ႏွစ္ေယာက္စလုံး တိတ္ဆိတ္မႈဆုိတဲ့
ေခ်ာက္ကမ္းပါး ထဲက်ေနတယ္..
စားပြဲတစ္ခုၿခားၿပီး.. တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္
စစ္ၿပင္လုိ႔…
နင္လည္း ဘာထူးလည္း..
ခပ္ညံ့ညံ့လူေတြလုိ
ရသင့္ရထုိက္တာထက္ ပုိလုိခ်င္ေနတာပဲ
ရွင္ကေကာ ဘာထူးလည္း…
ပုိက္ဆံနဲ႔မာနတရားကလြဲရင္
ဘယ္သူခံစားခ်က္ကုိေထာက္ထားဖူးလဲ…
နင္ကေပါင္မုန္႔အသုိးတစ္လုံးလုိ
အမႈိက္ပုံးနဲ႔ပဲ တန္တဲ့မိန္းမ
ရွင္က ယင္ေကာင္က်ေသေနတဲ့
ေကာ္ဖီတစ္ခြက္လုိ အိမ္ေရွ႕ေၿမာင္းထဲ
သြန္ပစ္ဖုိ႔ေကာင္းတဲ့ေယာက်ာၤး
ႏွစ္ေယာက္လုံး ေမတၱာတရားမပါပဲ
ေပါင္းသင္းေနထုိင္မိတာ
အဲဒီအစကတည္းက ႏွစ္ေယာက္စလုံး
စမွားၾကတာပဲ…
အခု ႏွေၿမာတသ ႏွစ္ကာလေတြ
လြန္ကုန္ၿပီ…
နင့္ေကာ္ဖီဖုိးနင္ရွင္းလုိက္ပါ…
ငါစားတဲ့ေပါင္မုန္႔ဖုိး ငါရွင္းလုိက္မယ္..
ငါဆီမွာ မိန္းမတစ္ေယာက္အတြက္အပုိသုံးစရာပုိက္ဆံမရွိဘူး..
ရွင္အဲဒါပဲ မိန္းမတစ္ေယာက္မရွိတာနဲ႔
ပုိက္ဆံဆုိတာ မူးလုိ႔ရႈစရာ မရွိဘူးမဟုတ္လား…!!!
မုိးလႈိင္ည
ရံုးေရွ႕က လက္ဖက္ဆိုင္ထဲမွာ ေအးစက္တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ တခ်ိန္က ရင္းႏွီးလြန္းခဲ့သူႏွစ္ေယာက္...။
ReplyDeleteဒီတခါေတာ့ဘာသာျပန္ျပီးသားဖတ္စရာမလိုေတာ့ဘူး
ReplyDeleteရွင္းတယ္
မရွင္းတာကဘယ္မွာျဖစ္တာပါလိမ့္
ေပါင္မုန္ဆိုတာကေတာ့ေနရာတိုင္းရပါတယ္
ဒါေပမဲ့ West မွာကအဓိကအစားအစာေလ
ကိုထူးစမ္းၾကီးေနတဲ့ေနရာကို trace လိုက္တာေလ
ရံုးေတာ္က နွစ္ၾကိမ္ေျမာက္ဆင္းအလာ ...
ReplyDeleteေလွခါးထစ္မ်ား နည္းလွခ်ည့္လား ...
အျပံဳးနဲ ့သာ ၾကံဳဆံုျပီးခြဲခြာ ...
အစ္ကိုေရ ...
ကိုင္ဇာရဲ ့ဒီသီခ်င္းေလးကို သြားျပီး သတိရမိတယ္ဗ်ာ ... ။
ေလးစားလ်က္
ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္-ညီငယ္ေန ့သစ္
တခ်ိန္ကေတာ့ ေပါင္မုန္႔အတြက္ ေကာ္ဖီလိုပီး.. ေကာ္ဖီအတြက္ ေပါင္မုန္႔ရွိခ်င္ခဲ့မွာေပါ့...
ReplyDelete