ကမန္းကတမ္း နံရံေပၚက နာရီကုိ
လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့….
နာရီကရပ္ေနတယ္…
ဒါဆုိ ဘယ္အခ်ိန္ရွိမွန္း မသိႏုိင္ေတာ့ဘူးေပါ့
နာရီက အေၾကာင္းတခုခုနဲ႔ ရပ္သြားတာနဲ႔
အက်ဳိးအရ အခ်ိန္ဟာ အဲဒီမွာမရွိေတာ့ဘူး
ေသခ်ာတယ္…
မေသခ်ာဘူး…
အခ်ိန္ဆုိတာ မေသခ်ာတဲ့ ေသခ်ာၿခင္းတစ္ခုပဲလား
“ အခ်ိန္ဆုိတာ ရပ္ေနတဲ့ အရာ
လူေတြက ေရြ႕ေနတာ
ေခတ္ေတြ အၿဖစ္အပ်က္ေတြ ေရြ႕ေနတာ
စၾကၤာ၀ဠာၾကီးကေရြ႕ေနတာလုိ႔”
ဘန္အုိခရီေရးဖူးတယ္
အခ်ိန္ဟာ နာရီမွာ မရွိေတာ့ရင္လုိ႔
ငါဆက္စဥ္းစားတယ္
ၿပကဒိန္ေပၚမွာလား
စၾကၤာ၀ဠာေပၚမွာလား
အခ်ိန္ဟာ ၀ိဥာဥ္လုိပဲ
ဟုိေနရာမွာ တြယ္မွီလုိက္
ဒီေနရာမွာ တြယ္မွီလုိက္နဲ႔
အခ်ိန္ဟာ တစ္ေနရာနဲ႔တစ္ေနရာ ကြာၿခားေနၿပန္တယ္
ဘ၀၊ အခ်ိန္၊ ေလာကဟာ ခက္တယ္ ငါနားမလည္ႏုိင္ဘူး…။
နားမလည္ႏုိင္ဘူးဆုိတာကုိ နားလည္လုိက္မိတဲ့ ခဏ
ခဏဟာလည္း အခ်ိန္တစ္မ်ဳိးပဲ
“ အခ်ိန္အေၾကာင္းဆုိ ပညာရွင္ေတြ သိပ္ဖြင့္ဆုိခ်င္တယ္တဲ့
ရစ္ခ်တ္ဖုိင္းမန္းတစ္ေယာက္ပဲ နားမလည္ဘူးလုိ႔ ၀န္ခံသတဲ့
ထြန္းေ၀ၿမင့္ေရးခဲ့ဖူးတယ္”
အဲဒါဘယ္တုန္းကလဲ…
အဲဒီအခ်ိန္ဟာ က်န္ခဲ့ၿပီလား
ၿပန္လာဦးမွာလား
သံသရာလည္သလုိ အခ်ိန္ဟာလည္းလည္လုိ႔
အခ်ိန္ကုိယ္တုိင္က သံသရာပဲလား
ညေနခင္းလင္းေနတဲ့ ေနရာင္ထဲမွာ
လည္ေနတဲ့ နာရီတစ္လုံးကုိ
အစိမ္းေရာင္ ကန္ေရၿပင္ထဲၿပစ္ခ်လုိက္တယ္…။
ေႏြအာရုံဦး
No comments:
Post a Comment