ဗုိလ္ခ်ဳပ္လမ္းအတုိင္းေလွ်ာက္လာၿပီး
ဗုိလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္းေပၚေကြ႔လုိက္တယ္…
တစ္ေယာက္ေယာက္မ်ားေတြ႔မလားလုိ႔
ဘယ္သူမွ ရွိမေနဖူး…
စကားတစ္ခြန္းခြန္းမ်ား က်န္ခဲ့မလားလုိ႔ နံရံေတြလွမ္းလုိ႔ၾကည့္မိတယ္
ကက္သလစ္ဘုရားေက်ာင္းၾကီး
စိန္ေပါအထက
၀န္ၾကီးမ်ားရုံး…
ကုိလုိနီအရိပ္ၾကီးမုိးလုိ႔…
ရက္ရက္စက္စက္ ဖက္ဆစ္တပ္ေတြဗုံးက်ဲခ်သလုိ
ကန္ထရုိက္တုိက္ေတြ အၿပဳိင္းအရုိင္းကုန္းရုန္းထ
ရန္ကုန္ၿမစ္ၾကီးလို ညစ္တီးညစ္ပါတ္ပလက္ေဖာင္း
ကုိယ္ ႏွစ္သုံးဆယ္ေလွ်ာက္လုိ႔မၿပီးေသးဘူး…
ဖိနပ္ေတြ တစ္ရံၿပီးတစ္ရံေၿပာင္းတယ္…
ဦးထုပ္ေတြ တစ္မ်ဳိးၿပီးတစ္မ်ဳိးေဆာင္းတယ္
ထီးေတြ တစ္ေခ်ာင္းၿပီးတစ္ေခ်ာင္း လဲကုိင္ခဲ့တာပဲ…
ဒီပလက္ေဖာင္းေတြ ခဏခဏၿပင္ၿပီး
ဘယ္ေတာ့မွလည္း အေကာင္းအတုိင္းမရွိ…
စဥ္းစားၾကည့္ရင္မတုိက္ေသးတဲ့ ခလုတ္နဲ႔လည္း
ကုိယ္ကၾကဳိတင္မိတ္ဖြဲ႔ခ်င္တတ္တယ္…
လြယ္မယ္ထင္တဲ့ လမ္းကုိေရြးခဲ့တာပဲ
မလြယ္ဖူးထင္လုိ႔ ေနာက္ဆုတ္လုိ႔မလြယ္…
ကုိယ္သယ္လာတဲ့ ဒုကၡေတြက
ၿပကၡဒိန္ ဂဏန္းေတြနဲ႔အတူ တုိးတုိးလာတယ္
ဘ၀မွာေလွ်ာ့ရက္ ဘယ္ေလာက္ရမွာလည္း
ဒီလမ္းေတြကေလွ်ာက္ရင္းေလွ်ာက္ရင္းမဆုံးေတာ့ဘူး…။
မုိးလႈိင္ည
