Monday, May 25, 2009

နင္မရွိတဲ့ မနက္ျဖန္

နင္နဲ႔ငါနဲ႔ ေၿပာရင္နင္ငါ့ကုိ
စိတ္ဆုိးေနက်
ခမ္းခမ္းနားနား နင့္အသုိင္းအ၀ိုင္းက
ငါ့ကုိ အရုိင္းအစိုင္းလုိ႔ သမုတ္တယ္
ဒါေပမဲ့ အေပအေတေလးရဲ႔
စိတ္သေဘာထားကုိ နင္အသိဆုံးပဲ
အရင္က အဲဒီစိတ္ထားေလးကုိ ခ်စ္တာလုိ႔
နင္ပဲ အၿမဲေၿပာခဲ့တာ
ငါကလည္း ေသခ်ာရဲ႔လား
အထက္တန္းစား မမလို႔ အျမဲေမးဘူးတယ္
အခုေတာ႔ မေသခ်ာဘူးဆိုတာ
ေသခ်ာသြားျပီ
ငါကနင့္ကုိ မလြမ္းဘူးဆုိတဲ့စကားကုိ
ေငြ၀င္ဂါထာလုိ မုိးလင္းတုိင္းရြတ္တယ္
ဒီဘ၀ေတာ့ နင္နဲ႔ငါ လက္မထပ္ၿဖစ္တဲ့
အေၾကာင္း နင့္သူငယ္ခ်င္းေဟာင္းေတြနဲ႔
ေတ႔ြတုိင္းေၿပာမိတယ္
နင္ကအႏုပညာ အတုအစစ္ကုိ
ခြဲၿခားမသိဘူး
နာမည္ၾကီးရင္ ပိုက္ဆံရွိရင္
ေအာင္ၿမင္ၿပီလို႔ နင္ေတြးတယ္
အဲဒီလုိနဲ႔နင္ေမးတဲ႔ေမးခြန္းက
ငါဘာအသုံးက်သလဲတဲ့
နင္ငါ့ကုိ ဘာအသုံးခ်ခ်င္မွန္း မသိေတာ့
ငါဘာမွ ၿပန္မေၿဖတတ္ဘူး
ငါ့ကုိအရူးဆုိၿပီး နင္ထားခဲ့ေတာ့
ငါရူးေၾကာင္းေသခ်ာသြားေအာင္
နင္မရွိတဲ့ မနက္ၿဖန္မွာ
တစ္စံုုတစ္ေယာက္ ဖတ္မိဖုိ႔အတြက္
ဒီကဗ်ာကုိ ငါေရးတယ္။



မ ုိးလ ႈိင္ည

2 comments:

“ခွေးကလေး ကောက်ကောက်”

ကျွန်တော့် လူ့ဘဝသက်တမ်း နှစ်လေးဆယ်မှာ ဒါဟာ ရွှေသားသံယောဇဉ်ဖြစ်မှန်း ကျွန်တော်သိခဲ့ရပါတယ်။ အမှန်တကယ်တော့ ချစ်ခြင်းမေတ္တာတို့၊ သံယောဇဉ်တို့၊ စ...