(၃၁) ဘံုအတြင္းမွ . . . (၁၃) သို႔

တစ္ေယာက္ရဲ႕
အေရျပား ကုိ တစ္ေယာက္က
ခ်ည္ေႏွာင္ၾကရင္း
( အေရျပား တစ္ျခား ၊ လူ တစ္ျခား )
အေရျပားေတြ ကၽြတ္က်ကုန္တတ္တာလဲ
သိခဲ့တယ္ .. .. .. ၊၊
ႏႈတ္ခမ္းေတြက အန္ေနၾကတာ
တရားနဲ႔ ေျဖမွ ရမယ့္
ေမးခြန္းေတြမွန္းလဲ သိတယ္ .. .. .. ၊၊ ၊၊

လြမ္း လုိ႔
ေသ သြား ခဲ့ ရင္ ေတာင္
ေပ်ာ္ မွာ ပဲ တဲ့
အဲ့ဒီ .. .. .. ..
ေရခဲတံုးေလး
ကႏာၱရ ဆီ ခရီးထြက္သြားခဲ့တယ္ ၊၊ ၊၊




ဇာတိ (Doi)

မုိက္ရူးရဲ

အဆင္မေၿပခ့ဲတ့ဲ တိမ္စား ေရႊေသာက္ မုိက္ရူးရဲ

ေ၀းသြားေတာ့မွာ သိလုိ႔ ၾကဳိေၿပးထားတယ္ အေမွာင္ေတြထဲ

သူတုိ႔ငုိမယ္ဆုိရင္ေတာင္ ငါကမသိႏုိင္ခ့ဲေတာ့

အေတြးအေငြ႔ အေတြ႔ေတြထဲမွာမြပ္သိပ္ပိတ္ေနမိခဲ့ေပါ့

သိတယ္ သိတယ္ ေအးေသြးစက္ေအးစက္လမ္းမ်ား

ေက်ာရုိးထဲကုိထုိးစုိက္ ရက္စက္ခဲ့တဲ့ဓါးသြား

တားၿမစ္ၿခင္းထားရစ္ၿခင္း ေတြေ၀ရီေ၀စည္းခ်က္

ထက္ၿမက္ခဲ့တဲ့ အမ်က္ထြက္ ပညာရွိရဲ႕ လွည့္ကြက္

အဆိပ္တုံးစားမိခဲ့တဲ့ လမ္းေဘးေၿမာင္းေအာက္ ေခြးမ်ား

အရင္တုန္းကဦးလွထြတ္ရဲ႕ သီးခ်င္းေလးတစ္ပုဒ္လုိပါပဲ

စိတၱဇညမ်ားကုန္ဆုံးလြန္ေၿမာက္ပါေစကြယ္

၁- ၂- ၃

၄ ဆုိတဲ့ နံပါတ္တစ္ခုဦးေခါင္းခြံထဲမွာလိပ္ၿပာတစ္ေကာင္လုိ

ေတာင္ပံေတြတဖ်တ္ဖ်တ္ခပ္ တံလွ်ပ္လုိဒဏ္ရာေတြၿပဳိ

က်ဆုံးၿခင္းေတြမ်ဳိခ် အလုိမက်တဲ့ ပန္းခင္းထဲမွာ

စနစ္တက်ၿဖစ္တည္ေနတာကြက္လပ္အပြင့္ေတြသန္းေပါင္းမ်ားစြာ

ေရႊမင္းသားေလးခ်ီးပန္းတ့ဲအထာအိေညာင္အိေညာင္ မေနတတ္ေတာ့

နားလည္မႈေတြ လြဲခြင့္ရွိေၾကာင္းနားမလည္ဘူးလုိ႔ ၿငင္းလုိက္ဦးေပါ့

လာမရႈပ္နဲ႔ လုပ္မိလိမ့္မယ္ ၃- ၀ - ၂

ေကာင္းကင္ထက္က ငါ့အတြက္ ေၾကြဆင္းလာမယ့္ၾကယ္ေတြ ေဘးဖယ္

ရန္ကုန္ ရန္ကုန္ ေဟးးး ၿပန္ဆုံခ်င္ပါေသးတယ္

ငယ္ငယ္တုန္းက ၾကားဖူးတဲ့ သီခ်င္းေလးတစ္ပုဒ္လုိပါပဲ

စိတၱဇညမ်ားကုန္ဆုံးလြန္ေၿမာက္ပါေစကြယ္….

ငါ့ကုိ ငါ လိမ္ေၿပာေနာက္ရက္က်ရင္ ေကာင္းသြားလိမ့္မယ္

ငါ့ကုိ ငါ သစၥာေဖာက္ ေနာက္ဆုံးတစ္ေခါက္ေရာက္ရင္ သတိၱရွိမယ္

သေႏၵသားေလးဘ၀ အမုိးဗုိက္ထဲမွာေနခဲ့တုန္းက

ၾကည္ႏူးမိတယ္ ကမာၻၾကီးရယ္ ေႏြးေထြးၿခင္းေတြ ေစာင့္ၾကဳိေနမယ္

ေကာင္းလုိက္တဲ့ ငါ့ရဲ႕ကံမုိးေပၚအပ္ ေၿမၾကီးအပ္

ထိပ္ခ်င္းထပ္ခဲ့တာထက္ ပုိခက္ခ့ဲရတယ္ ဆုိပဲ

ရင္ခုန္လုိ႔မွ မဆုံးေသးခင္ လည္ပင္းထက္ကုိရစ္ပတ္

အင္ဘီလစ္ကယ္ ေကာဒ့္ရဲ႕ ႏႈတ္ဆက္အသက္ရူခပ္ၾကပ္ၾကပ္

ပထမဆုံး၀င္သက္ မတုိင္မီထဲကရုန္းခဲ့ရၿပီး

ထြန္းညွိကၽြမ္းေညွာ္ေပါက္ထြက္ခဲ့တ့ စိတ္ဓါတ္လွ်ပ္စစ္မီးသီး

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကန္ၿပီေရွ႕မဆက္ခ်င္ၿခင္းရဲ႕ေနာက္ကြယ္

အ၀င္ကုိ မေရြးခ့ဲေပမယ့္ အထြက္ကုိေတာ့ ေရြးခ်င္ေသးတယ္

ငယ္ငယ္တုန္းက ၾကားဖူးတဲ့ သီးခ်င္းေလးတစ္ပုဒ္လုိပါပဲ…..

----------

ေကာက္ရိုးမီး


အသံဖုိင္- မုိက္ရူးရဲ

ဘ၀-၁

လြယ္လြယ္ေလးပဲလား

ခက္ခက္ၾကီးပဲလား…

ေလာကဓံဟာ ဘ၀မွာ အၿမည္းမရတဲ့

တခြန္းေစ်း။

မုိးလႈိင္ည

ကဗ်ာဆရာအေၾကာင္း သုေတသန

ကဗ်ာဆရာ ဆုိတာ ႏုိင္ငံေရးသမား မဟုတ္၊ ႏုိင္ငံ့အေရးကုိ စိတ္၀င္စားတယ္။ ကဗ်ာဆရာဟာ ဒႆနဆရာမဟုတ္ ေတြးေခၚတယ္။ ကဗ်ာဆရာဟာ တရားေဟာဆရာမဟုတ္ စာမ်က္ႏွာေပၚကေန အၿမဲေၿပာၾကားေနတယ္။ ကဗ်ာဆရာဟာ လူရႊင္ေတာ္မဟုတ္ သင့္ကုိ ၿပဳံးရႊင္ရယ္ေမာေစဖုိ႔ ၾကဳိးစားတယ္။ ကဗ်ာဆရာ ဟာ နတ္ေဟာဆရာ မဟုတ္ အနာဂတ္ကုိ ၾကဳိတင္ေၿပာတယ္။ ကဗ်ာဆရာဟာ ဥပေဒပညာရွင္ မဟုတ္ တရားမွ်တမႈကို ေဆာင္ၾကဥ္းတယ္။ ကဗ်ာဆရာဟာ သူေတာ္စင္မဟုတ္ သူ႔ရင္ထဲရွိတာကုိ အရုိးေၿဖာင့္ဆုံးထုတ္ေဖာ္တယ္။

ေစ်းတန္းထဲက ဗယာေၾကာ္ကေလး ဘာေၾကာင့္ေသးသြားလဲလုိ႔ ကဗ်ာဆရာက သတိထားၾကည့္ေနတယ္။ မုိးခ်ဳပ္တဲ့ အထိ ညစာမက်က္ေသးတဲ့ မိသားတစ္စုအေၾကာင္းကုိ ကဗ်ာဆရာက ေၿပာၿပဖုိ႔ ၾကဳိးစားပါတယ္။ ေငြေရတြက္စက္ေတြ တ၀ီ၀ီလည္ေနခ်ိန္မွာ ေငြစကၠဴအႏြမ္းကေလး တစ္ရြက္ကုိ ေကာ္နဲ႔ကပ္ဖုိ႔ ၾကဳိးစားေနတာ ကဗ်ာဆရာေပါ့။ ေနမင္းၾကီး အေရွ႕ဘက္အရပ္ေဒသဆီက ထြက္ေပၚလာခဲ့ၿပီဆုိရင္ ေက်နပ္ေနမိသူမွာ ကဗ်ာဆရာၿဖစ္ပါတယ္။ ကဗ်ာဆရာလား သူ႔အခန္းကေလးထဲက မထြက္တာ ရက္အတန္ၾကာပါၿပီ။

ေနမ်ဳိး

(အမွတ္ - ၄၆၊ ၂၀၁၂  ေအာက္တုိဘာ၊ ရနံ႔သစ္)

ေမေမ့ ကုိ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဘူး..။

http://www.99sanay.com/

 

ဒီစာအုပ္ေလးကုိ Synergy က ကုိသုတက ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ လက္ေဆာင္ ဆုိၿပီးတစ္အုပ္ေပးလုိက္တယ္။ မ်က္ႏွာဖုံးေလးက ဆြဲေဆာင္မႈ အားေကာင္းတယ္ အဘြားအုိတစ္ေယာက္က လူလတ္ပုိင္းတစ္ေယာက္နဲ႔ ကမ္းေၿခမွ လမ္းေလွ်ာက္ေနတာလည္း ဓါတ္ပုံေလးက အားေကာင္းတယ္လုိ႔ စဥ္းစားမိေနတုန္း… မႏုိင္းႏုိင္းစေနရဲ႕ အေမ့အတြက္စာ ဆုိေတာ့ ထုံးစံအတုိင္းပဲ ရုိးရုိးရွင္းရွင္းေရးဟန္နဲ႔ သူ အင္တာနက္ေပၚက ေကာင္းႏုိးရာရာေလးေတြ စုေရးထားမွာလုိ႔ ထင္မိတယ္ … သူပထမဆုံး စာအုပ္ အေမ့လက္ေရးကုိ ကြၽန္ေတာ္စီစဥ္တာဆုိေတာ့ သူ႔ေရးဟန္ကုိ အလြတ္နီးပါးရေနၿပီ...။ သူ႔စာတစ္ပုဒ္တုိင္းကုိ ကြၽန္ေတာ္ အၾကိမ္၂၀မက ဖတ္ဖူးေတာ့ စိတ္ထဲ သိပ္လႈပ္လႈပ္ခတ္ခတ္ မၿဖစ္မိဘူး…။ ေနာက္ပုိင္း မႏုိင္းႏုိင္းစေန စာအေရးအသားေတြ ပုိေကာင္းလာတယ္ ဆုိတာေတာ့ သတိထားမိတယ္..။ ဆိပ္ကမ္းသာလမ္းနဲ႔ ၃၈ လမ္းေထာင့္က မြန္းဘာကရီမွာ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္နဲ႔ခ်ိန္းထားလို႔ ထုိင္ေစာင့္ေနရင္း စာအုပ္ကုိ လွန္ၾကည့္မိတယ္ အတြင္းဖုံးထဲက အမွာစာကေန စဆြဲေဆာင္ေတာ့တာပဲ… ကုိရီးယား စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္ရဲ႕စာတဲ့ အုပ္ေရ သန္းနဲ႔ခ်ီေရာင္းရတဲ့ အၿပင္ ႏုိင္ငံၿခားဘာသာစကားေတြကုိလည္း ၿပန္ဆုိေနတဲ့စာဆုိေတာ့ နည္းနည္း ထိတ္ထိတ္ၿပာၿပာ ၿဖစ္သြားတယ္…။ ေခါင္းထဲမွာ စဥ္းစားမိသမွ် ကုိရီးယားတစ္ေယာက္ေယာက္ ေရးတဲ့စာကုိ ကုိယ္တစ္ခါမွ မဖတ္မိခဲ့ဖူးဆုိတာပဲ.။ တရုတ္စာေပ အေရွတုိင္းစာေပေတြ အေနာက္တုိင္းစာေပ အေမရိကန္စာေပ ဘာသာၿပန္ စာေပ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဖတ္ဖူးေပမယ့္ ကုိရီးယားစာအုပ္တစ္အုပ္ ဘာသာၿပန္တာကုိ ဒါပထမဆုံးဖတ္မိတာပါ..။ စာအုပ္ထဲက အေၾကာင္းအရာေတြ ၿပန္ေရးၿပခ်င္ေပမယ့္…။ သူ႔စကားလုံးေတြ စာသားေတြ ခံစားဖန္တီးႏုိင္မႈအားေတြကုိ ၿပန္လည္ေဖာ္ၿပႏုိင္ဖို႔ ကြၽန္ေတာ့္၀ါက်ေတြက စြမ္းႏုိင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး..။ စာအုပ္ကုိ စလွန္လုိက္ကတည္းက စာမ်က္ႏွာငါးဆယ္အထိ တစ္ဆက္တည္းေခၚသြားပါတယ္…။ အေငြ႔ေထာင္းေထာင္းထေနတဲ့ ေကာ္ဖီက ေအးစက္ၿငိမ္သက္သြားတယ္ စီးကရက္ကၿပာေတာင့္ရွည္ၾကီးေတြနဲ႔ ေဆးလိပ္ခြက္ထဲမွာေသဆုံးသြားတယ္ စာအုပ္ၾကားထဲ ကြၽန္ေတာ္ လိပ္စာကဒ္ေလးညွပ္ၿပီး မ်က္ေတာင္ကုိပင့္ယူ လုိက္ခ်ိန္မွာ ဒီစာအုပ္ၿပီးသြားမွာကုိေတာင္ ႏွေၿမာတဲ့စိတ္ အလုိလုိ ၀င္လာပါတယ္…။  လြယ္လြယ္ကူကူ ရုိးရုိးရွင္းရွင္း ေၿပာရရင္ စာအုပ္က အေတာ္ေကာင္းပါတယ္..။ သားသမီးၿဖစ္ဖူး သူတုိင္း မိဘၿဖစ္မယ့္သူတုိင္း ၀ယ္ယူထားသင့္တဲ့ လက္ဆင့္ကမ္းေပးဖတ္သင့္တဲ့ စာအုပ္ တစ္အုပ္ပါ..။ ဒီစာအုပ္အတြက္ မူရင္းေရးသားသူ Kyung – Sook Shin နဲ႔ မၾကီး ႏုိင္းႏုိင္းစေန၊ Synergy မွ ကုိသုတ တုိ႔ကုိ အထူးေက်းဇူး တင္ရွိပါေၾကာင္း…။

( စာၾကြင္း… ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ အေမနဲ႔ေတာ့ သိပ္မတည့္ပါ... အေမ့အတြက္ ကြၽန္ေတာ္ဟာ လူဆုိးၾကီး ၿဖစ္ေနပါတယ္..။ ဒါေပမယ့္ အင္တာနက္ေပၚမွာ လူၾကဳိက္မ်ားတဲ့ စာသားတစ္ခုလုိပါပဲ… လူဆုိးေတြလည္း တိုးတုိးေလး လိမ္မာခဲ့မွာပဲ အေမ။)

ခ်စ္ခင္ေလးစားလွ်က္

မုိးလႈိင္ည

လတ္ဆတ္ျခင္းကို သစ္ရြက္မ်ား မစြန္႔ထုတ္ ႏိုင္ေတာ့ၿပီ

-->

နက္ျဖန္ခါကို ငါတို႔ဘယ္လိုပိုင္မလဲ
လႊသြားမ်ား သစ္ပင္ကိုျဖတ္တယ္
လတ္ဆတ္ျခင္းကို သစ္ရြက္မ်ား မစြန္႔ထုတ္ ႏိုင္ေတာ့ၿပီ
ပန္းေတြလည္း မပြင့္ႏိုင္ေတာ့
ဝတ္မႈန္ေတြလည္း မကူးေတာ့
ေက်းငွက္ေတြ ေတးမဆိုေတာ့
ျမက္ခင္းေတြ မစိမ္းလန္းေတာ့
လူေတြဟာ အရပ္ပုလာ
အေၾကာေရာဂါနဲ႔ ေခါင္းေတြဟာ တဆတ္ဆတ္ညိမ့္တတ္လာ
လြမ္းတဲ့အခါ သတိရစရာ မိုနာလီဇာမရွိ
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ နားရြက္ျဖတ္မယ့္ ဗင္းဆင့္လည္း မရွိ
မီးကိုခိုးယူေပးသူ ပရိုမီးသီးယပ္မရွိ
ပရိုမီးသီးယပ္ကို ကယ္တင္သူ ဟာက်ဴလီမရွိ
ပုခံုးနဲ႔ထမ္းေပးမယ့္ အက္တလတ္မရွိ
လက္တစ္ခ်က္လႈပ္တိုင္း လူေတြကို ရင္သပ္ရႈေမာေစတဲ့ တိုက္ဂါးဝုဒ္လည္းမရွိ
ရင္ကိုေကာ့ေပးရဲသူ ဦးဘိုးလိႈင္မရွိ
ကၽြဲရဲ႕ေက်ာေပၚက မွက္ရဲႀကီး ဆိုကေရးတီးလည္း မရွိ
မယ္စၾကာဝဠာမရွိ
အိုင္းစတိုင္းမရွိ
ခ်ိဳက္ေကာစကီးလည္းမရွိ
အေမွာင္ေၾကာက္တဲ့ အက္ဒီဆင္မရွိ
ေတာပုန္းႀကီး ေရာ္ဘင္ဟုမရွိ
ဒီလူေတြ မရွိတာ ၾကာခဲ့ၿပီပဲ
ဘယ္ႏွႏွစ္ေတာင္ ရွိသြားၿပီလဲ...?
ဘယ္ႏွႏွစ္ေတာင္ ရွိသြားၿပီလဲ...?
ဘယ္ႏွႏွစ္ေတာင္ ရွိသြားၿပီလဲ...?
လတ္ဆတ္ျခင္းကို သစ္ရြက္မ်ား မစြန္႔ထုတ္ ႏိုင္ေတာ့ၿပီ။

N. လက္ဆင္း
03 March, 2009