ရန္ကုန္ျမိဳ ့ရဲ ့စကားထာမ်ား

စိန္ပန္းေတြ အတံုးအရံုး
ကားဟြန္းသံေတြ အလဲလဲအကြဲကြဲနဲ ့
စီးထားတဲ့ဖိနပ္က ကင္ဆာေရာဂါအျမစ္တြယ္လာတယ္။


ေရာမေရာက္ရင္ ေရာမလိုက်င့္ရမယ္
ရန္ကုန္ေရာက္ရင္ ရန္ကုန္လိုက်င့္ရမယ္
တစ္ခါသံုးဘာသာေဗဒ၊
တစ္ခါသံုးေဆးထိုးအပ္၊
တစ္ခါသံုးခ်စ္ေမတၱာ၊
တကယ္ဆို ကားၾကားယာဥ္ၾကားမွာ
ျမိဳ ့ျပရဲ ့အသည္းကြဲျခင္းဓေလ့က
မီးေတာက္အရက္ေလာက္ မျပင္းဘူး။


မိန္းမလွေလးေတြ စိတ္ေကာက္တာ
သိပ္ေၾကာက္ဖို ့ေကာင္းတယ္။


ပလက္ေဖါင္းေဘးက ကဖီးဆိုင္ေလးထဲမွာ
အေျခခံလူတန္းစားကို ကိုယ္စားျပဳတဲ့
ေရေႏြးကရားေလး ငိုင္လို ့၊
လမ္းေတြအုပ္စုဖြဲ ့ပ်ံေနၾကတဲ့ နယ္ေျမဟာ
လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ ့ဗီဇကို
ဓါတုဆိုးေဆးေတြနဲ ့ ျပဳစားတယ္။


ကိုယ္က
၄၈ ဘတ္စ္ကားတိုးစီးတဲ့
ေရေၾကာင္းအင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္းသား၊
အမွားလကၡဏာေတြကို လြယ္အိတ္ထဲထည့္ထားတဲ့လူ။


သူမက
ေနာက္ဆံုးေပၚကားနဲ ့
ေက်ာင္းသြားတဲ့ မင္းၾကိဳက္စိုးၾကိဳက္။


ေငြေၾကးရဲ ့လိုအပ္ခ်က္က
လူငယ္ဘ၀ရဲ ့အိပ္မက္ကို
ကားနဲ ့တိုက္သတ္သလိုပဲ။


ဆလိုက္မီးေတြက
ကာလာစံုျခယ္ထားတဲ့ ေျခသည္းလွလွေလးေတြလို
ျမိဳ ့ျပရဲ ့ျပဴတင္းကို ကိုယ္စားျပဳတယ္။


တကယ္ဆို
သံေယာဇဥ္ထူထူထဲထဲနဲ ့
ဂ်င္းေဘာင္းဘီ၀တ္ရတာ အဆင္မေျပလွဘူး၊
နိယာမဆိုတာ
ကြန္ကရစ္လမ္းမၾကီးေလာက္မွ
မေျဖာင့္ျဖဴးတာ။


မိန္းမလွေလးေတြ
စိတ္ေကာက္ရင္ သိပ္ေၾကာက္ဖို ့ေကာင္းတယ္၊
ေနာက္ေနာင္
ညနက္နက္ထဲ ပိတ္မိျပီး မေမွာင္ရေအာင္
အိပ္ေဆးတစ္ထုပ္ေဆာင္ထားေတာ့မယ္။


ကားၾကား ယာဥ္ၾကားထဲ
အတိတ္နဲ ့လူနဲ ့လည္း မကြဲလွပါဘူး။

ေန ့သစ္