၁၉၈၀ ခုႏွစ္အက်ပ္အတည္းေတြ
ကၽြန္ေတာ္မသိဘူး.. အေဖ
ကၽြန္ေတာ္လူမမည္ပဲရွိေသးတာ…
၉၀ လြန္ကာလေတြမွာ မိသားစုအတြက္
အေဖ ပင္လယ္ထဲသြားမယ္ဆုိေတာ့
အထင္တၾကီးမ်က္၀န္းေတြနဲ႔
ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းေတြ အလယ္မွာအေဖက
သူရဲေကာင္းပဲ…
အေဖ ကၽြန္ေတာ့္လက္ကုိဆြဲၿပီး
အေမ့အေပၚမဆုိးဖုိ႔မွာတယ္…
အဲဒီစကားကုိ ကၽြန္ေတာ္အခုထိမွတ္ထားတယ္အေဖ…။
အေဖပင္လယ္ထဲက ၿပန္လာေတာ့
အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ မေလးရွားသြားဖုိ႔
အေဖထပ္စီစဥ္လာတယ္…
မိသားစုအတြက္ လက္ေဆာင္ေတြတစ္ေပြ႕တစ္ပုိက္နဲ႔
အေဖ့အေသြးအေရာင္ဟာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔နဲ႔ မတူေတာ့တာ
ၿမင္ေနရတယ္အေဖ…။
“ကေလးေတြအေဖက မေလးရွားမွာလုိ႔”
အေမႏွစ္ေတြ အမ်ားၾကီး ေၿပာရတယ္..အေဖ
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေက်ာင္းအပ္တဲ့ေနရာမွာ အေမေၿပာတယ္
သူ႔မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းအသစ္ေတြနဲ႔ေတြ႔ရင္ေၿပာတယ္
ကၽြန္ေတာ္တို႔ဖ်ားလုိ႔ ဆရာ၀န္သြားၿပရင္ေၿပာတယ္
ကၽြန္ေတာ္ရန္ၿဖစ္လုိ႔ ရဲစခန္းမွာ
လုိက္ထုတ္ရတဲ့အခါလည္း အေမေၿပာတယ္…။
အဲဒီစကားေၿပာတုိင္း အေမ့မ်က္ႏွာမွာ
ခံစားမႈေတြ တစ္မ်ဳိးၿပီးတစ္မ်ဳိးေၿပာင္းသြားတယ္
ေနာက္ဆုံးေတာ့ အဲဒီစကားကုိ
အေမ အသက္မပါပဲေၿပာတတ္ခဲ့တယ္…။
အေဖကေတာ့ မေလးရွားမွာ ဆယ္ႏွစ္ၾကာၿပီ..။
အေဖ့ဆီက ဖုန္းက မလာတစ္ခ်က္လာတစ္ခ်က္
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ စိတ္ပ်က္လာၿပီ
အေမကေတာ့
ဖုန္းအိမ္ကလာေခၚမယ့္အသံကုိ
လဆန္းရက္တုိင္းနားစြင့္ေနတုန္းပဲ…။
အေဖသိပါတယ္
အေမက တုံးတုံးအအ
ဆယ့္ေၿခာက္လၾကာၿပီးမွ အေဖဖုန္းဆက္ေတာ့
ငါေဆးရုံတက္ေနတယ္ဆုိတဲ့
စကားတစ္ခြန္းနဲ႔ၿပတ္ခဲ့တာပဲ…
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သတင္းရထားၿပီးၿပီ
အေဖေနာက္အိမ္ေထာင္ၿပဳလုိက္ၿပီတဲ့…
အေမကေတာ့ ထုံးစံအတုိ္င္း
စိတ္ပူတတ္လုိက္တာ
ဘုရားစင္ေရွ႕ နတ္စင္ေရွ႕ ဘုိးေတာ္စင္ေရွ႕
မ်က္ရည္ေလးစမ္းစမ္း
အသံေလးတုိးတုိးနဲ႔….
ရန္ကုန္က မယားၾကီးအတြက္
တစ္ႏွစ္ကုိေငြငါးသိန္းေပးရင္
အေဖတာ၀န္ေတြေက်ေနပုံပဲ…
အေဖ အိမ္ၿပန္လာခ်င္စိတ္အတြက္
အေဖငယ္ငယ္က ဆြဲထားတဲ့
ပန္းခ်ီကားေတြကလည္း မဆြဲေဆာင္ႏုိင္
မယားေတာသူဆုိၿပီး
အေဖယူခဲ့တဲ့ မိန္းမကုိလည္း သတိမရ…
ကြာလာလမ္ပူညေတြမွာ
အေဖလူလည္ၾကီးလုံးလုံးၿဖစ္ေနတယ္တဲ့
အေဖ့သတင္းေတြၾကားရတာမေကာင္းဘူး..အေဖ..။
ဒီၾကားထဲ ဖုန္းထဲမွာ
အေဖက အၾကီးေကာင္လိမၼာလားလုိ႔
ေမးတုန္းဆုိပဲ…။
ကၽြန္ေတာ္ မလိမၼာဘူးအေဖ
ၿပီးေတာ့ ဆုိးလည္းမဆုိးဘူး
ဆယ္တန္းလည္းမေအာင္ဘူး
အခုလမ္းေဘးမွာ
သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဂစ္တာတီးေနတယ္အေဖ…
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ပညာေရးအတြက္
အေမဆံပင္ေတြၿဖဴခဲ့တာ အေဖသိလားအေဖ
အငယ္ေကာင္ မက်န္းမာေတာ့
အေမပုိအုိစာသြားရတာ
အေဖသိခဲ့ရဲ႕လားအေဖ…
အခု
အေဖ့သမီးအလတ္မနဲ႔
အငယ္ေကာင္က ပညာတတ္ေတြၿဖစ္ၿပီး
အေမ့ကိုၿပန္ရွာေကၽြးေနလုိ႔
မိသားစု တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ေနႏုိင္တာအေဖ
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လူလားမေၿမာက္ခင္
အက်ပ္အတည္းကုိ
အေမတစ္ေယာက္တည္း ဘယ္လုိရင္ဆုိင္ခဲ့ရလည္း
သိလားအေဖ…
အေမ့ မိဘေတြေပးထားခဲ့တဲ့
ေၿမကြက္လည္း ၿခမ္းေရာင္းလုိက္ရတယ္..
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အိမ္ေလး ပုိက်ဥ္းသြားလုိ႔
အေဖေတာ့ ေနတတ္မွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး
အဲဒီလုိအေမအၿမဲေၿပာတယ္.. အေဖ..။
အေဖကေတာ့
အေပါင္းအသင္းေတြၾကားၿငီးခ်င္ၿငီးမယ္
ရန္ကုန္က ပုိက္ဆံခ်ည္းမွာေနတယ္လုိ႔
အခု အေဖ့ကုိ
ကၽြန္ေတာ္မွာမယ္
အေဖၿပန္လာပါ…
အေဖနဲ႔ကၽြန္ေတာ္မ်က္ႏွာခ်င္းမဆုိင္တာ
ဆယ့္ေၿခာက္ႏွစ္
အေဖနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ စကားမေၿပာၿဖစ္တာ
ေၿခာက္ႏွစ္…
အခုကၽြန္ေတာ္အသက္ႏွစ္ဆယ့္ေၿခာက္မွာ
အေဖနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္ကုိတစ္ေယာက္
မွတ္မိဖုိ႔ အေဖၿပန္လာမွ ၿဖစ္ေတာ့မယ္…။
မုိးလႈိင္ည
