သူခုန္ထြက္သြားတဲ့ ဇြန္းကိုမေဆးမိလိုက္ဘူး

ဘူးသီးဟင္းခ်ိဳေသာက္ေနရင္း ကုန္ခါနီးမွ ငါးေလးတစ္ေကာင္ ဇြန္းေပၚမွာ ပါလာတယ္။


အံၾသလို႔မကုန္ႏိုင္ေအာင္ ထိုငါးေလးက အသက္႐ွင္ေနတယ္။ ထပ္ကာအံၾသဖို႔မကုန္ႏိုင္ေအာင္ သူ႔စကားေတြက ထူးဆန္း တယ္။ တကယ္ေတာ့ ငါးမွ်ားခ်ိတ္က တီေကာင္နဲ႔ သဘာ၀တီေကာင္ကို မခြဲျခားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ပိန္းတဲ့ ငါးမ်ိဳးသူတို႔ေလာ ကမွာ မ႐ိွဘူးတဲ့။ သူရဲေကာင္း ငါးေတြသာ ငါးမွ်ားခ်ိတ္က အစာကိုဟပ္ရဲတယ္တဲ့။ သူရဲေဘာေၾကာင္တဲ့ ငါးေတြကေတာ့ ေရနက္ထဲတိုး၀င္လို႔ လူေတြမျမင္ႏိုင္ေအာင္ ႐ြံႏြံထဲမွာ ပုန္းကြယ္ၾကတယ္။ ေဟာဒီလို လူႀကီးမင္းတို႔ ဇြန္းေပၚမွာ အလံုးအထည္ မပ်က္႐ွိေနတဲ့ ငါးမ်ိဳးကေတာ့ သူတို႔ေလာကမွာ ႐ွားပါးပါတဲ့။ တကယ့္ကို သမိုင္း၀င္ငါးသူရဲေကာင္းပါတဲ့။ မ်ိဳးဆက္တိုင္း မ်ိဳးဆက္တိုင္း တို႔ရဲ႕ငါးမ်ိဳးေတြက သူ႔ကို ဦးညြတ္ေနလိမ့္မယ္တဲ့။ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ႀကီး ႐ိွမုန္းသိသိနဲ႔ တီေကာင္ႀကီးကို အားရပါးရ ဟပ္လိုက္လို႔ အာေခါင္ႀကီးေပါက္ၿပီး ေသြးေတြဖ်န္းကနဲ ထြက္သြားပံုမ်ိဳး ခင္ဗ်ားျမင္ေယာင္ၾကည့္စမ္းပါတဲ့။ ခံစားၾကည့္စမ္းပါ။ လူသားေတြရဲ႕ ေၾကာက္႐ြံမႈေတြကိုေတာ့ သူတို႔အံၾသမိပါတယ္တဲ့။ သူမ်ားရဲ႕အသားလည္း စားေသးတယ္။ ဘာမဟုတ္တဲ့ အသားစေလး တစ္စေလာက္ညွပ္က်န္ခဲ့မွာစိုးရိမ္ၿပီး တုတ္နဲ႔ အတင္း႐ွာကေလာ္ထုတ္ေနရတာမ်ိဳးဟာ သူတို႔အတြက္ေတြးမိ လိုက္တိုင္း ဧရာမ ျပတ္လံုးႀကီးပဲတဲ့။ သူတို႔လိုပဲ အစားတစ္လုတ္အတြက္ အာေခါင္ႀကီးေပါက္ထြက္ရဲ႕တဲ့ သတၱိမ်ိဳး႐ိွေအာင္ ႀကိဳးစားၾကပါတဲ့။ အခုခင္ဗ်ားကၽြန္ေတာ့္ကို စားၿပီးရင္ အ႐ိုးေတြ ေထြးထုတ္လိုက္ပါဦးဆိုၿပီး ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔ကၽြန္ေတာ့္ ပါးစပ္ထဲ ခုန္၀င္သြားတယ္။


အဲ့ဒီ့ေန႔က သူခုန္ထြက္သြားတဲ့ ဇြန္းကိုမေဆးမိလိုက္ဘူး။


ေျမမႈန္လြင္