ဘာမွ
မထူးၿခားေသးဘူး ဇာတ္ညႊန္းက ကုန္ေနၿပီ ..။ စာသားေတြက တ၀ဲလည္လည္ထဲမွာ သန္းေခါင္ထက္ နက္တဲ့ညေတြ
… ။
ၿပီးေတာ့ လက္ၿပႏႈတ္ဆက္သြားသူေတြ ေအာ္သံေခၚသံေတြၾကား … ကုိယ္ဘလက္ဟုိးေလးကုိေတာ့ ကုိယ္မပုိင္ သင့္ဘူးလား ေက်ာက္ခ်ထားတဲ့
ေကာ္ခုံပုေပၚမွာ လက္ဖက္ရည္က်စိမ့္ တစ္ခြက္ အလင္းၿဖဴၿဖဴ ေရႊၿပည္ေတာ္ ေမွ်ာ္တုိင္းေ၀းနဲ႔
ကုိယ္တည္ၿငိမ္ေနလုိ႔ရတာပဲ..။ အိမ္မၿပန္ေသးဘူးလား ဘယ္သူမွမေမးမယ့္လမ္းမွာ ၿပန္စရာအိမ္ေတြ
ကုိယ့္ဘ၀ထဲမွာ ထည့္မထားလုိ႔ အဲဒီတာ၀န္ေတြ ကုိယ္ထမ္းေဆာင္ေနစရာ မလုိဘူးေလ..။ ဘ၀မွာ ဘာမွမရွိပဲ
ေနလုိ႔ရတယ္ဆုိတာ အရာရာရွိခ်င္ေနတဲ့ လူေတြကမယုံဘူးေလ..။ နာရီတစ္လုံးကုိ အင္းယ်ားကန္ထဲ
လႊင့္ပစ္ခါနီးက တစ္ေယာက္ေမးဘူးတယ္ နာရီက အေကာင္းၾကီးကုိ…။ ဒါေပမယ့္
ငါအသုံးမလုိေတာ့ဘူးေလ ဆုိေတာ့ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ဟာသလုိ ၾကားတဲ့သူက မရယ္ရဘူးတဲ့..။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့… တစ္ခါတည္းေလေနတာ ႏွစ္သုံးဆယ္ၾကာၿပီ…။ ဘာမွမခံစားရဘူး… ဆုိတဲ့ကဗ်ာ
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကုိ ေပးလုိက္တဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ တစ္အုပ္ ေနာက္ေက်ာမွာ ပါသြားတယ္.. ။
ကုိယ္လည္း ၿပန္ခံစားခ်င္လုိ႔ မရေတာ့ဘူး..။ ဘ၀က ကဗ်ာထဲကလုိ ေပ်ာက္ဆုံးသြားတာမ်ဳိး ကဗ်ာက
ဘ၀ထဲမွာေပ်ာက္ဆုံးသြားတာမ်ဳိး ေလာကၾကီးက ခပ္ဆင္ဆင္ရယ္ပါ..။ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ တခ်ဳိ႔သူငယ္ခ်င္းေတြလုိ
ဓါတ္ပုံေတြခ်ည္း ေလွ်ာက္ရိုက္ခ်င္ေနတာ..။ ကုိယ္ပ်င္းပ်င္းရွိတုိင္း စကားလုံးေတြ အမ်ားၾကီး
ခ်မေရးခ်င္ဘူးေလ..။ အြန္လိုင္းေပၚက ေနရာလြတ္ေလးရွိယုံ ကုိယ္လည္း လူကုံတန္လုပ္လုိ႔ ရတာပဲ
.. အႏုပညာေလး ဖန္တီးလုိက္ လူမႈကိစၥေလးေတြ ၀င္ေရာလုိက္..။ ဘာရယ္မဟုတ္တဲ့ အတုိင္း ကုိယ္ေသသြားရင္
အဲဒီပါတ္စေ၀ါ့ေတြ ဘယ္မွာ သြားပစ္ထားမလည္း..။ အေမြးစားအေမြခံေတြလည္း မွန္ကန္မွားယြင္းတဲ့
အခ်က္အလက္ေတြ ႏွစ္ေပါင္းၾကာရင္ေတာ့ ရတနာသုိက္ ၊ ဒါမွမဟုတ္ ရတနာအမႈိက္..။ တကယ္ဆုိ ကုိယ္အတြက္
ကုိယ္ပုိင္ ဘလက္ဟုိးေလး ပဲ လုိခ်င္တယ္ …ကုိယ္
တိတ္တိတ္ေလး ထြက္သြားခ်င္တယ္… ၿပီးေတာ့ လူေၿခတိတ္ခ်ိန္မွၿပန္လာ…။ ဘယ္သူနဲ႔မွ
ႏႈတ္ဆက္ၿပဳံးၿပစရာ မလုိဘူး.. ေနေကာင္းလား ထမင္းစားၿပီးၿပီလား မလုိတဲ့ အေနအထားမ်ဳိး..။
ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ ဓါတ္ပုံဟာ ကုိယ္မဟုတ္ဘူး အဲဒါ ဂ်ိမ္းဂ်ဳိက္..။ အခု ကုိယ့္ရင္ထဲမွာ ပုိင္စုိးေ၀ရဲ႕
ေတာက္တဲ့ေတြ ေအာ္ေနတယ္..။ လိပ္စာကဒ္ကုိ စာအုပ္ၾကားထဲညွပ္ထားလုိက္တယ္…။ ဟုိေရွ႕ မွာကုိၿဖဳိးလာေနတယ္..။
မုိးလိႈင္ည
မုိးလိႈင္ည
