မနက္ခင္းေရာက္တုိင္း
အထူးတဆန္းနုိးထလာပုံနဲ႔ ရုိးရုိးသားသား
ကမၻာအႏွံ႔အၿပားကုိ ေအာ္ဟစ္ခဲ့...
ဒုကၡကုိခ်စ္တယ္
ဒီေကာင္းကင္နိမ့္နိမ့္ေလးကုိ ခ်စ္တယ္
ဒါဟာ
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ရဲ႕ အဖြင့္နဲ႔အပိတ္ေပါ့ ညီမေလးရယ္။
ႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီတစ္ၾကိမ္ တရားက်ဖုိ႔
စကၠန္႔ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ပဲ လုိအပ္သတဲ့ေလ
သူကုိယ္သူ အပုိင္တြက္ခ်က္
ခရီးထြက္သြားသူၾကီး ၿပန္မလာမီ
ဒီမွာ ေနာက္ထပ္ႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီရွိတယ္
ဘယ္သူေတြယူဦးမလဲ။
ညီမေလးေရ...
(ကုိယ့္ေထြးေမေလးေရ..)
ေမ်ာ္လင့္ၿခင္းကေတာ့ သူမဟုတ္တဲ့အတုိင္းေပါ့ကြယ္
ဆုိေနက် ေႏြဦးသီခ်င္းမွာ
ၿပီးေတာ့ ငါတုိ႔ရင္အုံေတြေပၚမွာ
စံပယ္ေတြကုိပဲ တစ္ပြင့္ခ်င္းနမ္းလုိ႔။
ေက်ာ္မ်ဳိး
No comments:
Post a Comment