ၾကယ္ေတြကုိ တုိင္တည္ေၿပာခ်င္တယ္ကြာ
ၿဖဴစင္တဲ့ ကုိယ္ခ်စ္ၿခင္းကုိ
မုိးေကာင္းကင္ အႏွံ႔အၿပားက
ၾကယ္စင္ၿဖဴေလးေတြေတာင္ သနားေနၾကတယ္။
ခ်စ္သူ႔မ်က္ႏွာ တစြန္းတစကုိ တပ္မက္ေမာမိလုိ႔
အိပ္ပ်က္ညမ်ားစြာမွာ
ကုိယ့္ရဲ႕အလြမ္းသင့္ ေၿခရာေတြက
ခ်စ္သူအိမ္ေရွ႕ေက်ာက္ခင္းလမ္းေလးအေပၚ
အထပ္ထပ္ ေပက်ံေစခဲ့တယ္။
စာနာ နားလည္ေပးတတ္တဲ့
ေရတမာ ပင္အုိေလးကသာ
ကုိယ္အလြမ္းေတြကုိယ္စား
သစ္ရြက္ေတြ ေၿခြခ်ေပးခဲ့တာ
ေႏြလယ္ညေတြကေတာ့
တစ္ဖက္သတ္ ခ်စ္ေနရသူအတြက္ ကႏာၱရပဲေလ။
၀မ္းနည္းအားငယ္စြာေပါ့
တစ္ခါတစ္ခါ
ကုိယ့္ကုိကုိယ္ နာက်ည္းမိလိုက္တယ္။
ကုိယ္ခ်စ္မိသူရဲ႕ ၿငင္းပယ္စိမ္းကားၿခင္းခံရတဲ့
ႏွလုံးသားေလာက္
ဆုံးရႈံးနစ္နာမႈမ်ားတဲ့အရာ ဘာမ်ားရွိေတာ့မွာလဲ။
မုိင္တစ္ေသာင္းေ၀းေနပါေစ
ႏွလုံးသားခ်င္းသာ နီးစပ္ေနရင္
အဲဒီခရီးက အနီးေလးတဲ့
ကုိယ္တုိ႕မွာေတာ့
အမုိးတစ္ခုတည္းေအာက္မွာ ေနရေပမဲ့
နံရံဆုိတဲ့ ၿခားနားၿခင္းက
ကုိယ္ႏွလုံးသားကုိ သံေၿခက်င္း ခတ္ထားခဲ့တယ္
ဒီလုိနဲ႔ အဆုံးတစ္ေန႔ေပါ့ ခ်စ္သူ
သံသရာဆုိတဲ့ အေကြ႔ေလး မခ်ဳိးခင္အထိ
ၿဖဴစင္စြာ ခ်စ္ေနခြင့္ တစ္ခုကုိပဲ
မက္ေမာတသ ေတာင္းဆုိလုိက္ပါရေစ။
မုိးလႈိင္ည
Friday, May 11, 2007
ေမွ်ာ္လင့္ေနခြင့္
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment