ေခတ္ကုိက ဆူလြယ္နပ္လြယ္ရယ္...
ဆူလြယ္နပ္လြယ္ျဖစ္ဖုိ႔ပဲ ေတြးေတာၾကံဆေနၾကရ
ဘာေၾကာင့္လဲ..ဘာေၾကာင့္မ်ားလဲလုိ႔
မွတ္မိေအာင္
ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ႏွစ္ထပ္၊ႏွစ္ခါထပ္ေမးၾကည့္ေနမိတယ္....။
ဆူလြယ္နပ္လြယ္ေခတ္ထဲမွာ
ကုိယ္ေတြကပါ ဆူလြယ္နပ္လြယ္ျဖစ္လုိ႔
ငါတုိ႔မွာ
တစ္ေယာက္ထဲေနရင္းကပဲ
ဟုိဘက္နဲနဲတုိးပါဦး လုိ႔
ၾကပ္တည္းေနၾကရတာ...
ေျမပထ၀ီအခြံေပၚမွာ ဘာေတြကုိ စုပ္ယူဖုိ႔၊
ဘာေတြ ေျပာင္းလဲတပ္ဆင္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားႏိုင္ဦးမလဲ......
ငါတုိ႔ေတြဟာ...
ကြဲလြဲတဲ့ကုိယ္ပုိင္ခ်ဥ္းကပ္မႈေ တြနဲ႔
ကုိယ့္ဘ၀ကုိခ်ဥ္းကပ္ၾကည့္ခၾဲ့ကတယ္
ကုိယ့္ခရီးကုိယ္
ေျခလွမ္းေတြတစ္လွမ္းခ်င္းေရတြက္ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကတယ္။
ကုန္လြန္ခဲ့တာေတြက
အလကားမျဖစ္ဘူး။
သကၠရာစ္ေပါင္းအခု ၂၀ ေက်ာ္။
သုိ႔ေပမယ့္
ေျခေထာက္ေတြက ခုထိမခုိင္ေသးဘူး ..။
တဘုန္းဘုန္းလဲက်ေနတုန္း..
တရုန္းရုန္းနဲ႔ ျပန္ထေနရတုန္း...။
ဘ၀ဆုိတာ ခင္းထားျပီးသားလမ္းတစ္ခုျဖစ္တယ္
ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ထြင္ျပီးေလွ်ာက္ရင္းက
အေပၚေရာက္လုိက္၊ေအာက္ေရာက္လုိက္လဲ ရွိမယ္..
ျပဳခဲ့ဖူးတဲ့ ေကာင္းေမြဆုိးေမြအရေပါ့...
အဲ့သလုိ အေမကေတာ့ေျပာေတာ့
က်မအသက္ ၆၀ မဟုတ္ဘူး အေမ..
အဲ့ဒိလုိ....အဲ့ဒိလုိ..နဲ႔
ကုိယ့္လမ္းကုိယ္ စမ္းတ၀ါး၀ါးနဲ႔ခင္းေနခဲ့တာ..။
ဆင္းရဲမြဲေတမႈ
ေခါင္းပံုျဖတ္မႈ၊
မသာမာမႈ၊လူသားမဆန္မႈ
အာဏာတလြဲသံုးမႈ
ေလာင္စာဆီမႈ
အုိဇုန္းအလႊာေပါက္တဲ့အမႈ
ပူေလာင္အိုက္စပ္မႈ၊
ဘာမႈ၊ညာမႈ...ဟုိအမႈ၊ဒီအမႈ
ဘ၀မွာ....
အဲ့ဒါေတြ
ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာ ၾကည့္ဖူးပါရဲ့လား
ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာဖုိ႔ေရာ အခြင့္အေရးတစ္ခု ရရွိဖူးျပီးခဲ့ျပီလား။
အဲ့ဒါေတြ ဘာအဓိပၸာယ္လဲဆုိတာ ငါလဲေသခ်ာမသိေသးဘူး။
အဲ့ဒါေတြ ဘယ္ေလာက္အတိမ္အနက္ရွိလဲ ငါမသိေသးဘူး။
ေနသာသလုိေနေနလုိ႔ေတာ့ တုိ႔သမုိင္းကေတာက္ေျပာင္လာမွာ မဟုတ္ဘူး။
အေစ့က်ရာ အပင္ေပါက္တဲ့ ေခတ္ကလဲ ကုန္လြန္ခဲ့ျပီ..
အေစ့က်ရာအပင္ေပါက္ခ်င္တဲ့စိတ္နဲ
ငါတုိ႔လုိခ်င္တပ္မက္တဲ့ အာသီသကုိ ေျဖေဖ်ာက္ဖုိ႔ရာ..မလြယ္ကူလွဘူးထင္ရဲ့..
Mirror
မနက္ႏွစ္နာရီထုိးတဲ့ အထိ ဒီကဗ်ာေလးကုိရြတ္ဆုိဖုိ႔ အလြတ္က်က္ေနမိပါတယ္.. တကယ္ရြတ္တဲ့အခ်ိန္ထိ တည္ၿငိမ္မႈမရခဲ့ပါဘူး... ကၽြန္ေတာ္ခံစားမႈေတြနဲ႔ တုန္ခါေနမိတယ္ ကဗ်ာကုိ ရြတ္ဆုိခြင့္ေပးတဲ့အတြက္ မေၾကးမုံေရ..
ေက်းဇူးပါ..။
အလြတ္မရဆုိ...ကဗ်ာက ထိခလုပ္၊ပါးခလုပ္ျဖစ္စရာမွ မေကာင္းတာ။ :)
ReplyDeleteအန္းနီးေ၀း ...ေက်းစ္