Friday, January 7, 2011

ကဗ်ာေတြေသၿပီ.. ကဗ်ာဆရာမေသဘူး..။

အႏုပညာရဲ႔ရည္ရြယ္ခ်က္ကုိ ငါမသိဘူး

ငါက ကဗ်ာေရးတယ္..

တစ္ခါတစ္ေလ ပညာၿပခ်င္လုိ႔

တစ္ခါတစ္ေလ ပုိက္ဆံရခ်င္လုိ႔

တစ္ခါတစ္ေလ ၾကြားခ်င္လုိ႔

တစ္ခါတစ္ေလ ဖားခ်င္လုိ႔

တစ္ခါတစ္ေလ ငါေရးတာ ကဗ်ာမဟုတ္ဘူး

တစ္ခါတစ္ေလ ငါက အႏုပညာကုိမေရးဘူး

တစ္ခါတစ္ေလ နာမည္ၾကီးကြက္ေတြဆင္တယ္

တစ္ခါတစ္ေလ အရူးသမုိင္းေရးတယ္

တစ္ခါတစ္ေလ ေကာင္မေလးေတြကုိေပးဖုိ႔

တစ္ခါတစ္ေလ လူၾကီးေတြကုိၿပန္ဆရာလုပ္ဖုိ႔

တစ္ခါတစ္ေလ ပုိက္ဆံေခ်းဖုိ႔

တစ္ခါတစ္ေလ လက္ေဆာင္ေပးဖုိ႔

ငါက တစ္ခါတစ္ခါ ကဗ်ာထထေရးတယ္

အႏုပညာဆန္ခ်င္လုိ႔ ဟုတ္ခ်င္မွဟုတ္လိမ့္မယ္...

တစ္ခါတစ္ေလ အရက္ေသာက္ေကာင္းေအာင္

ကဗ်ာေရးတယ္.. ေရးခ်င္တဲ့အခါေရးတယ္

ေတြးခ်င္တဲ့အခါေတြးတယ္

ဘယ္အတြက္ရယ္ ဘာရယ္မဟုတ္

ရည္ရြက္ခ်က္ရွိရွိ ပိပိရိရိၾကီးကုိ..

ဟုတ္တာေရာ ရႈပ္တာေရာ...

ေဖာတာေရာေက်ာတာေရာ...

ငါစိတ္ကူးနဲ႔...

ဒါေပမယ့္ အႏုပညာကဘာစိတ္ကူးမွာလည္း

ကဗ်ာေတြက ဘာစိတ္ကူးမွာလည္း...

အႏုပညာရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ကုိမသိဘူး..

ဘာကုိမွမေရရာတဲ့ ငါ့ရည္ရြယ္ခ်က္ကုိ ငါသိတယ္

ေမြးကတည္းက အသက္မပါတဲ့ကေလးလုိ

ေရးၿပီးတာ ငါ့ကဗ်ာေတြ ေသသြားတယ္

ငါကလည္းသိပ္ၾကာၾကာ လြမ္းဆြတ္မေနရပါဘူး...။


မုိးလႈိင္ည

No comments:

Post a Comment

“ခွေးကလေး ကောက်ကောက်”

ကျွန်တော့် လူ့ဘဝသက်တမ်း နှစ်လေးဆယ်မှာ ဒါဟာ ရွှေသားသံယောဇဉ်ဖြစ်မှန်း ကျွန်တော်သိခဲ့ရပါတယ်။ အမှန်တကယ်တော့ ချစ်ခြင်းမေတ္တာတို့၊ သံယောဇဉ်တို့၊ စ...