Wednesday, September 19, 2007

ေၾကာက္တတ္ရင္အခါခါေသ

ကုိလုိနီစစ္ပုလိပ္ေတြက

ၿမင္းနဲ႔တုိက္တုတ္နဲ႔ရုိက္လုိ႕

ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္

ကုိေအာင္ေက်ာ္က်ဆုံးခဲ့တယ္လုိ႔

သမုိင္းမွာေအာ္က်က္ခဲ့တယ္။

အခု

မိစာၦဘီလူးေတြက

ေသနတ္နဲ႔ပစ္၊ ၀ါးရင္းတုတ္နဲ႔ရုိက္

မစင္တြင္းထဲနစ္နဲ႔

ဂ်ပန္ေခတ္ငရဲခန္းေတြထက္

ဆုိးသြမ္းတဲ့ အေတြ႔အၾကဳံၾကား

ေက်ာင္းသားေတြဘယ္ေလာက္မ်ား

က်ဆုံးခဲ့ရလဲ…။

မ်က္စိေပါက္ေမွးေမွး

ဗုိက္ရႊဲရႊဲၿပည္ၾကီးသားေတြက

ၿမန္မာၿပည္မွာ စီးပြားရွာလုိ႔ေကာင္းတယ္တဲ့

ေအး…မင္းတုိ႔ပဲရွာလုိ႔ေကာင္း

ငါတုိ႔ႏွမေတြက ဘီယာဆုိင္မွာသီခ်င္းဆုိ

kTvမွာအနမ္းခံလုိ႔ ရွင္သန္ဖုိ႔ၾကိဳးစားေနရခ်ိန္မွာ

ငါတုိ႔က ေတြေ၀ေနလုိ႔ရမလား…။

လုိက္ကာေတြခ်ခ်ထားတဲ့

ကက္စီႏိုေတြကရန္ကုန္မွာ

လပ္စ္ဗီးဂတ္စ္ထက္ပုိမ်ားတယ္

ေၿပာေတာ့ဥပေဒအထက္မွာ

ဘယ္သူ႔မွတက္မေနဘူးတဲ့

ငါၿမင္တာကေတာ့

ဥပေဒရဲ့အထက္မွာေခြးတက္ေနတယ္

မေက်နပ္လည္းမတတ္ႏုိင္ဘူး

ဆီဘန္းနီဆရာေတာ္သာ

ေသေသာ္မွတည္႔ေၾသာ္ေကာင္းဧ။္

ဒီေခတ္ကုိၾကည့္ၿပီး ေရးရရင္

ဆယ္ခါၿပန္ ေသခ်င္ေစာ္နံသြားမယ္

ငါတုိ႔မွာ

ပါးစပ္မဟရဲ၊ လက္ပန္းမေပါက္ရဲ

ေၾကာက္တတ္ရင္ အခါခါေသေပါ့…။



မုိးလႈိင္ည

No comments:

Post a Comment

“ခွေးကလေး ကောက်ကောက်”

ကျွန်တော့် လူ့ဘဝသက်တမ်း နှစ်လေးဆယ်မှာ ဒါဟာ ရွှေသားသံယောဇဉ်ဖြစ်မှန်း ကျွန်တော်သိခဲ့ရပါတယ်။ အမှန်တကယ်တော့ ချစ်ခြင်းမေတ္တာတို့၊ သံယောဇဉ်တို့၊ စ...