင္

အစက စေၿပာတာပဲရွိမယ္

အခုငါ့ဆီမွာ မၿပီးေသးဘူး

အားလုံးက စုိးရိမ္ေရမွတ္

ၿပဴတင္းေပါက္ေတြက ဖြင့္လုိက္ပိတ္လုိက္

ေနေရာင္ၿခည္မရဘူး

ေလေကာင္းေလသန္႔မရဘူး

ပတ္၀န္းက်င္က အၿမဲတမ္း ရႈခင္းအတုေတြနဲ႔

မြန္းက်ပ္ေနတုန္း

တံခါးၾကီးရင္ ေသာ့ၾကီးၾကီးခတ္ရတယ္

ဘယ္ေတာ့မွလည္း ဖြင့္လုိ႔မၿပီးဘူး

မေန႔ကခ်ိန္းထားတဲ့ ေကာင္မေလး

ဒီေန႔အထိ ေရာက္မလာဘူး

အုိင္တီေခတ္တဲ့ (ဘာေတြၿဖစ္ကုန္ၿပီလဲ)

အဲဒီလုိပဲ

ကဗ်ာဆရာက ေရးခ်င္ရာေရးတယ္

အယ္ဒီတာေတြက ေရြးခ်င္ရာေရြးတယ္

အားလံုးပဲ တစ္လြဲတစ္ေခ်ာ္

တကယ္ဆုိ ၿဖစ္သင့္တာေတြၿဖစ္…

ၿဖစ္မလာတာကုိပဲ

ေလာကလုိ႔ဆုိရမလား…။

မုိလႈိင္ည

ကဗ်ာဆရာခရီး

ဘယ္တုန္းကမွ

သားေရစိမ္းဖိနပ္တစ္ရံကို

ဟန္ပန္က်မစီးႏိုင္ခဲ႔တဲ႔ေျခေထာက္

ကမာၻေျမေပၚမွာ

မိုင္တစ္ေသာင္းေလွ်ာက္ခဲ႔တယ္တဲ႔….။

ရထားတစ္စီးရဲ႕ အထူးတန္း

ဘယ္လိုမွ ေျခဦးမသန္းခဲ႔ဖူးတဲ႔ေကာင္

ထိုင္ခံုမဲ႔လက္မွတ္တစ္ေစာင္နဲ႔

ရာသီစာကုန္စိမ္းေတြလို

ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုထိုးသိပ္

နံရံေတြေခါင္းအံုးအိပ္ဖူးတယ္…।

အဲဒီလုိ

ဘ၀ကိုခရီးသြားတဲ႔ေကာင္

သံသရာကိုမေၾကာက္ အႀကံအဖန္ကိုမေၾကာက္

ဘ၀ကို သြန္လိုသြန္ ေမွာက္လိုေမွာက္နဲ႔

စိတ္ထင္တုိင္းျပဳက်င္႔ အတၱေတြ ဆို႔နင္႔ေနပံုက

သူ႕ကိုယ္သူေတာ႔ ကဗ်ာဆရာတဲ႔….။

မုိးလႈိင္ည

အေမ႔အိမ္သို႔ အျပန္ခရီး

ဘ၀ခရီးရွည္မွာ

မေရာက္ျဖစ္တာၾကာၿပီျဖစ္တဲ႔

ခရီးအစကို သတိရလာေတာ႔…।

ဟိုး..အတိတ္ေ၀းေ၀းမွာ

လံုၿခံဳေအးခ်မ္းတဲ႔ အေမ႔အိမ္ကေလးက

တည္ၿငိမ္ရင္႔က်က္တဲ႔အသြင္နဲ႔

အေမ႔ပံုရိပ္ေတြ ထင္က်န္လို႔

သားတစ္ေယာက္ကို ႀကိဳလင္႔ေနခဲ႔….

ဘ၀ဟာ ေမာပန္းလာတဲ႔အခါေပါ႔

ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဟန္ေဆာင္ျခင္းေတြက

မ်က္ႏွာဖံုးကြာက်ၿပီး

အခ်ိဳကုန္သြားတဲ႔႔ ပီေကတစ္ခုလို

၀ါးရင္းနဲ႔ပဲ စိတ္ပ်က္လာခဲ႔ရ….

ဘ၀မွာ ဘယ္သူေတြအျပစ္ရွိလဲ….

သစၥာမဲ႔တတ္တဲ႔ေလာကကို ေက်ာခိုင္းၿပီး

အေမ႔အိမ္ျပန္ခရီးကို သားစခဲ႔ၿပီ….

ကိုယ္႔အျပစ္နဲ႔ ကိုယ္ေပါ႔အေမရယ္

ဒါေပမယ္႔ သားေၾကာက္ရြံ႕မေနပါဘူး

ဆံုးရႈံးမႈေတြ၊ အလွည္႔စားခံရမႈေတြကို

နာက်ည္းခံျပင္းခဲ႔ေပမယ္႔

အေမ႔ဆီမွာေတာ႔

၀န္ခ်ေတာင္းပန္ရံုနဲ႔

ကေလးဘ၀ကို သားျပန္ရဦးမွာပါ….။

မိုးလႈိင္ည

နာရီစင္

ရပ္တန္႔ခဲ့တာၾကာခဲ့ၿပီ

လည္ပတ္ခဲ့တာၾကာခဲ့ၿပီ

ေသခ်ာတာကၾကာခဲ့ၿပီဆုိတာပဲ

လူေတြကသူ႔ကုိၾကည့္ၾကည့္သြားၾကတယ္

လူေတြကသူ႔ကုိၾကည့္ၾကည့္ေနတုန္းပဲ

သူက ကာလကုိမေဖာ္ၿပႏုိင္ဘူး

သူကေသခ်ာတာတစ္ခုခုမေၿပာၿပႏုိင္ဘူး။

တစ္ေန႔တစ္ၿခားယုိယြင္းလာမႈနဲ႔

ေရွးေဟာင္းၿပတိုက္တစ္ခုလုိ

သူ႔ဘ၀ကေအးစက္လုိ႔

လူေတြကတစ္ခါတစ္ေလသူကုိၾကည့္တယ္

ၿပဳတ္ထြက္သြားခဲ့တဲ့သူ႔ဘယ္ဘက္လက္တံ

က်ဳိးပ်က္သြားခဲ့တဲ့သူ႔ညာဘက္လက္တံ

ၾကိဳး၀ိုင္းထဲမွာသူကတိတ္တဆိတ္ရပ္လုိ႔

တစ္ခါတစ္ေလ လူေတြကခပ္ၾကာခပ္ၾကာၾကည့္ေလ

သူ႔မွာအရွက္ရေလပဲ။

မုိးလႈိင္ည

ေသတမ္းစာ

ငါ့ရင္ခြင္ထဲမွာမင္းအတြက္ပြင့္ခဲ့တဲ့

ႏွင္းဆီၿဖဴတစ္ပြင့္ရွိတယ္

အဲဒီႏွင္းဆီၿဖဴကုိမင္းယူေဆာင္သြားပါ

ၿပီးေတာ့

ငါ့ေရွ႔မွာၿဖစ္ၿဖစ္..(ေနာက္ကြယ္မွာၿဖစ္ၿဖစ္ေပါ့)

မင္းနင္းေၿခဖ်က္ဆီးၿပစ္လုိက္ပါ။

ငါ့ရင္ထဲမွာမင္းအေၾကာင္းဖြဲ႔ဆုိထားတဲ့

ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ထြက္ေပၚလာလိမ့္မယ္

အဲဒီေနာက္

ငါေသဆုံးသြားလိမ့္မယ္

ငါ့အုတ္ဂူေဘးမွာ ႏွင္းဆီၿဖဴေတြပြင့္ေ၀ေနလိမ့္မယ္။

မုိးလႈိင္ည

က်ိန္စာသင့္၀ိညာဥ္

ေဖေဖာ္၀ါရီနတ္သမီးေရ

ငါ႔ရဲ႕ ျဖဴစင္တဲ႔ ႏွလံုးသား၀ိညာဥ္ေတာ္ဟာ က်ိန္စာသင္႔ခဲ႔ရတဲ႔

လြင္ျပင္က်ယ္တစ္ခုလိုပါပဲ….

ဘာျဖစ္လို႔မ်ား ေမတၱာတရားရဲ႕ ႏူးညံ႔သိမ္ေမြ႔မႈအႏုပညာကို

မုန္တိုင္းဆင္ဖ်က္ဆီးဖို႔အတြက္

ကံၾကမၼာက ယိုးမယ္ဖြဲ႔ခဲ႔ရတာလဲ….။

အေျဖမရတဲ႔ ေမးခြန္းမ်ားစြာနဲ႔ပဲ ငါ မြန္းက်ပ္ခဲ႔ရျပန္ၿပီ….။

မငိုပါနဲ႔ကြယ္

ကံၾကမၼာကို တြန္းလွန္ဖို႔အတြက္ ဒါဟာ အင္အားတစ္ရပ္မွ မဟုတ္ပဲ

ႏွလံုးသားခ်င္း ဆက္သြယ္နားလည္ထားတဲ႔

အေကာင္အထည္မဲ႔ ဘာသာစကားနဲ႔တင္

ငါၿပည္႔စံုေက်နပ္ခဲ႔ပါၿပီ….

မင္းမ်က္ရည္တစ္စက္ေၾကြတိုင္း ငါ႔ႏွလံုးသားတစ္ခါေသတယ္….

ေဖေဖာ္၀ါရီရယ္…ေသခ်ာပါတယ္…

ငါတို႔ခ်စ္ေမတၱာဟာ ေၾကြလြင္႔သြားတဲ႔ ၾကယ္တစ္စင္းလိုပါပဲ

ျဖဴစင္စြာေတာက္ပခဲ႔တယ္ဆိုတဲ႔အေၾကာင္း

မည္သူမွ် အမွတ္မရခဲ႔ရင္ေတာင္ ငါ့ရင္ထဲမွာ ေဖ်ာက္ဖ်က္မရတဲ႔

အတိတ္တစ္ခုရွိခဲ႔ပါတယ္….။

မုိးလႈိင္ည

ငွက္ဆုိးတစ္ေကာင္ရဲ႔မာန

အေတာင္ပံရိုင္းတစ္စံုအတြက္

အစိမ္းသက္သက္ျဖစ္ေနတဲ႔ ေကာင္းကင္ကို ေမာ္ၾကည္႔ရင္း…

ငါ႔အေပၚကို မလင္းပါနဲ႔ လမင္းရယ္…

ငါဟာ ညဥ္႔နက္သန္းေခါင္ကို စိုးမိုးမယ္႔ ငွက္ဆိုးတစ္ေကာင္

ခ်ိဳသာတဲ႔အသံထြက္ေတြနဲ႔ မလိမ္ညာတတ္ခဲ႔သူမို႔

အားလံုးရဲ႕အယူမွာ အမဂၤလာလုိ႔ ထင္မွတ္ထားၾကတယ္…။

ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းျဖန္႔ခ်လိုက္တဲ႔ အေတာင္ပံတစ္စံုရဲ႕ခတ္သံဟာ

မုန္တိုင္းဆန္ေနလိမ္႔မယ္…

အနိမ္႔အျမင္႔ ေလာကဓံၾကား

ႏွလံုးသားဟာအပူနဲ႔ ဖိအားေတြေၾကာင္႔ မာေက်ာက်စ္လ်စ္သြားေပမယ္႔…

တန္ဖိုးတြက္စနစ္အတြက္ေတာ႔ ရတနာျဖစ္မလာခဲ႔ပါဘူး…။

ျဖတ္သန္းဖူးတဲ႔သမိုင္းမွာ ငါဟာ အထူးအဆန္းျဖစ္ခဲ႔တယ္

အရူးမွတ္လို႔ ၀ိုင္းၾကည္႔ေနသူေတြက…ကဗ်ာဆရာလို႔ သိသြားတဲ႔အခါ…

အထင္ေသးရႈံ႕ခ်တဲ႔ မ်က္၀န္းေတြၾကား

ငါဘာမွားခဲ႔ပါသလဲ ကမာၻႀကီးေရ…

ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ျပရဲ႕ ကြန္ကရစ္ေထာင္ေခ်ာက္ထဲမွာ…

ညေနစာ မစားရေသးပဲနဲ႔…

ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို စိတ္ေအးလက္ေအး ရြတ္ဆိုေနႏိုင္တာ

ငါတစ္ေယာက္ပဲရွိတယ္ေလ….။

မိုးလႈိင္ည

ေဗဒါလမ္း-၂၂

မတက္ရလွ်င္ေတာ႔၊ တစ္သက္ပါ႔ မခံေပါင္…တဲ႔။

ကနစို တံုးတိုသစ္က၊ ေၾကြးဟစ္ ရန္ေထာင္။

မနက္က အေသေကာင္

သူေတာင္မွ တက္ႏိုင္ေသး။

ငတံုးတို ကနစိုသားေပပါ႔

ေခ်ာင္းဖ်ားကို ခါတစ္ေခါက္

ေရာက္ရမယ္ေလး…တဲ႔။

ဒီေခ်ာင္းမွာ ဒီတရားတဲ႔

ၾကားမွာပါ႔ က်ဴရိုးရွင္။

ကနစို တံုးပ်ိဳလွကို၊ နားခ်ပါ ရွင္။

ဒီေခ်ာင္းကို ၀င္မိလွ်င္၊ မထင္နဲ႔ တစ္ေခါက္တည္း။

တက္တံု သက္တံုနဲ႔

တက္မကုန္ သက္မစဲ၊ ေမာေလာက္ေအာင္ပဲ။

ဒီေခ်ာင္းမွာ ဒီတရားတဲ႔

ၾကားမွာပါ႔ က်ဴရိုးရွင္။

ကနစို တံုးပ်ိဴလွကို၊ နားခ်ပါ ရွင္။

ဒီေခ်ာင္းကို ၀င္မိလွ်င္၊ တက္ခ်ိန္တြင္ ဆင္းႏိုင္ပဲ။

ဆင္းခ်ိန္မွာ တက္လိုလည္း၊ ေစာင္႔ရ စၿမဲ။

မနက္က တက္တဲ႔ဒီ၊ မမီလိုက္ ေလလည္း။

ညဦးယံ ဒီျပန္တက္ပါလိမ္႔

တက္စရာ ခက္ပါပဲ၊ ပန္းေဗဒါနည္း။

ေဇာ္ဂ်ီ (၁၉၆၀)

(ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႔ရာၿပည့္ကုိဆရာ႔ကဗ်ာၿဖင့္ပူေဇာ္ကန္ေတာ့ပါသည္)

ႏွစ္ခ်ိဳ႕ေကာ္ဖီ

ေမ်ာ္လင္႔ခ်က္ဆုိတာ

ရွင္သန္မႈရာစုႏွစ္ေတြရဲ႕ေမာင္းႏွင္အား

ခရီးသြားေတြအတြက္ေတာ့

ဘယ္ႏွၿမိဳ႕ၿဖတ္ခဲ့ၿပီလဲ။

တြန႔္ေၾကမြေနတဲ့လြယ္အိတ္ထဲမွာေတာ့

သစ္လြင္ေတာက္ပတဲ့အနာဂတ္ေတြအၿပည္႔

သမုိင္းကုိေၿခရာၿပန္မေကာက္မိခ်င္ေအာင္

အတိတ္ကေမွာင္တယ္။

အဲဒီလုိနဲ႕ ဒီတစ္ေန႔ကုိပဲ

ကြက္ကြက္လင္းတတ္တဲ့ ေနမင္းကုိလည္းမခင္ခ်င္

ဒီတစ္ညတည္းပဲလက္လက္ၿပတတ္တဲ့

ၾကယ္စင္ေတြကုိလည္း

ငါ့ေကာ္ဖီခြက္ထဲကၿမဳိ႕ပ်က္ေတြကုိပဲ

ဇြတ္မ်ဳိခ်ခဲ့မိတယ္။

မုိးလႈိင္ည (သံလြင္အိပ္မက္ အမွတ္၆)

အသည္းကြဲနာရီ

ညေနငါးနာရီခြဲရင္
ငါ့စိတ္ေတြ ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ားနဲ႔
ရင္ထဲက ဒဏ္ရာေဟာင္းေတြက
သိပ္သည္းဆထူထဲလုိ႔
လမ္းေတြေပၚ လွိမ့္ထုတ္လုိက္ရမလား
ငါ့ဥခြံ႔ က်ဥ္းက်ဥ္းထဲက
မင္းပုံတူကုိ ေငးေနရမလား
အဲဒီလုိ ေယာင္ခ်ာခ်ာၿဖစ္ခဲ့တာ
ငါပုိင္ဆုိင္တဲ့ ညေနတုိင္းရဲ႕
ငါးနာရီခြဲ……။
ညေနငါးနာရီခြဲရင္ တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ဆုံၾကတယ္
သိမ္ၾကီေစ်း စီရုံေအာက္မွာလား…
ဆူေလးဘုရားလမ္းေပၚမွာလား…
လက္ေရြးစင္ ကဖီးမွာလား…।
အခု အဲဒီေနရာေတြမွာ
မင္းကုိ ရွာမေတြ႕ေတာ့
(ဘယ္ဆီကုိ လြင့္ေနၿပီလဲ…အခ်စ္ရယ္)
ညေန ငါးနာရီခြဲရင္
ငါ့ရင္ထဲမွာ မုန္တုိင္းတစ္ခု
ရာသီဥတု မေကာင္းေတာ့ဘူး
စိတ္ဓာတ္က် ေရာဂါနဲ႕
အရက္ခြက္ထဲ ေခါင္းစုိက္ခ်လုိက္ရမလား
စီးကရက္ေတြ ခပ္မ်ားမ်ား ဖြာရႈိက္မိတယ္
ဒါေတြကုိ မင္းမၾကိဳက္တာ သိေပမဲ့
ငါ့ကုိလည္း မင္းမၾကိဳက္ဘူးေလ…။
ညေန ငါးနာရီခြဲရင္
ငါ့အေတာင္ပံေတြရဲ႔ လက္က်န္ခြန္အားနဲ႔
ရန္ကုန္ ေကာင္းကင္ၿပင္က်ယ္ထဲ
ခပ္၀ဲ၀ဲ ပ်ံတက္ခဲ့တယ္
မင္းကုိ ရွာဖုိ႔အတြက္တဲ့
ငါ့ရင္ထဲမွာေတာ့ အသည္းကြဲညေန
ငါးနာရီခြဲက လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ၾကီး
တေဒါင္ေဒါင္ၿမည္လုိ႔…..။

မုိးလႈိင္ည

အိပ္မက္ရာသီ

အိပ္မက္ကုိ လိပ္စာတပ္ၿပီး
မင္းဆီပုိ႔လိုက္ၿပီ။
ရည္ရြယ္တဲ့ ခ်စ္ၿခင္းကေတာ့
အၿပစ္ကင္းခဲ့မယ္ထင္တယ္။
ၿမတ္ႏုိးမႈက ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လုိ
ဆူညံတိတ္ဆိတ္
မင္းေခါင္းအုံးအိပ္တဲ့ အရာဟာ
ငါ့ႏွလုံးသား သာၿဖစ္သင့္တယ္။
မင္းနဲ႔ကုိယ္ၾကားမွာ စကားတစ္ခြန္းမွ မရွိလည္း
ႏွလံုးသားက အရာရာၾကားႏွင့္ၿပီးၿပီ။
အလြမ္းနဲ႔ေဖ်ာ္စပ္ထားတဲ့ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္
ကုိယ္ညတုိင္းေသာက္ၿဖစ္ခဲ့တယ္။
ခ်စ္သူရဲ႔ လက္ဖ၀ါးေလးကသာ
ကုိယ္ဆြဲကုိင္ထားတဲ့ ေအာင္ၿမင္မႈဆုိရင္
ဘ၀မွာ တစ္ၿခားအရာေတြ ဘာမွ်မရွိလည္း
ကုိယ္မႈေနစရာ မလုိေတာ့ဘူး။

မုိးလႈိင္ည

ဘ၀

ေနေတြ တစ္စင္းၿပီးတစ္စင္း
ကြ်န္ေတာ့္ေခါင္းေပၚက ၿဖတ္ပ်ံသြားၾကတယ္
လမ္းမွားတဲ့ေၿမပုံနဲ႕ေတာ့
ေကာင္းကင္မွာ လက္လက္ထေနတဲ့
ၾကယ္ေတြကုိ ရမွာမဟုတ္ဘူး
အရႈးအမႈး ထြန္ယက္ဖူးတဲ့ ကႏာၱရတစ္ခင္းကုိ
ေရမေလာင္း ေပါင္းမသင္နဲ႔
ကုိယ့္ကုိကုိယ္လည္း မၿပဳၿပင္ခ်င္ေတာ့
လမ္းေဟာင္းေတြ ဗြက္ထေနလုိ႔
ကံတရားကုိ အယုံအၾကည္မဲ့ေပမယ့္
ဆူးၿခဳံေတြရွိတဲ့လမ္းက သြားရေတာ့မယ္
ဘ၀က အရာရာေနာက္က်ၿပီးသားေလ
ပန္းတုိင္ကုိ ပ်ပ်ေလး ၿမင္ရၿပီးတဲ့ေနာက္
ေ၀ဒနာသိေပမဲ့ ေဆးမွားစားခဲ့မိၿပန္ၿပီ
ကၽြမ္းတေျမ့ေျမ့ တက္တေခါက္ေခါက္
အခုမွေတာ့ မေၾကာက္ပါဘူး…။

မုိးလႈိင္ည

ေမွ်ာ္လင့္ေနခြင့္

ၾကယ္ေတြကုိ တုိင္တည္ေၿပာခ်င္တယ္ကြာ
ၿဖဴစင္တဲ့ ကုိယ္ခ်စ္ၿခင္းကုိ
မုိးေကာင္းကင္ အႏွံ႔အၿပားက
ၾကယ္စင္ၿဖဴေလးေတြေတာင္ သနားေနၾကတယ္။
ခ်စ္သူ႔မ်က္ႏွာ တစြန္းတစကုိ တပ္မက္ေမာမိလုိ႔
အိပ္ပ်က္ညမ်ားစြာမွာ
ကုိယ့္ရဲ႕အလြမ္းသင့္ ေၿခရာေတြက
ခ်စ္သူအိမ္ေရွ႕ေက်ာက္ခင္းလမ္းေလးအေပၚ
အထပ္ထပ္ ေပက်ံေစခဲ့တယ္။
စာနာ နားလည္ေပးတတ္တဲ့
ေရတမာ ပင္အုိေလးကသာ
ကုိယ္အလြမ္းေတြကုိယ္စား
သစ္ရြက္ေတြ ေၿခြခ်ေပးခဲ့တာ
ေႏြလယ္ညေတြကေတာ့
တစ္ဖက္သတ္ ခ်စ္ေနရသူအတြက္ ကႏာၱရပဲေလ။
၀မ္းနည္းအားငယ္စြာေပါ့
တစ္ခါတစ္ခါ
ကုိယ့္ကုိကုိယ္ နာက်ည္းမိလိုက္တယ္။
ကုိယ္ခ်စ္မိသူရဲ႕ ၿငင္းပယ္စိမ္းကားၿခင္းခံရတဲ့
ႏွလုံးသားေလာက္
ဆုံးရႈံးနစ္နာမႈမ်ားတဲ့အရာ ဘာမ်ားရွိေတာ့မွာလဲ။
မုိင္တစ္ေသာင္းေ၀းေနပါေစ
ႏွလုံးသားခ်င္းသာ နီးစပ္ေနရင္
အဲဒီခရီးက အနီးေလးတဲ့
ကုိယ္တုိ႕မွာေတာ့
အမုိးတစ္ခုတည္းေအာက္မွာ ေနရေပမဲ့
နံရံဆုိတဲ့ ၿခားနားၿခင္းက
ကုိယ္ႏွလုံးသားကုိ သံေၿခက်င္း ခတ္ထားခဲ့တယ္
ဒီလုိနဲ႔ အဆုံးတစ္ေန႔ေပါ့ ခ်စ္သူ
သံသရာဆုိတဲ့ အေကြ႔ေလး မခ်ဳိးခင္အထိ
ၿဖဴစင္စြာ ခ်စ္ေနခြင့္ တစ္ခုကုိပဲ
မက္ေမာတသ ေတာင္းဆုိလုိက္ပါရေစ။

မုိးလႈိင္ည

ညႈိ႔ခ်က္

မ်က္လွည့္ပြဲထင္ၿပီး
၀င္ေငးမိတာက…အစ
အဲဒီမွာ ကုိယ့္ကုိကုိယ္
ၿပန္သတိမရေတာ့ဘူး။
သူ႔ေခါင္းစဥ္က
မီးၿငိမ္းေနတဲ့ ဖေရာင္းတုိင္ကုိ
မီးထြန္းၿပဖုိ႔တဲ့။
ကၽြန္ေတာ္သိခ်င္တာက
အလင္းထက္ ခရီးသြားႏႈန္းပုိတဲ့
၀ါက်တစ္ေၾကာင္း
မ်က္လွည့္ဆရာ ေခါင္းေလာင္းတီးေတာ့
ကၽြန္ေတာ္ လွည့္ၿပန္လာခဲ့တယ္
အိမ္ကုိေတာ့ မဟုတ္ဘူူး
ေနာက္ထပ္မ်က္လွည့္ပြဲ တစ္ခုဆီ…။

မုိးလႈိင္ည

ေက်းဇူးမွတ္တမ္း

ကၽြန္ေတာ္အတြက္ အစိမ္းသက္သက္
ၿဖစ္ေနတဲ့ ကြန္ၿပဴတာဘာသာရပ္ကုိ
အသံုးၿပဳခြင့္ရေအာင္ အစစအရာရာ ကူညီတဲ့
ကုိေနဘုန္းလတ္နဲ႔
ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဘေလာ့ၿပဳလုပ္ေပးတဲ့
ခင္မင္ေလးစားရေသာ
ႏုိင္းႏုိင္းစေနတုိ႔ကုိ ဒီ wed pageကေန
ေက်းဇူးစကား ဆုိပါရေစ။

မုိးလႈိင္ည

နင္မရွိတဲ့ မနက္ျဖန္

နင္နဲ႔ငါနဲ႔ ေၿပာရင္နင္ငါ့ကုိ
စိတ္ဆုိးေနက်
ခမ္းခမ္းနားနား နင့္အသုိင္းအ၀ိုင္းက
ငါ့ကုိ အရုိင္းအစိုင္းလုိ႔ သမုတ္တယ္
ဒါေပမဲ့ အေပအေတေလးရဲ႔
စိတ္သေဘာထားကုိ နင္အသိဆုံးပဲ
အရင္က အဲဒီစိတ္ထားေလးကုိ ခ်စ္တာလုိ႔
နင္ပဲ အၿမဲေၿပာခဲ့တာ
ငါကလည္း ေသခ်ာရဲ႔လား
အထက္တန္းစား မမလို႔ အျမဲေမးဘူးတယ္
အခုေတာ႔ မေသခ်ာဘူးဆိုတာ
ေသခ်ာသြားျပီ
ငါကနင့္ကုိ မလြမ္းဘူးဆုိတဲ့စကားကုိ
ေငြ၀င္ဂါထာလုိ မုိးလင္းတုိင္းရြတ္တယ္
ဒီဘ၀ေတာ့ နင္နဲ႔ငါ လက္မထပ္ၿဖစ္တဲ့
အေၾကာင္း နင့္သူငယ္ခ်င္းေဟာင္းေတြနဲ႔
ေတ႔ြတုိင္းေၿပာမိတယ္
နင္ကအႏုပညာ အတုအစစ္ကုိ
ခြဲၿခားမသိဘူး
နာမည္ၾကီးရင္ ပိုက္ဆံရွိရင္
ေအာင္ၿမင္ၿပီလို႔ နင္ေတြးတယ္
အဲဒီလုိနဲ႔နင္ေမးတဲ႔ေမးခြန္းက
ငါဘာအသုံးက်သလဲတဲ့
နင္ငါ့ကုိ ဘာအသုံးခ်ခ်င္မွန္း မသိေတာ့
ငါဘာမွ ၿပန္မေၿဖတတ္ဘူး
ငါ့ကုိအရူးဆုိၿပီး နင္ထားခဲ့ေတာ့
ငါရူးေၾကာင္းေသခ်ာသြားေအာင္
နင္မရွိတဲ့ မနက္ၿဖန္မွာ
တစ္စံုုတစ္ေယာက္ ဖတ္မိဖုိ႔အတြက္
ဒီကဗ်ာကုိ ငါေရးတယ္။

မုိးလႈိင္ည

ငါ့ကုိမေမးပါနဲ႔

ကဗ်ာေတြဘာေၾကာင့္ေရးေနလဲလုိ႔
ငါ႔ကုိမေမးပါနဲ႔ကမာၻၾကီးရယ္
လူ႕ဘ၀သက္တမ္းတုိတုိေလးအတြက္
မင္းဆီကုိၿပန္ေပးဆပ္ဖုိ႔တန္ဖုိးက
ငါ႔ဆီမွာကဗ်ာေတြပဲရွိတယ္...။
ငါရရွိခဲ့တဲ့အခ်ိဳးက်ေမတၵာတရားက
ေ၀စုနည္းခဲ့တာေတာ့အမွန္ပဲ
ဒါေပမဲ့ငါေက်နပ္ပါတယ္
၀င္သက္ထြက္သက္နဲ႕စိတ္မွတ္အသိေတြထဲ
ကမၵာ၊ကဗ်ာနဲ႔၊ေဖေဖာ္၀ါရီရွိေနတဲ့အတြက္
ငါ့ရုပ္နာမ္ႏွစ္ပါးအလုံးစုံပ်က္သုဥ္းမသြားခင္
ငါ့ခ်စ္ေနခြင့္ေတြအၿပည္႔အ၀ရပါရေစ။


မုိးလႈိင္ည

ရင္ေ၀းငွက္

မုိးေကာင္းကင္တနံတလ်ားကုိ
သားပ်ံသန္းသြားမယ္ဆုိေတာ့
အေမတားခဲ့ေသးတယ္ေနာ္
ေကာင္းကင္ရဲ႔မာယာေတြကုိ
အထင္မွားခဲ့တဲ့သားက
တိမ္လႊာၿဖဴေတြခူးစားဖုိ႔ၾကိဳစားရင္း
တကယ္တမ္းက်ေတာ့
ဘ၀ဆုိတာမုန္တုိင္းညေတြပဲလား
ေမာပန္းေနတဲ့အေတာင္တစ္စံုအေပၚ
မုိးစက္ေတြခပ္ၾကမ္းၾကမ္းရြာခ်
မလုံၿခဳံတဲ့အရိပ္အာ၀ါသေတြေအာက္မွာ
အေမ့ရဲ႔ရင္ေငြ႔အိမ္ေလးကုိ
သတိရေနမိေပမယ့္
အခုေတာ့သားကရင္ေ၀းငွက္ေပါ့...အေမ

မုိးလႈိင္ည