Saturday, September 13, 2008

ငါးခံုးမေတြႏွင့္ အတူ

ငါ့ကိုက မေနတတ္ မထိုင္တတ္နဲ႔
မာနကလည္း တစ္ခြဲသားတင္မဟုတ္
ႏွစ္ .. သံုး .. ေလး .. ငါး ခြဲသား ..
ၿပီးေတာ့ စကားလည္း ေသာက္ႀကီးေသာက္က်ယ္ခ်ည္းပဲ ေျပာတတ္သူ
အႏုပညာ ကိုယ္ခံအားကလည္း ေနေလေတာ့
ခဏခဏဖ်ားတယ္ …
ေလတိုးသံ မခံႏိုင္တဲ့ သစ္႐ြက္ေတြလို
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ျပန္မုန္းရတာေလာက္
အရသာ ႐ွိတာ မ႐ွိဘူး
သူငယ္ခ်င္းေရ … မင္း ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ ကဗ်ာဆရာက
လူတကာလို မလိမ္မညာတတ္ပါဘူး
ဒါေပမယ့္ လူသူေတာ္ေကာင္းေတြထက္ေတာ့ အမ်ားႀကီး ညစ္ပတ္တယ္
အမ်ားႀကီး ယုတ္မာတယ္ …
ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ မာတိကာေတြ ဆြဲဆြဲခ်ျပၿပီးကာမွ
ဘာစာတစ္ပုိဒ္မွ ပါမလာတဲ့ စာအုပ္ေတြလို
ငါ့ဘ၀ကို ငါမေနေတာ့ဘူးေလ …

ငါကေတာ့ ခပ္ယုတ္ယုတ္ပါပဲ
မေက်နပ္ရင္ ေအာ္ဆဲဖို႔ကိုခ်ည္း အားယူယူေနမိတယ္
မင္းေကာ … ေက်နပ္ပါတယ္လို႔ ၿပံဳးၿပီး ေျပာခ်င္ေသးတာလား
ဒီမယ္ သူငယ္ခ်င္း ငါ့ဘ၀ကို ငါအရင္းအတိုင္းပဲ ေနခဲ့တယ္
စာတစ္မ်က္ႏွာအတြက္နဲ႔ေတာ့ ကိုယ့္စာလံုးကိုယ္ျပန္ေပါင္းမေ
နေတာ့ပါဘူး
ငါတို႔အားလံုး အ႐ူးေတြခ်ည္းပါပဲေလ။

ကိုၿဖိဳး

No comments:

Post a Comment

“ခွေးကလေး ကောက်ကောက်”

ကျွန်တော့် လူ့ဘဝသက်တမ်း နှစ်လေးဆယ်မှာ ဒါဟာ ရွှေသားသံယောဇဉ်ဖြစ်မှန်း ကျွန်တော်သိခဲ့ရပါတယ်။ အမှန်တကယ်တော့ ချစ်ခြင်းမေတ္တာတို့၊ သံယောဇဉ်တို့၊ စ...