ဘ၀ကို အံထုတ္
ေသြးပြက္ပြက္ေတြကို ကဗ်ာလုပ္ၿပီးကာမွ
ငါကေတာ့ ဆရာမလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး
ႏႈတ္မဆက္ဘဲထြက္ခြာရတယ္ဆိုတာ
ငါ့မ်က္ရည္ငါမခိုင္လို႔ အတၱနည္းနည္းႀကီးမိတာေပါ့
ဘ၀မွာ ျပန္လာခ်င္တဲ့ ေနရာေတြ႐ွိတယ္
ရန္ကုန္ဆိုတဲ့ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးလည္းပါေပါ့
ငါ့အေမ ငါ့အေဖ ငါ့ေျမ ငါ့ေရက ငါ့ကိုေမွ်ာ္႐ွာေရာ့မယ္
လူတကာ႐ူးၾကတဲ့ ေနရာတစ္ခုကို ဘာျဖစ္လဲ ဘာျဖစ္လဲဆိုၿပီး ေျပာဖို႔
ငါထြက္ခြာခဲ့ေပါ့
နည္းနည္းေတာ့ၾကာမယ္
ငါ့ေျမမွာ လူသားရနံ႔ကေလး သင္းအလာကို
ငါ သီခ်င္းဆိုရင္းေစာင့္ေနေပါ့
မိုးလႈိင္ည သူငယ္ခ်င္း ငါ …
(ေသာက္သံုးမက်တာေတြကို သိရဖို႔ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္း ေသာက္သံုးမက်တဲ့ ငါကိုယ္တိုင္ပဲ ထြက္ထြက္ၾကည့္ရတယ္)
ဟူး … လူျဖစ္ေနရတာကိုက ေမာႀကီးပမ္းႀကီးရယ္နဲ႔ပါကြာ
စိတ္ေတာ့မ႐ွိနဲ႔ သူငယ္ခ်င္း မင္းကဗ်ာဆရာဆိုတာ ငါနည္းနည္းမွ စိတ္မ၀င္စားေတာ့ဘူး … ငါသိတာက ငါနဲ႔အတူတူ လက္ဖက္ရည္ထိုင္ေသာက္တတ္တဲ့ ခပ္ညံ့ညံ့လူေတြထက္ နည္းနည္းကေလးသာတဲ့ ေကာင္။ ငါ့မွာ လူျဖစ္ေၾကာင္း ဘာေထာက္ခံခ်က္ေတြမွ မပါလည္း ထမင္းႏွစ္နပ္မကဘူး ရေအာင္စားျပမယ္။ ဘ၀နဲ႔ အလုပ္ကို ေလနဲ႔၀မ္းမကြဲသလို မကြဲျပားတဲ့လူေတြ၊ ႐ြ႐ြကိုထေနၾကတဲ့ ေရစီးေၾကာင္းထဲက အမႈိက္သ႐ိုက္လို အျဖစ္မ်ဳိးေတြ၊ ဟိုစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္ပါၿပီး ဘာတစ္ခုမွ မည္မည္ရရ ဖ်စ္ဖ်စ္ျမည္ေအာင္ မညႇစ္ႏိုင္တဲ့လူေတြရဲ႕ ေနာက္ဆံုးေန႔ကို တစိမ့္စိမ့္ထိုင္ၾကည့္မယ္။ မင္းမေက်နပ္လည္း ငါ့ကို ဒီတစ္သက္မေခၚလည္းရတယ္။ ငါကေတာ့ တစ္လက္မမွ ေနာက္မဆုတ္ေပးေတာ့ဘူး။ ၾကယ္တာရာစစ္ပြဲမွာလည္း ၀င္ႏႊဲမယ္။
ကုိၿဖဳိး
