တခ်ိန္က
သစ္ေတာလမ္းေလးထဲမွာ
ငါတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ စာကေလးအိမ္ေလးေတြ
ခ်ိတ္ဆြဲဖူးခဲ့တယ္…
အခုေတာ့ မႈိင္းညႈိ႕ ညႈိ႕ အတိတ္ေပါ့
အဲဒီတုန္းက စာကေလးမေလးေတြ
မင္းကတီတီတာတာနဲ႔ စကားသိပ္မ်ားတယ္
အခုေတာ့
မီဂါစီးတီးၿမဳိ႕ ၾကီးထဲမွာ ဆူဆူညံ့ညံ့
ငါကေတာ့ ဇာတိေၿမကေန
တစ္လက္မမွမဆုတ္ခ်င္တဲ့ လူမုိက္
ငယ္ငယ္ သစ္ေတာလမ္းေလးက
ကြန္ကရစ္ေလာင္းခံရလုိ႔ မာေက်ာေအးစက္လုိ႔
စာကေလးအိမ္ေလးေတြ မရွိေတာ့ဘူး
မင္းရယ္သံေလးေတြမပါႏုိင္ေတာ့တဲ့ ညေနေတြမွာ
ငါအိမ္ၿပန္ဖုိ႔၀င္ေလး…
သစ္ေတာလမ္းေလးေပၚက
ေခါင္းငိုက္စုိက္ေတြးခဲ့တယ္..
ငယ္ငယ္ကလုိ႔ စာကေလးအိမ္ေလးေတြ ခ်ိတ္ရုံနဲ႔
ငါမေပ်ာ္ႏုိင္ေတာ့
ေရၾကည္မ်က္ႏုရာေတြမွာ
ငါတုိ႔ ေရသာခုိခ်င္တဲ့အေတြးေတြနဲ႔
စာကေလးမေလးရယ္…
ငါကိုထုိးဆိတ္မယ္ မင္းႏႈတ္သီးေလးေတြကုိလြမ္းရင္း
ဘ၀ဆုိတာ
အိမ္နဲ႔ေ၀းေစမယ့္စိတ္ကူးေတြနဲ႔ေသာ့ခတ္ထားခံေနရဆဲ…။
မုိးလႈိင္ည
