ေမြးဖြားစ အဲဒီတုန္းက
ေတြးထင္ကုိင္တြယ္ခဲ့သလုိပင္
ခပ္ဖြဲဖြဲအၿပားပါးပါး ႏွင္းေတြေ၀လုိ႔ရယ္
ငါ အခုၿပက္ရယ္ၿပဳပုံမ်ဳိးနဲ႔ ၿခားနားလြန္းတယ္။
တစ္ခါစစ္ရႈံး၍
ႏွစ္သုံးဆယ္သည္းခံတတ္ခဲ့ၿခင္းအတတ္
ေမႊးၾကဴလုိေသာ ပန္ခင္းမွာ
တဆစ္ဆစ္ ပ်ားမ်ားတုပ္ေသာ ဒဏ္ရာ
ေရာင္ကုိင္းစဥ္
မခင္တြယ္လုိေတာ့ၿခင္း အဆိပ္ခြက္
ငါ့လက္မွာ တုန္ရီလ်က္။
စုေဆာင္းမိတဲ့ ၀ါးက်ည္ေတာက္နဲ႔အၿပည့္
ေခတ္၏ ကာလ၏...တဲ႔
သူ႔ရဲ႕ရည္းစားစကားေၾကာင့္ ပင္လယ္သြားမယ္။
လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီး ပစ္ကြင္းထဲ
မဲမဲတစ္အုပ္ၿပီးတစ္အုပ္
ရြရြလႈပ္လုိ႔ ပူေဖာင္းေတြ။
ေန႔အတူ ညအတူ
အၿဖဴသုံးဖုိ႔၀န္ေလး
အေရးၾကီးတဲ႔ အခ်ိန္မ်ားကုိဇြန္းနဲ႔ခပ္
ခင္ဗ်ား သိပ္ၿပတ္သားပါတယ္။
ရမၼက္အလုိၾကီးလြန္းလုိ႔ေပါ့
ဒီလူမေသေတာ့တာ။
အားလုံးအေပၚ မေကာင္းႏုိင္ေသးပါ
အေကာင္းဆုံးလူနည္းနည္းကုိ ေကာင္းခဲ့ရန္...
ရင္ကြဲနာက် ေခါင္းဖြက္ထားဆဲ။
ပၿခဳပ္တြင္းမွ သီခ်င္းထြက္ေပၚလာရာ
ငါ့ဦးေခါင္းအေရၿပားတစ္ၿပင္မွာ
ေၿမြေဟာက္ေတြ ရႈပ္ေထြးရွည္လ်ားလွေပါ့။
`ဘယ့္ႏွယ္လဲ´
သူရဲေကာင္းက ေမးခြန္းထမ္းလုိ႔။
`တစ္လမ္းသာရွိပါတယ္´
လူမုိက္မုိ႔ ယဥ္ေက်းမႈရြက္လုိ႔။
တစ္ခါ....
အစြန္းတြက္စကားသံ
ကားသံနဲ႔ ေပါက္တူးသံ
အဘိဓမၼာမ်ား ေၿခဒရြတ္ဆြဲ
ေဟာေၿပာပြဲေန႔မ်ား နီးကပ္လာၿပန္ပါၿပီ။
ၿမင္ေနက် ဆင္ၿခင္တုံတရားဟာ
ခါးလိုက္... ခ်ဳိလုိက္။
လူငယ္ဟာ လူငယ္နဲ႔မတူတဲ႔ အရသာဟာ
အ၀ုိင္းစက္စက္
ေလးေထာင့္ကြက္ကြက္။
မိန္းမရယ္
အၿပစ္မရွိေသာ အိပ္ေပ်ာ္ၿခင္းတစ္ခု
ငါ့အတြက္ ၿပဳစုေပးဖုိ႔ပဲေၿပာတာပါ။
နာက်င္မႈမ်ား သိပ္သည္းမွ
အေၾကာေၿပလာေသာေသြးမ်ား
ေသသပ္စြာႏႈတ္ခမ္းသုတ္တာ ၾကဳံဖူးတယ္။
ေဟာဟုိ လူအေရာက္နည္းတဲ႔ ေတာင္ကုန္းနံေဘးမွာ
ရာဇ၀င္ဆုိတာကုိ ပူေဇာ္ပါတယ္။
အိပ္မက္ကုိႏြားႏုိ႔နဲ႔
တပ္ဆင္ၿပီးစ စက္တင္ဘာညေန႔မွာ
ဖ်င္ကုလားထုိင္နဲ႔ အရုပ္ၾကဳိးၿပတ္ထုိင္ေနသူဟာ
ငါေပါ့...။
ေအာင္ခ်ိမ့္
No comments:
Post a Comment