Thursday, March 12, 2009

ရန္ကုန္လြမ္းခ်င္း

ေရညွိ အထပ္ထပ္ တက္ေနတဲ့ ေက်ာက္တံုး စိမ္းစိမ္းလို
ကား အိုအိုၾကီးေတြ
လူေတြကို မ်ိဳမ်ိဳခ်ထားလိုက္သမွ
ဗိုက္ေတြဆို ျပဲကားလို႕....


ေသနတ္နဲ႕အၾကိမ္ၾကိမ္ ပစ္ခံရလြန္းလို႕
ေသြးစြန္းထားတဲ့
သူ႕အသားေတြကိုေတာင္
ေမ့ထား ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ရင္း
မ်က္ေမွာင္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ၾကဳပ္ထားၾကရရွာတဲ့
ကတၱရာ လမ္းမမ်ားကေတာ့...
လူသြားလူလာ မျပတ္....


အႏွစ္ ၂၀ ျပည့္သြားျပီ
လက္သီးဆုပ္ရာကေန
လက္အုပ္ခ်ီသြားၾကတဲ့
လူ႕ ငႏြားေတြ
ကိုယ့္ အေရျပား ကိုယ္ ခြာ
ဦးေႏွာက္ပါ အေရာင္းအ၀ယ္ျဖစ္ေနတဲ့
၀တ္လစ္စလစ္ ေစ်းမ်ား....
စည္စည္ကားကား....


အတတ္ပညာအစား
ေျမပံုအမွားေတြကို
သင္ၾကားေနၾကရတဲ့
ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြနဲ႕
ေဟာင္းျမင္းေနဆဲ စာသင္ခံုမ်ား....
အရင့္အရင္ကပံုစံအတိုင္း...


မီးဖိုေခ်ာင္ေတြထဲက
ယင္ေကာင္မနားတဲ့
ဟင္းအိုးမ်ားေတာင္
ေလးေထာင့္စပ္စပ္ေတြျဖစ္လို႕...
ဘယ္ေနရာမွာရပ္ရပ္
နံရံေတြကလြဲရင္
ဟင္းလင္းျပင္ကို မျမင္ရပါဖူးတဲ့
စိတ္ပ်က္ ညစ္ညူးေနေသာ စက္ရုပ္မ်ား
လမ္းသြား လမ္းလာ မပ်က္တဲ့
ေအးစက္စက္ ရပ္ကြက္ေတြ....


ေစ်းအၾကီးဆံုးအရာေတြကို
စာရိတၱနဲ႕လဲလွယ္ရာ
မာယာေတာ...
ဗ်ာပါေတာ...
ဗုေဒၶါ သံၾကားေနလ်က္က
ေသာက မပ်က္
ျမိဳ႕ၾကီးရဲ႕ ေသြးေၾကာနက္နက္ေတြထဲ
ဆက္လက္ခ်ီတက္ျမဲ ခ်ီတက္လို႕.....


အရင္အတိုင္းပါပဲလား...
ရန္ကုန္ရယ္...
ငါ့ ရင္ခုန္သံေတြကေတာ့
ေႏွးေႏွးလာေနပါေပါ့.....



ေအာင္သာငယ္

No comments:

Post a Comment

“ခွေးကလေး ကောက်ကောက်”

ကျွန်တော့် လူ့ဘဝသက်တမ်း နှစ်လေးဆယ်မှာ ဒါဟာ ရွှေသားသံယောဇဉ်ဖြစ်မှန်း ကျွန်တော်သိခဲ့ရပါတယ်။ အမှန်တကယ်တော့ ချစ်ခြင်းမေတ္တာတို့၊ သံယောဇဉ်တို့၊ စ...