လြမ္းလို႔ေရးထားတဲ့..ကဗ်ာ

အိမ္ေခါင္မိုးကို ဖ်က္ခ်လိုက္သလိုမ်ိဳး
ဧၿပီမွာ....
သမီးတို႔
လိမ့္ေနေအာင္ အပူေလာင္ခဲ့ၾက။


ဘယ္လိုေျဖာင့္ခ်က္ကမွ
အေမ့ကို ျပန္မဆြတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး...
အေဖ့သေဘၤာက
အေမ့ဆိပ္ကမ္းကေနတေ႐ြ႔ေ႐ြ႕
ဆိပ္ကမ္းသစ္ကေလး အေ႐ွ႔မွာ
ေက်ာက္ခ် ရပ္နားပစ္လိုက္တာ.........ခုထိ။
အေမ့ေကာင္းကင္မွာ အလင္းေတြညိဳ႕က်သြားေပမယ့္
အေမ့မာနေတြကေတာ့ ရဲရဲလင္းလင္း ၀င္းပ
ဘာ-မွ-မ-လို-ဘူး ဆိုတာ
အေဖ့အတြက္ေနာက္ဆံုးစကား....တဲ့။
အေမ့ပုခုံးသားေတြ ၫႊတ္က်သြားေလာက္ေအာင္
ဘ၀ေတြက သိပ္ေလးလံခဲ့မွာ..
သမီးခမ်ာ ငယ္ေသးေတာ့ မသိတတ္ခဲ့ဘူး။


အခု-
အေဖ မတ္တပ္စမ္းေပးခဲ့တဲ့ ေျခဖ၀ါးမွာ
သမီး မားမားရပ္လို႔
အေဖ တြဲကူခဲ့တဲ့ လက္ေခ်ာင္းေသးေသးေလးေတြက
ကြန္ျပဴတာ တေဖ်ာင္းေဖ်ာင္း ႐ိုက္ေနျပီ။
အေဖ အစာခြံ႔ခဲ့တဲ့ ႏႈတ္ခမ္းကေလးမွာ
ႏႈတ္ခမ္းနီ ဆိုးတတ္ေနေပမယ့္
အေဖ ေပးခဲ့တဲ့ သင္ခန္းစာက
သမီးကို ခပ္မာမာ ျပဌာန္း ထားခဲ့ေတာ့.............။


အေဖေမ့ေနခဲ့တာလား...
အေဖ့ မွာ သားေတြ၊ သမီးေတြမ်ားေနႏိုင္ေပမယ့္
သမီးမွာ အေဖတစ္ေယာက္ပဲ ႐ွိတယ္ဆိုတာေလ...။
အေဖ့ အသစ္စက္စက္ သားငယ္ေလး အတြက္
သမီးကို ေခ်ာ့ျမွဴခဲ့တဲ့ ေတးခ်င္းေတြကအဆင္သင့္၊
သမီးႀကိဳက္တဲ့ ပံုျပင္ေတြနဲ႔လည္း..
အေဖ့သားေလး အိပ္တတ္ခဲ့ ေရာ ေပါ့..။


အေဖေပ်ာ္ေနတယ္ မဟုတ္လား..


သမီးတို႔ အသည္းႏွလံုးမွာေတာ့
ကြၽဲပုခံုးကို... ထလို႕။ ။



အိျႏၵာ (၂၀၀၆ခုနွစ္၊မေဟသီမဂၢဇင္း)