ကၽြန္ေတာ္က တိမ္ကေလးေပါ့
ခ်စ္သူက မုတ္သံုေလကေလး ျဖစ္တယ္
ကၽြန္ေတာ့္မွာ လြင့္လိုက္ရတာ
ဒါဟာ အခ်စ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ရာသီဥတုေပါ့
ကၽြန္ေတာ္က လူဆိုရင္
ခ်စ္သူက ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ကေလးေပါ့
ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္က လူ႕ဘ၀ျဖစ္တယ္
ကၽြန္ေတာ္က လမ္းေပၚမွာ လြင့္လြင့္သြားတဲ့
႐ြက္ေၾကြကေလးလည္း ျဖစ္တယ္
ခ်စ္သူက အဲဒီ႐ြက္ေၾကြကေလးကိုမွ ျဖတ္နင္းသြားတယ္
ၿပီးေတာ့လည္း ရယ္လိုက္ေမာလိုက္ပါပဲ
ကၽြန္ေတာ့္မွာသာ ခါးက်ဳိးၿပီး က်န္ရစ္ခဲ့ရ
ဘ၀ဆိုတာကို ရယ္စရာေမာစရာလို႔
သေဘာထားခဲ့ၿပီးကတည္းက ကၽြန္ေတာ့္မွာ
ရယ္ရတာထက္ ေမာရတာက ပိုပိုမ်ားမ်ားေနေပါ့
ဒီတစ္ခါလည္း ထပ္မံ႐ွဴံးနိမ့္ျပန္ေပါ့
ထားလိုက္ပါဦးကြယ္
နားနားေနေနေနဖို႔ေတာင္ အခ်ိန္ေတြက မလံုမငနဲ႔
ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ထႏိုင္ဖို႔
ကၽြန္ေတာ့္ေတာင္ေ၀ွးေလး ကၽြန္ေတာ္ျပန္ျဖစ္ရဦးမယ္
အဲဒီ မိုးေႏွာင္းရာသီရဲ႕ တစ္ေန႔မွာ
ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ ျပန္႐ွာလို႔ မေတြ႕ေတာ့ဘူး
ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ က်ေပ်ာက္သြားခဲ့
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႔
အတူတကြ ေနထိုင္ေနၾကရင္း
ခ်စ္သူကို တမ္းတလြမ္းဆြတ္ေနမိေပါ့
ေလာကမွာ ဟန္လုပ္ၿပီး ၿပံဳးျပေနရတာေတြက မ်ားလြန္းေတာ့
ပါးအေညာင္းေျဖစက္ကေလးတစ္လံုး လိုမယ္
ဘာတစ္ခုမွ မေသခ်ာတဲ့ဘ၀မွာ
ကိုယ့္ေသေန႔ကို ကိုယ္ျပန္ေရးခ်လိုက္ရတာေလာက္
ေသခ်ာေနတာ မ႐ွိေတာ့ဘူး
အား … တယ္လည္း အရသာ႐ွိသကိုးကြယ္
သူငယ္ခ်င္း …
“ငါ … ဒီေန႔ကို ေ႐ြးခ်လိုက္တယ္”
အားရပါးရ … ။
ကိုၿဖိဳး
ကဗ်ာသည္ ကဗ်ာ အျဖစ္နဲ႕ပဲ ဖတ္လို႔ ေကာင္းပါတယ္၊ ကဗ်ာ အတိုင္း လိုက္ခံစားမိရင္ေတာ့ အရူးပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္၊
ReplyDeleteကိုမိုးလႈိင္ညေရ ေတာင္းပန္ပါတယ္၊ ခံစားခ်က္ေတြေၾကာင့္ လာေပါက္ကြဲမိတာပါ၊ အစအစအရာရာအတြက္ ခြင့္လြတ္ပါ၊