တံခါးေတြမွာ မ်က္ႏွာထားနဲ႔

တံခါးေတြမွာ မ်က္ႏွာထားေတြရွိတယ္

တံခါးေတြက

ဘယ္သူ႔ကုိဘယ္လုိဆက္ဆံရမယ္ဆုိတာသိတယ္

တံခါးေတြက

လူမ်ဳိးေရးခဲြၿခားတယ္

တံခါးေတြက

အဆင့္အတန္းခြဲၿခားတယ္

တံခါးေတြက

လိင္အမ်ဳိးအစားခြဲၿခားတယ္

တံခါးေတြမွာ

စာတန္းအမ်ဳိးမ်ဳိးကပ္ထားတယ္

ဥပမာ- ပြဲစားမ၀င္ရ

တာ၀န္ရွိသူမ်ားသာ

ဥေရာပသားမ်ားကလပ္

စသည္ၿဖင့္ေပါ့ေလ…

တံခါးေတြက

ဟန္ေကာင္းရင္ပုိက္ဆံမေတာင္းဘူး

ဘယ္သြားမွာလည္းလုိ႔

ေဆးရုံတံခါးက ခပ္မာမာေမးတယ္

ေတြ႔ခြင့္မရဘူးလုိ႔ တံခါးတစ္ခုက

ေလသံမာမာနဲ႔ေၿပာတယ္

ဂုဏ္သေရရွိလူၾကီးမင္းမ်ားအတြက္သာလုိ႔

တံခါးတစ္ခ်ပ္ကမာန္တက္ေနတယ္…

တခ်ဳိ႕တံခါးေတြက

အလႈခံၿခင္းသီးခံပါတဲ့

တခ်ဳိ႕တံခါးေတြက

မားကက္တင္းမ်ားမလာရတဲ့

တံခါးတစ္ခ်ပ္ကေတာ့

တံခါးမေခါက္ရတဲ့..

မ်က္ႏွာထားကရွစ္ေခါက္ခ်ဳိးနဲ႔….

မုိးလႈိင္ည

စိတ္ခ်၊ လုံး၀စိတ္မညစ္ေစရ

အရွိကုိအရွိအတုိင္းဆုိေတာ့ တစ္ယာက္မ်က္ႏွာတစ္
ေယာက္ၾကည့္ၿပီး ဆဲဆုိမိသလုိ တစ္ေယာက္ေနာက္ေက်ာ
တစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး ရယ္ရုံေပါ့ကြာ အပုိေတြလြယ္မထားနဲ႔
စိတ္ခ် ငါ့ဗန္းစကားေတြက အုတ္ခဲက်ိဳးေကာက္မကုိင္ဘူး
ငါ့အဘိဓမၼာေပၚက ေနေလာင္ကြက္ေတြဟာ ၿခံစည္ရုိးတန္း
ေၿပးမဆြဲဘူး ငါ့မာတိကာေတြ ရင္ဘတ္ဟၿပဲနဲ႔ တကယ္ဆုိ
မင္းလည္းအဖုံးၿပဳတ္၊
ႏွာသီး၀ေတြမွာတင္သတိ ကားအဆင္းအတက္အ၀
မွာသတိ ေၿပာစကားေတြရဲ႕အ၀မွာသတိ မင္းေရာငါေရာလုပ္
ငန္းခြင္အႏၱရာယ္ရွိသည္ဆုိတဲ့နားက ၿဖတ္ေလွ်ာက္ဖူးတာ
ခ်ည္းပဲ စိတ္ခ် တည္ေဆာက္မယ့္္အပုိင္းမွာေတာ့အုတ္သဲ
ေက်ာက္ ဘိလပ္ေၿမ ေရအတိ မေရာခင္စဥ္းစားဖုိ႔ပဲလုိတယ္
အေတြးေတြ ၀ါဒေတြဆုိတာက အေခ်ာမသပ္ခင္ကြဲအက္
တုိ႔ေတြရယ္ရင္းနဲ႔ကြဲအက္မင္းရဲ႕ဟာသေတြလည္း လမ္းတစ္
၀က္မွာတင္ ခဲကုန္ေရာ မေရာက္တဲ့ဖုန္းေတြ ေကာက္ကုိင္
မိတာမ်ဳိး (မဟုတ္ဘူး)ဟုိဒင္းဆီကရလုိက္တဲ့ မေရာက္ေတာ့
မယ့္ ေပးစာ (မဟုတ္ဘူး)
တခ်ဳိ႕ကိစၥေတြ တုိ႔မသိလုိက္ဘူး ၿဖတ္သြားတာေတြ
ဘယ့္ႏွယ့္လဲ ငါက အေၿပးသမားက်က်န္ခဲ့တဲ့ ေၿခသလုံးသား
ဆရာ၀န္က နံေတြေက်ာေတြလာေခါက္ေတာ့ ဘယ့္ႏွယ့္လဲ
တံခါးဟေပးလုိက္ရမလား သလိပ္တစ္ခ်က္ဟပ္လုိက္ရဦး
မလား ငါမသိ တာက်ေတာ့ႏွစ္နဲ႔ခ်ီၿပီးမင္းရယ္လုိက္ေတာ့
လည္း တစ္ခ်က္တည္းနဲ႔၊
မင္းေနာက္ေက်ာကုိ လွည့္ၾကည့္ၾကည့္ ငါ အစာ
မေၾကဘူး မင္းရင္ထဲမွာ ဖုေနတယ္ ဒါပဲ မင္းနဲ႔ငါ ပလက္
ေဖာင္းေပၚမွာ ကားကုန္တာ ေရာဂါပဲ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ ေမးရုိးေတြ
က ကုိက္ထားတဲ့ အထုပ္ေတြလႊတ္ခ်လုိ႔ရတယ္ မင္းကေတာ့
ရြက္ေနတာပဲ အေသရြက္ အကၤ်ီၾကယ္သီး ဖိနပ္သဲၾကဳိး
ဒါမွမဟုတ္ လက္စြယ္ငုတ္ေနတာကအစ တစ္ခုခုလုိအပ္လာ
ၿပီဆုိရင္ မင္းဘ၀ခ်ည္းပဲ၊
စိတ္ခ် ငါ့အဘိဓမၼာေပၚက ေနေလာင္ကြက္ေတြဟာ
အုတ္ခဲက်ဳိးေကာက္မကိုင္ဘူး ငါ့ဘက္တစ္ၿခမ္းလုံးကေတာ့
စိမ္းေနတာမွ ရက္စက္တယ္ မင္းဘက္ကသာထုတ္လွန္းလုိက္
အနံ႕တစ္ခုကအစ မင္းလာေအာင္းေနတာေတြ ငါ့ဆီမွာေတာ့
ပိလုိ႔။


ေဇာ္လူစိမ္း


(ႏြယ္နီမဂၢဇင္း၊အတြဲ -၁၉၊ အမွတ္-၃၊ ႏုိ၀င္ဘာလ၊ ၂၀၀၈)

မႏွစ္ကရက္စြဲေတြနဲ႔ဒီေန႔

မုိးလင္းတာနဲ႔
ဘတ္စ္ကားေတြေနာက္ကုိ အမွီလုိက္ရတယ္
ေခတ္ၾကီးက အရွိန္အဟုန္နဲ႔စီးဆင္းလုိ႔


လမ္းေတြမွာ ခ်ဳိင့္ခြက္ေတြပုိမ်ားလာသလုိ
ေခတ္ကာလ ကလည္းအဖုအထစ္ေတြနဲ႔ပဲ


ဆယ္မိနစ္တစ္စီးဆုိေပမယ့္
တြန္းတြန္းတုိက္တုိက္ဆႏၵေတြက
စကၠန္႔မလပ္…


စီအန္ဂ်ီ ဂတ္စ္အုိးအပူက
ရင္ထဲကုိလာလာဟပ္တယ္
ဘယ္သူကမ်ား ငါတုိ႔ကုိစစ္ေၾကၿငာထားတာလည္း
အေၿခအေနက ေပါက္ကြယ္လြယ္တဲ့ေဒါသအုိးေတြ


ဒီကေန႔ေဆာင္ပုဒ္က
ရုိးသားလုိ႔မၿဖစ္ေတာ့ဘူးတဲ့
ကေလးေတြေတာင္ေအာ္ဟစ္ေနၿပီ


လူေတြက်ပ္တယ္လမ္းေတြက်ပ္တယ္
ေအာက္ဆီဂ်င္ငတ္လုိ႔ အကုန္လုံးအသက္ရႈက်ပ္တယ္
ဓါတ္ဆီေစ်းက်လုိ႔ ဘတ္စ္ကားခေစ်းမက်တဲ့ၿမဳိ႕မွာ
ငါ့ကိုယ္ငါ မီတာမတပ္ပဲေမာင္းတယ္…


တစ္နာရီသုံးမုိင္ႏႈန္းနဲ႔
ကီလုိမီတာတစ္ေသာင္းသြားဖုိ႔
ဆယ္စုႏွစ္ေတြကုိဖင္ခုထုိင္ထားတုန္းေလ…။


မုိးလႈိင္ည

အသည္းကြဲနာရီ

Monday, May 14, 2007

အသည္းကြဲနာရီ

Posted by မုိးလႈိင္ည at 7:49 PM

ညေနငါးနာရီခြဲရင္
ငါ့စိတ္ေတြ ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ားနဲ႔
ရင္ထဲက ဒဏ္ရာေဟာင္းေတြက
သိပ္သည္းဆထူထဲလုိ႔
လမ္းေတြေပၚ လွိမ့္ထုတ္လုိက္ရမလား
ငါ့ဥခြံ႔ က်ဥ္းက်ဥ္းထဲက
မင္းပုံတူကုိ ေငးေနရမလား
အဲဒီလုိ ေယာင္ခ်ာခ်ာၿဖစ္ခဲ့တာ
ငါပုိင္ဆုိင္တဲ့ ညေနတုိင္းရဲ႕
ငါးနာရီခြဲ……။
ညေနငါးနာရီခြဲရင္ တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ဆုံၾကတယ္
သိမ္ၾကီေစ်း စီရုံေအာက္မွာလား…
ဆူေလးဘုရားလမ္းေပၚမွာလား…
လက္ေရြးစင္ ကဖီးမွာလား…।
အခု အဲဒီေနရာေတြမွာ
မင္းကုိ ရွာမေတြ႕ေတာ့
(ဘယ္ဆီကုိ လြင့္ေနၿပီလဲ…အခ်စ္ရယ္)
ညေန ငါးနာရီခြဲရင္
ငါ့ရင္ထဲမွာ မုန္တုိင္းတစ္ခု
ရာသီဥတု မေကာင္းေတာ့ဘူး
စိတ္ဓာတ္က် ေရာဂါနဲ႕
အရက္ခြက္ထဲ ေခါင္းစုိက္ခ်လုိက္ရမလား
စီးကရက္ေတြ ခပ္မ်ားမ်ား ဖြာရႈိက္မိတယ္
ဒါေတြကုိ မင္းမၾကိဳက္တာ သိေပမဲ့
ငါ့ကုိလည္း မင္းမၾကိဳက္ဘူးေလ…။
ညေန ငါးနာရီခြဲရင္
ငါ့အေတာင္ပံေတြရဲ႔ လက္က်န္ခြန္အားနဲ႔
ရန္ကုန္ ေကာင္းကင္ၿပင္က်ယ္ထဲ
ခပ္၀ဲ၀ဲ ပ်ံတက္ခဲ့တယ္
မင္းကုိ ရွာဖုိ႔အတြက္တဲ့
ငါ့ရင္ထဲမွာေတာ့ အသည္းကြဲညေန
ငါးနာရီခြဲက လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ၾကီး
တေဒါင္ေဒါင္ၿမည္လုိ႔…..။

မုိးလႈိင္ည

(အရင္ကလမ္းေတြေလွ်ာက္ရင္: အရင္ကအလြမ္းေတြနဲ႔မုိ႔
ဒီကဗ်ာေလးကုိ ၿပန္ဖတ္မိတယ္ ေဖေဖာ္၀ါရီ)

ၿပကၡဒိန္

`ဘာမွေတာ့မဟုတ္ပါဘူး ေန႔စြဲသက္သက္ပါ´

ၿပီးၿပီးေရာ၀ါက်ေတြနဲ႔ ဖြဲ႕ရစ္ခဲ့တာသိသိၾကီးနဲ႔

တစ္ဘ၀စာပစ္၀င္လုိက္မိတဲ့ သတ္ကြင္းပါ

ေမ်ာ္လင့္ၿခင္းေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ေတြတလႈပ္လႈပ္ဆာမြတ္ၾက

ေဟာဒီမွာ…….

ငါ ရွင္သန္မႈကုိဖြင့္ထုတ္လိုက္တဲ့အသံ

အၿမဲစိမ္းညေတြရဲ႕ အသံ

ငါ့ကုိယ္ငါေရာင္းတဲ့ပြဲမွာဗလာမဲမပါဘူး ခ်စ္သူမရဲ႕

မင္းယုံ။

တစ္ကယ္ေတာ့ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး

ၿပီးၿပီးေရာ၀ါက်ေတြနဲ႔ ဖြဲ႔ထားရစ္ခဲ့တဲ့

`ေန႔စြဲ´ သက္သက္ပါ။ ။

လူၿငိမ္းခုိင္

“အေဟာင္းအသစ္၊ အတုအစစ္”

အကယ္၍
ဒါမွမဟုတ္
သုိ႔ေသာ္
စတဲ့စကားလုံးေတြမပါပဲ
ငါ ေႏြဦးထဲ၀င္ပုန္းတယ္….။

အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္
ထုိေၾကာင့္
ဤကဲ့သုိ႔
စတဲ့စကားစုေတြအကူအညီနဲ႔
ငါ ေႏြဦးထဲ၀င္ပုန္းတယ္……။

ဂ်ာနယ္အေဟာင္းေတြက
ဂ်ာနယ္အသစ္ထဲကစကားလုံးေတြသုံးစြဲလုိ႔
ကဗ်ာအသစ္ေတြက
ကဗ်ာအေဟာင္းထဲက အဓိပၸါယ္ေတြသုံးစြဲလုိ႔
သီခ်င္းအသစ္ေတြက
ေတးသြားအေဟာင္းေတြကူးယူရင္း
အေတြးအေခၚအေဟာင္းနဲ႔ဦးေခါင္းက
ပုိက္ဆံအသစ္ေတြေရတြက္လုိ႔
အေတြးအေခၚအသစ္နဲ႔ငါ့ဦးေခါင္း
ေရတြက္စရာပုိက္ဆံအေဟာင္းေတာင္မရွိဘူး…။

အဲဒီလုိနဲ႔
ထုိေၾကာင့္သာ
ငါေႏြဦးထဲ၀င္ပုန္းတယ္
ငါ့ေႏြဦးကအသစ္စက္စက္
ကာဗြန္ျမဴေတြမႈိင္းေနတာကလြဲရင္
အစစ္အမွန္အတုိင္း
ေဆးခုိင္အာမခံတဲ့….။


မုိးလႈိင္ည

တံဆိပ္ေခါင္းမ်ား

ေန႔တစ္ေန႔မွာ

ငါဟာ အီးေမးစ္ေတြဖတ္ရင္း

တံဆိပ္ေခါင္းမ်ားအေၾကာင္းစဥ္းစာမိပါရဲ႕

တံဆိပ္ေခါင္းေတြဟာ

သူတုိ႔ ဘယ္လိပ္စာကုိ ခရီးသြားရမယ္မသိဘူး

ဒါေပမယ့္

တံဆိပ္ေခါင္းေတြမပါပဲ

ဘယ္စာတစ္ေစာင္မွ ခရီးဆုံးထိမေရာက္ႏုိင္ဘူးဆုိတာ

တံဆိပ္ေခါင္းဟာ

အၿဖစ္အပ်က္ေတြကုိမသိဘူး

ဒါေပမယ့္ ၿပႆနာကုိေၿဖရွင္းေပးႏုိင္ရဲ႕

တံဆိပ္ေခါင္းေတြဟာ

ကတိစာသားေတြရဲ႕ထိိပ္မွာရပ္ေနေလရဲ႕

တံဆိပ္ေခါင္းေတြကုိ စုေဆာင္းသူက

စုေဆာင္းရဲ႕

တံဆိပ္ေခါင္းေတြက

အိပ္မက္အသစ္ေတြကုိသယ္ေဆာင္ေပးႏုိင္ရ႕ဲ

ဒါေပမယ့္

ဘယ္သူမွသတိမထားမိခဲ့ႏုိင္ဘူး

စာတိုုိက္တာ၀န္ခံက

သူ႔စည္းတံဆိပ္ၾကီးနဲ႔ တံဆိပ္ေခါင္းကုိ

ထုေထာင္းလားထုေထာင္းရဲ႕

တံဆိပ္ေခါင္းေတြေပၚက

အႏုပညာက ဘယ္ေတာ့မွမြမြမေၾကဘူး

တံဆိပ္ေခါင္းေတြေပၚမွာ

အသက္ရွင္ေနတဲ့ သူရဲေကာင္းေတြရွိတယ္

တံဆိပ္ေခါင္းေပၚမွာ

အထိမ္းအမွတ္ရုပ္ပုံကားခ်ပ္ေတြရွိတယ္

ၿပီးေတာ့တံဆိပ္ေခါင္းေတြဟာ

အႏွစ္သာရတစ္ခုေတာ့အၿမဲရွိတယ္

လူေတြတံဆိပ္ေခါင္းမတပ္ပဲ

စာေတြပုိ႔လုိ႔ရတဲ့အခ်ိန္

ငါတံဆိပ္ေခါင္းေတြအေၾကာင္းေတြးေတာမိခဲ့

ဒီေန႔လုိမ်ဳိးေပါ့

မုိးလႈိင္ည

ေႏြရာသီရဲ႕တံစက္ၿမိတ္

ေႏြရာသီရဲ႕ တံစက္ၿမိတ္မွာ

ခ်စ္သူေရ

ငါ့ကုိယ္ငါ ၿပန္ငတ္ေနရတာၾကာၿပီ…

အရင္က

ကဗ်ာအမ်ားၾကီးေရးဖူးတဲ့လက္

တုန္ရီလႈိက္ေမာ…

လူ႔ဘ၀ဆုိတာကုိ ငါဘယ္လုိေၿပာထြက္ရမလဲ

ခ်စ္တတ္ေသးတယ္…

ခ်စ္ေနေသးတယ္…

အဲဒီစကားႏွစ္ခြန္းနဲ႔ ငါ့ကုိယ္ငါၿပန္ရွာေဖြေနရတယ္

ကဗ်ာေတြေရးမထြက္ေတာ့ဘူး

ကမာၻၾကီးကုိလည္း မေမးရက္ေတာ့ဘူး

လူေတြအားလုံးက စစ္ပြဲထဲမွာ

လူေတြအားလုံးက မုန္တုိင္းေၾကာင့္ဆုံးပါးကုန္ၿပီ

လူေတြအားလုံးက ငလ်င္ဒဏ္ပိလုိ႔

လူေတြအားလုံးက စီးပြားပ်က္လုိ႔

ကေလးငယ္ေတြ

ဒုကၡသည္ေတြ

သက္ၾကီးရြယ္အုိေတြ

ကႏၱရေတြပုိပုိၿပီးက်ယ္ၿပန္႔လာတယ္

ေႏြရာသီရဲ႕ တံစက္ၿမိတ္မွာပဲ

ငါ့စိတ္ကူးေတြေရွာ့ပင္းေမာလုိဖြင့္လွစ္

ငါ့ကဗ်ာေတြဟာ ကမာၻၾကီးအတြက္

အုိေအစစ္ေလးၿဖစ္ခ်င္ခဲ့ေပါ့…ခ်စ္သူရယ္…။

မုိးလႈိင္ည

ေကာင္းကင္ၾကီး

ေကာင္းကင္ၾကီးဆိုတာ

လူေတြေမာ့ေမာ့ၾကည့္ၾကတဲ့ေကာင္းကင္ေပါ့

ေကာင္းကင္ၾကီးကုိ

ဘာေတြမ်ားက်လာမလည္းလုိ႔

လူတခ်ဳိ႕ကေမာ့ေမာ့ၾကည့္ၾကတယ္

ေကာင္းကင္ၾကီးကုိ

ကေလးတခ်ဳိ႕ကသက္တန္႔ေတြၿမင္လုိ႔

ေမာ့ေမာ့ၾကည္တယ္

ေကာင္းကင္ၾကီးကုိ

တခ်ဳိ႕က ၾကယ္ေရာင္လက္လက္ေတြကို

ထထၾကည့္ၾကတယ္…

ေကာင္းကင္ၾကီးကုိ

တခ်ဳိ႕ကစႊန္လႊတ္ၿပီး

တခ်ဳိ႕ကပ်ံသန္းၾကတယ္…

တခ်ဳိ႕ကေကာင္းကင္ၾကီးကုိ

မွန္ေၿပာင္းေတြနဲ႔ထုိးထုိးၾကည့္တယ္

တခ်ဳိ႔က ေကာင္းကင္ၾကီးကုိ

ၿဂဳိလ္တုေတြလႊတ္တင္တယ္

တခ်ဳိ႕က စေလာင္းဖုံးေတြနဲ႔

ေကာင္းကင္ကုိလွမ္းေငးတယ္

တခ်ဳိ႔က ေကာင္းကင္ၾကီးကုိ

ဒုံးပ်ံအေဟာင္းေတြနဲ႔ထုိးခ်ိန္တယ္

တခ်ဳိ႕က ေကာင္းကင္ၾကီးကုိ

နက္ရႈိင္းစြာေတြးေတာလုိ႔

တခ်ဳိ႕ကေကာင္းကင္ၾကီးကုိ

ထုတ္ခ်င္းေပါက္ၿမင္လုိ႔

တကယ္ေတာ့ေကာင္းကင္ၾကီးက

ရင္ဘတ္ေဟာင္းေလာင္းနဲ႔

သူခံစားသမွ်ေတြၿပန္အန္ထြက္လာခဲ့ေပါ့…။

မုိးလႈိင္ည

ေကာင္းကင္ကုိ ဆုိတဲ့နာမည္တစ္ခုေၾကာင့္

ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းေပၚက ၂၆ ႏွစ္တာေကာင္းကင္ၾကီးကုိ

စကားလုံးမ်ားနဲ႔ ဖမ္းဆုပ္ၾကည့္တာပါ။