သေရေခတၱရာ မနက္ခင္းထဲ
ခင္ဗ်ားကုိ ဖန္ဆင္းခဲ့တာ
ဘယ္အရာပါလည္း
ဘယ္အရာပါလည္း
ပရုိင္းမိတ္လူအံသြားတစ္ေခ်ာင္းရဲ႕
ပေဟဠိကုိ သိႏွင့္ရသလုိ
ကဗ်ာရဲ႕ေက်ာရုိးမတစ္ေခ်ာင္းဟာ
ခင္ဗ်ားရဲ႕ နာက်င္မႈၿဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သိတယ္
ကဗ်ာေရးတဲ့ လက္ဖ်ံရုိးတစ္ေခ်ာင္းဟာ
ေလာကဓံကုိ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာေတာင့္ခံထားႏုိင္မလဲ
ရာစုႏွစ္အဆက္ဆက္တုိင္ေအာင္
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မွတ္မိေနတဲ့
ကဗ်ာေရးတဲ့ လက္ဖ်ံရုိးေတြရွိတယ္
အဲဒီအထဲမွာ ခင္ဗ်ားနာမည္ပါတယ္… ကုိေခ်ာႏြယ္..။
ခင္ဗ်ားကုိယုံလုိ႔
ကၽြန္ေတာ့္ကုိယ္ကၽြန္ေတာ္ေသခ်ာခဲ့တယ္
ဒီလမ္းမွာ
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လူခ်င္းမဆုံေပမယ့္လည္း
၀ိညာဥ္ခ်င္း အထုံကူးတယ္
ကုိေခ်ာႏြယ္
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ယုံယုံၾကည္ၾကည္
ကုိက္လမ္းေလးအတုိင္းၿပန္လာခဲ့တာပဲ
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သစၥာတရားဟာ
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အသက္ကုိ ႏႈတ္ယူသည္အထိေပါ့
ဆတ္သြားကုိ
ရထားၿဖတ္တုန္း
ခင္ဗ်ားက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ
လက္ၿပထားခဲ့တယ္….
မာယာေကာ့ဖ္စကီးနဲ႔တင္မလုံေလာက္လုိ႔
ဘုရားသခင္က ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ကုိ ထပ္လႊတ္လုိက္တယ္လုိ႔
ခင္ဗ်ားမိတ္ေဆြ ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္ေၿပာဖူးတယ္…
ဟုတ္တယ္
ကမာၻၾကီးက ကဗ်ာဆရာအလုံအေလာက္မရရွိေသးဘူး
ကဗ်ာေတြအလုံအေလာက္ မရရွိေသးဘူး
ခင္ဗ်ားက ထြက္ခြာသြားႏွင့္ၿပီ
ဂ်က္ေလယာဥ္စီးေၾကာင္းလုိ
အလင္းဖန္မွ်င္ေတြတန္းလုိ႔
တစ္ေလာကလုံးကုိ ထစ္ခ်ဴန္းၿမည္လုိ႔
ကုိေခ်ာႏြယ္
တစ္ေၾကာင္းထဲ စာခႊ်န္လႊာေရးရရင္
ခင္ဗ်ားခ်စ္မက္ခဲတဲ့ကမာၻၾကီးက ခင္ဗ်ားကုိၿပန္လည္လြမ္းဆြတ္လုိ႔…
ၿမဳိ႕သစ္မုိးထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔တစ္ေတြ စုိရႊဲေနတုန္းေလ…။
No comments:
Post a Comment