ငါဟာ
ဘယ္လုိစာလုံးေပါင္းရမွန္းမသိတဲ့
အသံထြက္တစ္ခု
ဘန္းစကားအဘိဓာန္ထဲမွာေတာင္
ရွာလုိ႔မရတဲ့ အဓိပၸါယ္
လြင့္ၿပယ္သြားတဲ့ရနံ႔လုိ
ဘယ္လုိမွဖမ္းဆုပ္လုိ႔မရႏုိင္ခဲ့
လူေတြက ငုိလုိက္ရယ္လုိက္
အေပၚယံတိမ္တုိက္ေတြ ဖယ္လုိက္ရင္
ေကာင္းကင္ကဗလာပါ
ဘာအေရာင္မွမပါဘူး
ငါ့ေကာင္းကင္ ဆုိတဲ့ပန္ခ်ီကား
ကင္းဗတ္စအၿဖဴထည္အတုိင္း ထားလုိက္တယ္
ငါယုံၾကည္ခဲ့ဖူးတယ္
ငါမယုံၾကည္ေတာ့ဘူး…..
သံသယဟာ ေဟာဒီတစ္ေဆာင္းလုံး
ငါ့ကုိခုတ္ေမာင္းခဲ့
ဘယ္လုိလြင့္ေ၀မႈမ်ဳိးနဲ႔မွ
မကၽြတ္လြတ္ခ်င္ခဲ့
ငါဟာ၀ိဥာဥ္လႊတ္ ဂါထာမ်ားနဲ႔ကင္းလြတ္ရာ
အေ၀းမွာေနခဲ့
ခ်ဳပ္ရုိးအေဟာင္းနဲ႔ ေဆာင္းကုိ
စိတ္ရွည္လက္ရွည္ၿခယ္သရင္း
ေအးစက္နာက်င္တဲ့
အေမွာင္ထုကုိတပ္မက္ေနခဲ့
နာက်င္ဖြယ္နာရီေတြဟာ
စုိက္လုိက္မက္တပ္ေၾကကြဲ
ေအးခဲသြားတဲ့ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြက
ရႈိက္သံသဲ့သဲ့..
ေဆာင္းလက္က်န္ထဲ ထုိးသြင္းထားတဲ့
ဓားတစ္လက္လုိ
ဂီတက တေစၦတစ္ေကာင္သဖြယ္….။
မုိးလႈိင္ည
No comments:
Post a Comment