Wednesday, July 11, 2007
ၿမစ္က်ဳိးအင္း
ပင္လယ္ဆီမသြားေတာ့ဘူး
ေဟာဒီမွာ
ကုိယ္ရပ္နားခဲ့တဲ့ခ်ဳိင့္၀ွမ္းေလးကုိခင္တြယ္လုိ႔
ရင္ဘတ္ထဲကရင္ခုန္သံရယ္
ေရၾကည္ၿမက္ႏုရာရွင္သန္မႈ
ကုိယ္ၿပဳစုရမယ့္ပတ္၀န္းက်င္မွာ
တန္ဖုိးတစ္ခုတင္က်န္ခဲ့ရင္ပဲေက်နပ္လွၿပီ…။
ေမးခြန္းမ်ားစြာကုိေၿဖၾကားဖုိ႔မလုိေတာ့ဘူး
ထုံအခ်င္ေယာင္ေဆာင္လုိက္ေတာ့မယ္
ကုိယ္ကုိယ္တုိင္မေမ်ာ္လင့္ေတာ့တဲ့
လႈိင္းတံပုိးေတြအတြက္
မာနတက္ေနဖုိ႔မလုိေတာ့….။
မုိးလႈိင္ည
ကုိယ္ကုိယ္တုိင္မေမ်ာ္လင့္ေတာ့တဲ့
ReplyDeleteလႈိင္းတံပုိးေတြအတြက္
မာနတက္ေနဖုိ႔မလုိေတာ့….။
မည္သည့္အရာ တစ္ခုခုအတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြ မာနတက္ေနဖို႔ လိုအပ္ခဲ့ပါသလဲ???
ပင္လယ္ဟာ ေဟာဒီေနရာထက္ သာလြန္ေကာင္းျမတ္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္မထင္ပါဘူး...။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တည္ရွိေနရတဲ့ ရပ္၀န္းကသာ ကိုယ္ပိုင္အိမ္ယာမဟုတ္လား။ တျခားလူေတြ ဂ႐ုမျပဳတာေတာင္မွ ကိုယ့္တန္ဖိုးကိုယ္သတ္မွတ္ၿပီး ေက်နပ္ၾကရင္ ... ။
ပ်ံလြင့္လာေသာအေတြးမ်ားသာျဖစ္ၿပီး ကဗ်ာ၏မူရင္း ဆိုလိုခ်က္နဲ႔ ျခားနားေနႏိုင္ပါေၾကာင္း...။