... မႏွင္းျဖဴ ...

“ တစ္ ”
ခ်စ္သူ
သင့္ႏွလံုးသားသည္
ပ်ားသို႔ခ်ဳိ၏။
သို႔ၿပီးတကား
ဓားသြားမူ ထက္စြာ၏ .. ။

“ ႏွစ္ ”
ေဆာင္းဦးေပါက္ညမ်ားရဲ႕
ပြင့္ဦးႏွင္းဆီျဖဴဟာ၊ ငါ့သခင္မ
ငါ့ဘ၀ရဲ႕ ကိုယ္ပြားအသက္ပါ။
မင္းဘ၀နဲ႔ ငါရွင္သန္တယ္။
ပ်ဳိရြယ္ျခင္း၊ ခ်ဳိျမတဲ့အဆိပ္
အိပ္ရာ၀င္ပံုျပင္ထဲက
နတ္သမီးတစ္ပါးရဲ႕ အလွကို ငါမွတ္မိခဲ့ၿပီ။
ဒီဇင္ဘာမွာ ႏွင္းက်တယ္
တစ္လလံုးပါပဲ
ပထမဆံုးႏွင္းပြင့္ကေတာ့
သူေပါ့ကြယ္၊ ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴျဖဴ
ငန္းေမႊးေတာင္သြင္တူေသာ
ႏူးညံ့ေခ်ာႏုျခင္းနဲ႔ ငါ့ရဲ႕အသက္
အိပ္မက္အၿပံဳးရွင္ေပါ့ ၊ သူ ....
“ မႏွင္းျဖဴ ” ေလ။

“ သံုး ”
“ မႏွင္းျဖဴ ”
မင္းဘယ္သူလဲ ..
ငါကလြဲလို႔ ၊ မင္းေတာင္မွမသိ
ျမတ္ႏိုးမိသူပါ။ သူဟာ ...
ငါ့ဘ၀ရဲ႕ ပထမဦးဆံုး
ႏွင္းဖံုးေတာင္တန္းမ်ားရဲ႕ နတ္မိမယ္
သံေယာဇဥ္အႏြယ္မ်ားရဲ႕ မိခင္
ပြင့္ဦးသခင္ ဆိုႏိုင္ပါရဲ႕။
ႏြဲ႕လ်တဲ့ေျခလွမ္းမ်ား
ငါ့ႏွလံုးသားမွာ ..
ဒဏ္ရာထင္ေအာင္ ျပင္းထန္ခဲ့ ၊ ကဲ ...
ဒီလိုဘယ္သူသိမလဲကြယ္။

“ေလး”
ေဆာင္းညရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းအစြန္းမွာ
လမ္းမ်ားေပၚ “ငါ ” ေတးသီခဲ့တယ္
နားမလည္ႏိုင္တဲ့ ခံစားမႈဘ၀
ေတးခ်င္းမွာ စတည္ခဲ့ေပါ့။
ေဖ်ာ့ေတာ့တဲ့လေရာင္သြန္းခ်ိန္
မွိန္ျပာျပာ ႏွင္းစက္ေႂကြသံလို
ေကာင္းကင္ငိုေနရဲ႕ ၊ အို .. အလွ
မင္းကို တမ္းတလို႔ ..
“ကိုေစာၿငိမ္း” ရဲ႕ “ပြင့္ဦး”
ငါဆိုခဲ့ဖူးၿပီ .. ။

“ငါး”
ေဟာသည္မွာ အခ်စ္ ..
ကဗ်ာလိုလွတဲ့ ပန္းပြင့္၊ သစ္ရြက္
စက္နဲ႔လုပ္တာမဟုတ္။
မင္းအတြက္ပဲ သည္မွာ
ႏံုခ်ာေပမယ့္ လတ္ဆတ္တဲ့ႏွလံုးသား
ဥပကၡာမထားေစခ်င္
အရွင္ .. သခင္ ..
သစ္ခက္ပလႅင္မွာစံ၍
ေတးခ်င္းကို နာခံ
မိုးယံ၌ျပည့္ေသာ ပီတိႏွင့္
တင့္တယ္ေစပါမည္။

“ေျခာက္”
လံုမရဲ႕ အၾကည့္
ေနထိတဲ့ ပန္းပါပဲ၊
ညိဳးေလ်ာ္ဆဲအၿပံဳးဟာ
ျပည့္၀ပါေပရဲ႕
ေစာင့္စားသူ ေနပူမွာရပ္လို႔
မင္းကို ေစာင့္ဖို႔ ငါအသက္ရွင္တယ္။
သစ္ပင္ ၊ ေတာေတာင္ ၊ ေနေရာင္ ..
ငါ့သခင္ ေအာင္ႏုိင္တယ္။
ဘယ္သူျငင္းမလဲ အိုအခ်င္းတို႔
အို .. အမ်ဳိးေကာင္းသားတို႔
ငါ့အားခြင့္လြတ္ၾကပါေလ ..
အခ်စ္ေစကြၽန္ျဖစ္တယ္။
ဇာမဏီငွက္၏ တင့္တယ္ျခင္းျဖင့္
ၾကယ္ပြင့္တို႔ကို ႏြံ၌နစ္ေစသူ ..
ခ်စ္ျခင္း ၊ မုန္းျခင္း ၊ ဥပေကၡာႏွင့္ ခံယူမႈ
ပန္းႏုေက်ာက္ဆစ္အသြင္
ျမင္သူတိုင္းအား အၾကည့္ျဖင့္သိမ္းပိုက္သူ .. ။

“ ခုႏွစ္ ”
အို .. ခ်စ္သူလံုမ
ပထမဘ၀မွာ တြယ္ငင္ေသာ
သံေယာဇဥ္ပိုင္စိုးသူ
ႏွင္းျမဴသည္းပြတ္၊ ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴစင္၍
အိပ္မက္အေငြအသက္ပမာ
ငါျမတ္ႏိုးသူ .. ငါ့အား ..
သနားသျဖင့္ ဥပကၡာသစ္ရိပ္မွ
ဖဲက်ဥ္ခြင့္ရေစပါ။ ငါ့အား ..
၀ါမွ်င္ဂြမ္းစကဲ့သို႔ ခ်ီမ၍
သင့္အနမ္း၍ေႂကြေသာ ပန္းပြင့္ေရအိုင္ထက္
သက္ေစပါဘိ။
သက္ရြက္ေလာင္းေလွဦးတြင္
သခင္မစံပါ။
ကဗ်ာသစ္ခက္ျဖင့္ျပဳေသာ
ေလွာ္တက္ကို ငါကိုင္မည္။
ေအာင္ႏိုင္ျခင္းႏွင့္ ဒဏ္သင့္ေသာငါ့အား
အသာယာဆံုး တိတ္ဆိတ္ျခင္းျဖစ္သည့္
အခ်ဳိၿမိန္ဆံုးေတးခ်င္းကို
ဆိုခြင့္ျပဳပါ ၊ ထိုအခါ ..
ကမၻာေျမသည္ သခင္မအၿပံဳး၌ပြင့္ေသာ
ဆည္းဆာပန္းပြင့္သစ္၏
ႏွစ္ခ်ဳိ႕ စပ်စ္အရက္ပမာ
ငါမူးယစ္စြာ ေမြ႕ေပ်ာ္ေစလိမ့္မည္။

“ ရွစ္ ”
အားလံုးၿပီးဆံုးသြားခဲ့ၿပီ ..
“ မႏွင္းျဖဴ ”
အားလံုးၿပီးဆံုးသြားၿပီေလ၊
အခုေတာ့ ......

“ကိုး”
ျမစ္တစ္စင္းမွာ သူ .. ငါ ..
ႏွစ္ခါေရမခ်ဳိးႏိုင္
စီးဆင္းေနဆဲ အခ်ိန္စက္၀န္း
ပံုတူသြန္းလုပ္၊ အ႐ုပ္ဆင္းတု
ျပဳစုသူမဲ့ေပရဲ႕ .. ။
ပစၥဳပၸန္မဲ့ေသာအခါ
အနာဂတ္မတည္စြမ္းသာ
သည္သို႔ .. သံသရာရွိလွ်င္အဆံုး၊ ငါမို႔ျဖစ္ရင္း
ခ်စ္ျခင္းအပ ၿမဲေစ ..
က်ိန္စာဆိုခဲ့ေလသလား
အို .. နတ္ဘုရားတို႔ ။
အို .. ပိုင္ဆိုင္သူတို႔ ။

သွ်ပ္မွဴးေက်ာ္

... မႏွင္းျဖဴ ...

“ တစ္ ”
ခ်စ္သူ
သင့္ႏွလံုးသားသည္
ပ်ားသို႔ခ်ဳိ၏။
သို႔ၿပီးတကား
ဓားသြားမူ ထက္စြာ၏ .. ။

“ ႏွစ္ ”
ေဆာင္းဦးေပါက္ညမ်ားရဲ႕
ပြင့္ဦးႏွင္းဆီျဖဴဟာ၊ ငါ့သခင္မ
ငါ့ဘ၀ရဲ႕ ကိုယ္ပြားအသက္ပါ။
မင္းဘ၀နဲ႔ ငါရွင္သန္တယ္။
ပ်ဳိရြယ္ျခင္း၊ ခ်ဳိျမတဲ့အဆိပ္
အိပ္ရာ၀င္ပံုျပင္ထဲက
နတ္သမီးတစ္ပါးရဲ႕ အလွကို ငါမွတ္မိခဲ့ၿပီ။
ဒီဇင္ဘာမွာ ႏွင္းက်တယ္
တစ္လလံုးပါပဲ
ပထမဆံုးႏွင္းပြင့္ကေတာ့
သူေပါ့ကြယ္၊ ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴျဖဴ
ငန္းေမႊးေတာင္သြင္တူေသာ
ႏူးညံ့ေခ်ာႏုျခင္းနဲ႔ ငါ့ရဲ႕အသက္
အိပ္မက္အၿပံဳးရွင္ေပါ့ ၊ သူ ....
“ မႏွင္းျဖဴ ” ေလ။

“ သံုး ”
“ မႏွင္းျဖဴ ”
မင္းဘယ္သူလဲ ..
ငါကလြဲလို႔ ၊ မင္းေတာင္မွမသိ
ျမတ္ႏိုးမိသူပါ။ သူဟာ ...
ငါ့ဘ၀ရဲ႕ ပထမဦးဆံုး
ႏွင္းဖံုးေတာင္တန္းမ်ားရဲ႕ နတ္မိမယ္
သံေယာဇဥ္အႏြယ္မ်ားရဲ႕ မိခင္
ပြင့္ဦးသခင္ ဆိုႏိုင္ပါရဲ႕။
ႏြဲ႕လ်တဲ့ေျခလွမ္းမ်ား
ငါ့ႏွလံုးသားမွာ ..
ဒဏ္ရာထင္ေအာင္ ျပင္းထန္ခဲ့ ၊ ကဲ ...
ဒီလိုဘယ္သူသိမလဲကြယ္။

“ေလး”
ေဆာင္းညရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းအစြန္းမွာ
လမ္းမ်ားေပၚ “ငါ ” ေတးသီခဲ့တယ္
နားမလည္ႏိုင္တဲ့ ခံစားမႈဘ၀
ေတးခ်င္းမွာ စတည္ခဲ့ေပါ့။
ေဖ်ာ့ေတာ့တဲ့လေရာင္သြန္းခ်ိန္
မွိန္ျပာျပာ ႏွင္းစက္ေႂကြသံလို
ေကာင္းကင္ငိုေနရဲ႕ ၊ အို .. အလွ
မင္းကို တမ္းတလို႔ ..
“ကိုေစာၿငိမ္း” ရဲ႕ “ပြင့္ဦး”
ငါဆိုခဲ့ဖူးၿပီ .. ။

“ငါး”
ေဟာသည္မွာ အခ်စ္ ..
ကဗ်ာလိုလွတဲ့ ပန္းပြင့္၊ သစ္ရြက္
စက္နဲ႔လုပ္တာမဟုတ္။
မင္းအတြက္ပဲ သည္မွာ
ႏံုခ်ာေပမယ့္ လတ္ဆတ္တဲ့ႏွလံုးသား
ဥပကၡာမထားေစခ်င္
အရွင္ .. သခင္ ..
သစ္ခက္ပလႅင္မွာစံ၍
ေတးခ်င္းကို နာခံ
မိုးယံ၌ျပည့္ေသာ ပီတိႏွင့္
တင့္တယ္ေစပါမည္။

“ေျခာက္”
လံုမရဲ႕ အၾကည့္
ေနထိတဲ့ ပန္းပါပဲ၊
ညိဳးေလ်ာ္ဆဲအၿပံဳးဟာ
ျပည့္၀ပါေပရဲ႕
ေစာင့္စားသူ ေနပူမွာရပ္လို႔
မင္းကို ေစာင့္ဖို႔ ငါအသက္ရွင္တယ္။
သစ္ပင္ ၊ ေတာေတာင္ ၊ ေနေရာင္ ..
ငါ့သခင္ ေအာင္ႏုိင္တယ္။
ဘယ္သူျငင္းမလဲ အိုအခ်င္းတို႔
အို .. အမ်ဳိးေကာင္းသားတို႔
ငါ့အားခြင့္လြတ္ၾကပါေလ ..
အခ်စ္ေစကြၽန္ျဖစ္တယ္။
ဇာမဏီငွက္၏ တင့္တယ္ျခင္းျဖင့္
ၾကယ္ပြင့္တို႔ကို ႏြံ၌နစ္ေစသူ ..
ခ်စ္ျခင္း ၊ မုန္းျခင္း ၊ ဥပေကၡာႏွင့္ ခံယူမႈ
ပန္းႏုေက်ာက္ဆစ္အသြင္
ျမင္သူတိုင္းအား အၾကည့္ျဖင့္သိမ္းပိုက္သူ .. ။

“ ခုႏွစ္ ”
အို .. ခ်စ္သူလံုမ
ပထမဘ၀မွာ တြယ္ငင္ေသာ
သံေယာဇဥ္ပိုင္စိုးသူ
ႏွင္းျမဴသည္းပြတ္၊ ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴစင္၍
အိပ္မက္အေငြအသက္ပမာ
ငါျမတ္ႏိုးသူ .. ငါ့အား ..
သနားသျဖင့္ ဥပကၡာသစ္ရိပ္မွ
ဖဲက်ဥ္ခြင့္ရေစပါ။ ငါ့အား ..
၀ါမွ်င္ဂြမ္းစကဲ့သို႔ ခ်ီမ၍
သင့္အနမ္း၍ေႂကြေသာ ပန္းပြင့္ေရအိုင္ထက္
သက္ေစပါဘိ။
သက္ရြက္ေလာင္းေလွဦးတြင္
သခင္မစံပါ။
ကဗ်ာသစ္ခက္ျဖင့္ျပဳေသာ
ေလွာ္တက္ကို ငါကိုင္မည္။
ေအာင္ႏိုင္ျခင္းႏွင့္ ဒဏ္သင့္ေသာငါ့အား
အသာယာဆံုး တိတ္ဆိတ္ျခင္းျဖစ္သည့္
အခ်ဳိၿမိန္ဆံုးေတးခ်င္းကို
ဆိုခြင့္ျပဳပါ ၊ ထိုအခါ ..
ကမၻာေျမသည္ သခင္မအၿပံဳး၌ပြင့္ေသာ
ဆည္းဆာပန္းပြင့္သစ္၏
ႏွစ္ခ်ဳိ႕ စပ်စ္အရက္ပမာ
ငါမူးယစ္စြာ ေမြ႕ေပ်ာ္ေစလိမ့္မည္။

“ ရွစ္ ”
အားလံုးၿပီးဆံုးသြားခဲ့ၿပီ ..
“ မႏွင္းျဖဴ ”
အားလံုးၿပီးဆံုးသြားၿပီေလ၊
အခုေတာ့ ......

“ကိုး”
ျမစ္တစ္စင္းမွာ သူ .. ငါ ..
ႏွစ္ခါေရမခ်ဳိးႏိုင္
စီးဆင္းေနဆဲ အခ်ိန္စက္၀န္း
ပံုတူသြန္းလုပ္၊ အ႐ုပ္ဆင္းတု
ျပဳစုသူမဲ့ေပရဲ႕ .. ။
ပစၥဳပၸန္မဲ့ေသာအခါ
အနာဂတ္မတည္စြမ္းသာ
သည္သို႔ .. သံသရာရွိလွ်င္အဆံုး၊ ငါမို႔ျဖစ္ရင္း
ခ်စ္ျခင္းအပ ၿမဲေစ ..
က်ိန္စာဆိုခဲ့ေလသလား
အို .. နတ္ဘုရားတို႔ ။
အို .. ပိုင္ဆိုင္သူတို႔ ။

သွ်ပ္မွဴးေက်ာ္