အၿပင္မွာ ေအးေနတုန္းပဲ
ငါ့မီးလင္းဖုိေပၚမွာမုိးသားစိပ္စိပ္ရြာတယ္
ဘယ္လုိမွမႏုိးထခ်င္လုိ႔ မနက္ခင္းကုိအပ်င္းၾကီးၾကီး
ပိတ္ကားစီးထားလုိက္တယ္
ငါ…
အိပ္မက္နဲ႔ေအးခဲသြားတဲ့နာရီလက္တံအတုိင္း
ဒီအခ်ိန္ထိေတာ့သာသာယာယာပဲ
ငါဟာ
ဆာေလာင္မႈနဲ႔ငုိက္ၿမည္းေနလုိ႔
တစ္ခါတစ္ေလမသက္မသာေလာင္ၿမဳိက္ေနတုန္း
ဘယ္လုိလည္း
ဒီအၿဖစ္ကလြတ္ေၿမာက္ဖုိ႔.. ငါဟာ
အိမ္ေရွ႕အလံတုိင္မွာ ယုံၾကည္မႈကုိမလႊတ္တင္ႏုိင္ေသးဘူး
ပန္းခ်ီကားေတြဟာ ပုိးမွ်င္ေတြနဲ႔ပုိလွသလုိထင္ေယာင္ထင္မွား
ၿပန္မလာေတာ့မယ့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကုိ
ေ၀း၀ါးေနတဲ့ၿပတင္းမွန္သားေပၚကလွမ္းေငးတယ္
ႏွစ္ကာလေတြဒီလုိၿဖတ္ေက်ာ္ေနက်
သူမဆီမွာေတာ့ အိပ္မက္ေတြသစ္လြင္ေနလိမ့္မယ္…
ခ်စ္တတ္တဲ့စိတ္ေတြနဲ႔ ငါေခတ္ေနာက္က်က်န္ခဲ့တယ္
မလုိအပ္မာန စကားလုံးေတြနဲ႔
အတၱေတြထုိင္းမႈိင္းေ၀လြင့္ခဲ့တယ္
စီးကရက္မီးခုိးေတြစုိးထုိင္းဆနဲ႔
ငါ့အခန္းက်ဥ္းထဲကေခတ္ဟာ
ပေဒသရာဇ္ဆန္တုံးပဲ…
ဒီအၿဖစ္ေတြကလြတ္ေၿမာက္ဖုိ႔
ဟင္းလင္းပြင့္ေကာင္းကင္ကုိ မၿမင္မစမ္းငါ့အေတာင္ပံေတြ
ထမ္းတင္ခြင့္ရပါ့မလား…
ဒီတစ္ေခတ္ကလြတ္ေၿမာက္ဖုိ႔
ငါဟာေက်ာက္မီးေသြးတြင္းထဲကဘ၀အဓိပၸါယ္ကုိ
ေသခ်ာေမာင္းႏွင္ႏုိင္ပါ့မလား…
မႏုိင္မနင္း ၀န္တင္အားေတြနဲ႔
ငါ… မနက္ခင္းကုိပိတ္ၿပစ္လုိက္တယ္…
ဘယ္ေတာ့ၿဖစ္ၿဖစ္ လြတ္ေၿမာက္ေရးလမ္းစဟာ
အႏၱရာယ္မ်ားတုန္းပဲ….
အတၱၾကီးတဲ့အေမွာင္ကုိမွ်ားၿပီး…
ငါကေတာ့ဘာမွမၿဖစ္သလုိ႔… ဒီေခတ္ထဲ…။
မုိးလႈိင္ည
