လူတစ္ေယာက္ရဲ့ အဓိပၸါယ္ကုိ
လာ လာ မစြက္ဖက္နဲ႔
ကုိယ့္အဓိပၸါယ္နဲ႔ ကုိယ္ေန
ဆုံးရွဳံးခဲ့တယ္ဆုိတာပဲ
ေသခ်ာပေလ့ေစ။
လူတစ္ေယာက္ေယာက္ကုိ
လက္သီးနဲ႔ ထုိးဖုိ႔ဆုိတာ
ကုိယ့္မွာေမးရုိးရွိရတယ္ တဲ့၊
ငါ့လက္သီးေတြက
မင္းဆီသက္ေရာက္ဖုိ႔
ငါ့မွာ ေမးရုိးရွိတယ္။
ခုေတာ့ မင္းမွာ ေမးရုိးမရွိဘဲ
မင့္ လက္သီးေတြ
ငါ့အေပၚ လာလာသက္ေရာက္ေနတာ
အမွန္တရားေရ
မင္း တရားလြန္လြန္းၿပီ။
ေလာကႀကီးမွာ ငါအမုန္းဆံုးက
ေက်ာက္ေပါက္ခြက္ေတြ ျပည့္ေနေအာင္
၀ၿဖိဳးေနတဲ့
အဲဒီ အမွန္တရားဆိုတဲ့ ငနဲကိုပဲ။
ဘ၀မွာ
ေလးငါးေျခာက္ခု မလိုပါဘူး
ႏွစ္ခုပဲ
ခ်စ္သူစစ္စစ္နဲ႔ ရန္သူစစ္စစ္
ဒီႏွစ္ခုပဲ။
လူစိမ္းနံ႔ေတြနဲ႔ အသက္႐ွင္ေနရတဲ့
သူငယ္ခ်င္း ေမာင္စမ္းေအးေရ
ၿမိဳ႕ေတြကို မာၾကဴရီမဆင္ရပါဘူး
ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့
ၿမိဳ႕ေတြကိုယ္တိုင္ကိုက
မာၾကဴရီနဲ႔ လုပ္ထားလို႔ပဲ။
ေဟာဟို စားပြဲနံပါတ္တစ္မွာ
ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ က်က်နန စီရင္ခ်က္ခ်
အခိုင္အမာထိုင္ေနတဲ့
ငါ့သူငယ္ခ်င္း ေအာင္ခ်ိမ့္ဟာ
ထြန္းကားတဲ့ ၿမိဳ႕ႀကီးတစ္ၿမိဳ႕ေပါ့။
ပြန္ပီးလို
ေခ်ာ္ရည္ေတြေအာက္ ေရာက္ခဲ့ရေပမယ့္လဲ
“ေဖာ္ေ၀း” ဆိုတဲ့ ကဗ်ာဆရာဟာ
ထြန္းကားတဲ့ ၿမိဳ႕ႀကီးတစ္ၿမိဳ႕ေပါ့။
ဘယ္သူဟာ
ကမာၻေျမတစ္ခုလံုးလံုး
ဆံုး႐ႈံးခဲ့ဖူးသလဲ
ကမာၻေျမတစ္ခုလံုး ဆံုး႐ႈံးသူသာ
ကမာၻေျမကို ျပန္ရေပလိမ့္။
ေဘာလံုးသမား မာရာဒိုနာဟာ
ဂိုးေတြကို ေမွာ္နဲ႔သြင္းခဲ့တာေပါ့ကြာ။
ေမာင္ေခ်ာႏြယ္
No comments:
Post a Comment