ေၿဗာင္းဆန္ေအာင္ ကုိယ္ခ်င္းစာတတ္လြန္းလုိ႔
ဒီငရဲကုိ ငါရခဲ့တယ္
ဘ၀အသစ္တစ္ခုကုိ
ခႏၵာအေဟာင္းတစ္ခုနဲ႔ ၿပန္စလုိ႔ၿဖစ္္မလား
အၿမစ္က ခၽြတ္လွဲလုိက္တဲ့သစ္ပင္လုိ
ငါ့စိတ္ဟာ ငါ့အသက္မွာ အညႊန္႔မတက္ႏုိင္
ငါေလွ်ာက္မယ္
`ပုလဲရတနာလမ္း´ကေလးဆီကေန
သံသရာတစ္ဖက္စြန္းအထိ
လေရာင္ေပၚ
ေမွာင္ေနတဲ့ငါ့စိတ္ဟာ
အရိပ္က်လုိ႔
ငါ့သားေရဖိနပ္က ေညွာ္နံ႔ဟာ
လမ္းေဘး၀ဲယာက အိမ္တံခါးေတြကုိ
ေခါက္ႏႈိးတယ္။
`ညဥ္႔နက္လွခ်ည္လားငါ့ညီရယ္´တဲ့
ဟုတ္တယ္
ကၽြန္ေတာ္အသားဟာညထဲမွာၿမဳပ္၀င္ေနခဲ့တယ္
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ညရဲ႕ေၿခဆစ္လက္ဆစ္
ၾကယ္ကေလးေတြ တစ္တစ္ရစ္ရစ္ေတာက္ပလုိ႔
ဒီညကုိ အရသာမၿဖစ္ဘူးလားကုိယ့္လူ
ဒီညထဲငါ့ရဲ႕ အဆိပ္ကုိဖိတ္ခ်လုိက္ရမလား ကုိယ့္လူ
ေသာက္ေနဆဲ စီးကရက္လုိ
ေလွ်ာက္ေနတဲ့လမ္းကုိ ထုိးေခ်လုိက္ရမလား ကုိယ့္လူ
စိတ္ထဲ အညဳိအမည္းစြဲေနလည္း
ငါ့ေၿခေထာက္ေတြ ေက်ာက္ေဆာင္လုိ ခုိင္ၿမဲဆဲ
ငါ့ဆီအေရာက္ ငါ့အိမ္ကုိဆြဲယူေနတုန္းပဲ…။ …။
ေမာင္ဖီလာ
(စရဏမဂၢဇင္း၊ ၂၀၀၅)
က်ီးကန္းနဲ႕ ဘုိဟီးမီးယန္းမ်ားစာအုပ္မွ
ေမာင္ဖီလာရဲ ့ကဗ်ာေတြ အရမ္းၾကိဳက္တယ္။
ReplyDelete