မုိးလင္းတာနဲ႔
ဘတ္စ္ကားေတြေနာက္ကုိ အမွီလုိက္ရတယ္
ေခတ္ၾကီးက အရွိန္အဟုန္နဲ႔စီးဆင္းလုိ႔
လမ္းေတြမွာ ခ်ဳိင့္ခြက္ေတြပုိမ်ားလာသလုိ
ေခတ္ကာလ ကလည္းအဖုအထစ္ေတြနဲ႔ပဲ
ဆယ္မိနစ္တစ္စီးဆုိေပမယ့္
တြန္းတြန္းတုိက္တုိက္ဆႏၵေတြက
စကၠန္႔မလပ္…
စီအန္ဂ်ီ ဂတ္စ္အုိးအပူက
ရင္ထဲကုိလာလာဟပ္တယ္
ဘယ္သူကမ်ား ငါတုိ႔ကုိစစ္ေၾကၿငာထားတာလည္း
အေၿခအေနက ေပါက္ကြယ္လြယ္တဲ့ေဒါသအုိးေတြ
ဒီကေန႔ေဆာင္ပုဒ္က
ရုိးသားလုိ႔မၿဖစ္ေတာ့ဘူးတဲ့
ကေလးေတြေတာင္ေအာ္ဟစ္ေနၿပီ
လူေတြက်ပ္တယ္လမ္းေတြက်ပ္တယ္
ေအာက္ဆီဂ်င္ငတ္လုိ႔ အကုန္လုံးအသက္ရႈက်ပ္တယ္
ဓါတ္ဆီေစ်းက်လုိ႔ ဘတ္စ္ကားခေစ်းမက်တဲ့ၿမဳိ႕မွာ
ငါ့ကိုယ္ငါ မီတာမတပ္ပဲေမာင္းတယ္…
တစ္နာရီသုံးမုိင္ႏႈန္းနဲ႔
ကီလုိမီတာတစ္ေသာင္းသြားဖုိ႔
ဆယ္စုႏွစ္ေတြကုိဖင္ခုထုိင္ထားတုန္းေလ…။
မုိးလႈိင္ည
မိုးလိႈင္ညေရ ျပကၡဒိန္ေတြ ေရြ႕မယ့္ႏွစ္ေတြကို ေမွ်ာ္လင့္ေနဆဲ။
ReplyDeleteအေပၚက အစ္မႀကီးေျပာတဲ႔အတိုင္းဘဲ :P
ReplyDeleteအငး္ေနာ္
ReplyDeleteတစ္နာရီကို
ု မိုင္တစ္ရာႏူန္းနဲ႔သြားခ်င္ေပမဲ႔
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔
အသက္ရွင္ေနရတဲ႔
ပုထုဇဥ္လူသားတစ္ေယာက္ရဲ႔ဘ၀ကို
မေက်မနပ္
ရန္ေထာင္ရမလားပဲေနာ္ ကိုမုိးလႈိင္ည
အေပၚက ၃ ေယာက္ေျပာသြားတဲ့
ReplyDeleteအတိုင္းပဲ :D
ဆိုးသြမ္း
ေခတ္ကို ေဖာ္က်ဴးထားတဲ့ ကဗ်ာေလး ေကာင္းတယ္ ညီေလးေရ။ ကေလးေတြ ေအာ္ဟစ္တဲ့ အပိုဒ္ကုိေတာ့ စိတ္အထိခိုက္ဆံုးပဲ။
ReplyDelete