Sunday, July 18, 2010

အာဇာနည္ေန႔ တို႔ ေမ့သြားျခင္း

မ်က္ရည္ၿဖိဳင္လို႔ ႐ြာသြန္းၿဖိဳး ဇူလိုင္ တစ္ဆယ့္ကိုး
ဟိုး ... ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ... က်န္ခဲ့ပါၿပီ

စာတစ္ေၾကာင္း ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ေဆာင္းပါးတစ္အုပ္ႀကီးနဲ႔
ရင္ဘက္ေပၚ တက္တက္လြမ္းျပေနလိုက္ရတာ
အာဇာနည္နဲ႔ Rဇာနည္ ဘယ္သူ႔ကို အလြမ္းပိုၾကမလဲ
ဘာကို လြမ္းၾကရမွာလဲ

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ ဆဲသံဆိုသံ ဂ႐ုဏာေဒါေသာသံေတြကိုလား
ေသြးနဲ႔ ေရးတဲ့လြတ္လပ္ေရးကိုလား
လူမ်ဳိးခ်င္း ေမးေၾကာတင္းၿပီး တိုက္ခိုက္သံေတြကိုလား
သူတလူ ငါတမင္းဆိုတဲ့ ကိုယ့္မင္းကိုယ္ခ်င္းကိုလား

ေသခ်ာတာကေတာ့ ငါတို႔ လူနည္းစု
တစ္ႏွစ္မွာ တစ္ခါ ထထလြမ္းျပၾကေသးရဲ႕
လူတစ္ခ်ဳိ႕ ဘ၀ေရယာဥ္ေၾကာမွာ
ေပါေလာႀကီး ေမ်ာၿပီး
ရင္ခုန္သံေတြ ေမာဟိုက္သြားၾကၿပီ။


ကိုၿဖိဳး

No comments:

Post a Comment

“ခွေးကလေး ကောက်ကောက်”

ကျွန်တော့် လူ့ဘဝသက်တမ်း နှစ်လေးဆယ်မှာ ဒါဟာ ရွှေသားသံယောဇဉ်ဖြစ်မှန်း ကျွန်တော်သိခဲ့ရပါတယ်။ အမှန်တကယ်တော့ ချစ်ခြင်းမေတ္တာတို့၊ သံယောဇဉ်တို့၊ စ...