ေႏြရာသီရဲ႕ တံစက္ၿမိတ္မွာ
ခ်စ္သူေရ
ငါ့ကုိယ္ငါ ၿပန္ငတ္ေနရတာၾကာၿပီ…
အရင္က
ကဗ်ာအမ်ားၾကီးေရးဖူးတဲ့လက္
တုန္ရီလႈိက္ေမာ…
လူ႔ဘ၀ဆုိတာကုိ ငါဘယ္လုိေၿပာထြက္ရမလဲ
ခ်စ္တတ္ေသးတယ္…
ခ်စ္ေနေသးတယ္…
အဲဒီစကားႏွစ္ခြန္းနဲ႔ ငါ့ကုိယ္ငါၿပန္ရွာေဖြေနရတယ္
ကဗ်ာေတြေရးမထြက္ေတာ့ဘူး
ကမာၻၾကီးကုိလည္း မေမးရက္ေတာ့ဘူး
လူေတြအားလုံးက စစ္ပြဲထဲမွာ
လူေတြအားလုံးက မုန္တုိင္းေၾကာင့္ဆုံးပါးကုန္ၿပီ
လူေတြအားလုံးက ငလ်င္ဒဏ္ပိလုိ႔
လူေတြအားလုံးက စီးပြားပ်က္လုိ႔
ကေလးငယ္ေတြ
ဒုကၡသည္ေတြ
သက္ၾကီးရြယ္အုိေတြ
ကႏၱရေတြပုိပုိၿပီးက်ယ္ၿပန္႔လာတယ္
ေႏြရာသီရဲ႕ တံစက္ၿမိတ္မွာပဲ
ငါ့စိတ္ကူးေတြေရွာ့ပင္းေမာလုိဖြင့္လွစ္
ငါ့ကဗ်ာေတြဟာ ကမာၻၾကီးအတြက္
အုိေအစစ္ေလးၿဖစ္ခ်င္ခဲ့ေပါ့…ခ်စ္သူရယ္…။
မုိးလႈိင္ည
ေႏြရာသီရဲ႕ တံစက္ၿမိတ္မွာ
ReplyDeleteခုိတြဲေနတဲ႔ မိုးေရစက္ေလးလဲ
ေနေရာင္ျခည္နဲ႔ေတြ႔ေတာ႔
ကႏၱာရထဲကို
ရြာခ်ခဲ႔ေပါ႔…
ကဗ်ာေခါင္းစဥ္ေလးကို သေဘာက်လို႔ ကဗ်ာစပ္ၾကည္႔လိုက္တာ ကိုမိုးလႈိင္ေရ…။
ကမၻာႀကီးကို မေမးရက္ေပမယ္႔ ကဗ်ာေတြေတာ႔ ေရးထြက္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါေနာ္…တစ္ေန႔တစ္ျခား ပို ပိုက်ယ္ျပန္႔လာတဲ႔ ကႏၱာရ ႏွလံုးသားေတြအတြက္ ကဗ်ာဆိုတာ အသက္ကယ္ေဆးတစ္ခြက္ပါပဲ။
ကဗ်ာေလး ဖတ္သြားတယ္။ ကဗ်ာေတြ မ်ားမ်ားေရးထြက္ပါေစ။
ReplyDeleteအကိုေရးတဲ႔ကဗ်ာေတြဟာ ကမၻာႀကီးအတြက္မဟုတ္ခဲ႔ရင္ေတာင္မွ ကဗ်ာျမတ္ႏိုးသူေတြအတြက္ေတာ႔ အိုေအစစ္ေလးတစ္ခုပါပဲဗ်ာ
ReplyDeleteနင္က အိုေအစစ္ျဖစ္ခ်င္တယ္
ReplyDeleteငါက ေရတြင္းပ်က္ေလး တစ္ခုေတာ့ျဖစ္ခ်င္တယ္
အိုေအစစ္လို မေအးျမခဲ့ရင္ေတာင္မွ
ေရငတ္ေနသူေတြအတြက္ အသံုးဝင္ခဲ့ရင္ ရပါျပီ