Saturday, May 9, 2009

အိမ္ေျပး

ဒီေန႔ေတာ့
အိမ္ျပန္ေရာက္ဖို႔ လမ္းေပ်ာက္ေနျပီ.....။

အေမ့အိမ္ကေန
ရက္ေပါင္းခုႏွစ္ေထာင္ အကြာအေ၀းက
မိုင္ေလးရာေက်ာ္ ၾကာျမင့္လို႔...။

တိုက္ျမင့္ျမင့္ေတြမ်ားတဲ့ ျမိဳ႔ၾကီးကေန
အေမ့အိမ္ေရွ႕ ၀ရန္တာက
ျမင္ေနရတဲ့ ၾကယ္ေတြကိုၾကည့္ရင္း
အေမရယ္
သားခ်င္ျခင္းတပ္ခဲ့တဲ့ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ေတြက
လင္းတစ္လွည့္ မွိန္တစ္လွည့္...။

ရာသီစာျခံထြက္ေတြလို လတ္ဆတ္တဲ့ အေမ့အျပံဳးထက္
ေရခဲေသတၱာထဲက ဒိန္ခဲလို
ေအးစက္ငန္က်ိတဲ့ မခ်ိတရိ အျပံဳးေတြကို
သားကိုယ္တိုင္ အဓိပၸာယ္မသိဘဲ ၾကိဳက္မိေတာ့
ဘ၀က ျမည္းရင္းစမ္းရင္း ခါးသီးလာျပီ...။

အခု
တိမ္ေတြရဲ႕ သတင္းစကားမွာ
အေမ ထာ၀ရအနားရသြားျပီတဲ့
ကြ်န္ေတာ္သိတယ္
ျမိဳ႔ငယ္ေလးရဲ႕ ေတာင္ကုန္းျမင့္ျမင့္တစ္ခုမွ
အေမရွိေနေပမယ့္
ကြ်န္ေတာ္ ျပန္တူးေဖာ္မရႏိုင္ဘူးဆိုတာ...။


မိုးလိႈင္ည

No comments:

Post a Comment

“ခွေးကလေး ကောက်ကောက်”

ကျွန်တော့် လူ့ဘဝသက်တမ်း နှစ်လေးဆယ်မှာ ဒါဟာ ရွှေသားသံယောဇဉ်ဖြစ်မှန်း ကျွန်တော်သိခဲ့ရပါတယ်။ အမှန်တကယ်တော့ ချစ်ခြင်းမေတ္တာတို့၊ သံယောဇဉ်တို့၊ စ...