လတ္ဆတ္ျခင္းကို သစ္ရြက္မ်ား မစြန္႔ထုတ္ ႏိုင္ေတာ့ၿပီ

-->

နက္ျဖန္ခါကို ငါတို႔ဘယ္လိုပိုင္မလဲ
လႊသြားမ်ား သစ္ပင္ကိုျဖတ္တယ္
လတ္ဆတ္ျခင္းကို သစ္ရြက္မ်ား မစြန္႔ထုတ္ ႏိုင္ေတာ့ၿပီ
ပန္းေတြလည္း မပြင့္ႏိုင္ေတာ့
ဝတ္မႈန္ေတြလည္း မကူးေတာ့
ေက်းငွက္ေတြ ေတးမဆိုေတာ့
ျမက္ခင္းေတြ မစိမ္းလန္းေတာ့
လူေတြဟာ အရပ္ပုလာ
အေၾကာေရာဂါနဲ႔ ေခါင္းေတြဟာ တဆတ္ဆတ္ညိမ့္တတ္လာ
လြမ္းတဲ့အခါ သတိရစရာ မိုနာလီဇာမရွိ
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ နားရြက္ျဖတ္မယ့္ ဗင္းဆင့္လည္း မရွိ
မီးကိုခိုးယူေပးသူ ပရိုမီးသီးယပ္မရွိ
ပရိုမီးသီးယပ္ကို ကယ္တင္သူ ဟာက်ဴလီမရွိ
ပုခံုးနဲ႔ထမ္းေပးမယ့္ အက္တလတ္မရွိ
လက္တစ္ခ်က္လႈပ္တိုင္း လူေတြကို ရင္သပ္ရႈေမာေစတဲ့ တိုက္ဂါးဝုဒ္လည္းမရွိ
ရင္ကိုေကာ့ေပးရဲသူ ဦးဘိုးလိႈင္မရွိ
ကၽြဲရဲ႕ေက်ာေပၚက မွက္ရဲႀကီး ဆိုကေရးတီးလည္း မရွိ
မယ္စၾကာဝဠာမရွိ
အိုင္းစတိုင္းမရွိ
ခ်ိဳက္ေကာစကီးလည္းမရွိ
အေမွာင္ေၾကာက္တဲ့ အက္ဒီဆင္မရွိ
ေတာပုန္းႀကီး ေရာ္ဘင္ဟုမရွိ
ဒီလူေတြ မရွိတာ ၾကာခဲ့ၿပီပဲ
ဘယ္ႏွႏွစ္ေတာင္ ရွိသြားၿပီလဲ...?
ဘယ္ႏွႏွစ္ေတာင္ ရွိသြားၿပီလဲ...?
ဘယ္ႏွႏွစ္ေတာင္ ရွိသြားၿပီလဲ...?
လတ္ဆတ္ျခင္းကို သစ္ရြက္မ်ား မစြန္႔ထုတ္ ႏိုင္ေတာ့ၿပီ။

N. လက္ဆင္း
03 March, 2009