Wednesday, November 10, 2021

“ခွေးကလေး ကောက်ကောက်”


ကျွန်တော့် လူ့ဘဝသက်တမ်း နှစ်လေးဆယ်မှာ ဒါဟာ ရွှေသားသံယောဇဉ်ဖြစ်မှန်း ကျွန်တော်သိခဲ့ရပါတယ်။ အမှန်တကယ်တော့ ချစ်ခြင်းမေတ္တာတို့၊ သံယောဇဉ်တို့၊ စာနားနားလည်မှုတို့ဆိုတာ ကျွန်တော်နဲ့ မသက်ဆိုင်တဲ့ အရာတွေဖြစ်ပါတယ်။ ကျွန်တော်လည်း မရခဲ့ဖူးသလို ကျွန်တော့် မှာလည်း ပေးစရာမရှိခဲ့ပါဘူး။ ဘယ်သူကများကရော ကိုယ်မရဖူး၊ မရှိဖူးတဲ့အရာတွေကို ပေးစရာရှိခဲ့ဖူးလို့လဲ။ လူ့အဖွဲ့အစည်းက ဒီလိုလည်ပတ်နေတာပါ။ ကျွန်တော်ကလည်း အေးတိအေးစက်သမားပေါ့။ ဘာမှမျှော်လင့်စရာမရှိတဲ့ဘဝမှာ ဘာမှမမျှော်လင့်ပဲ နေထိုင်ရှင်သန်နေသူလေ။ ပြဿနာက ပြာသိုလနှောင်းပိုင်းမှာ ဗိုက်ကြီးတစ်ခွဲသားနဲ့ ကျွန်တော်တို့နေတဲ့ ဝန်ထမ်းလိုင်းခန်းလှေခါးအောက်မှာ လာအိပ်နေတဲ့ ခွေးပိန်မကြီးက စတာပါပဲ။ 

     ကျွန်တော်တို့မိသားစုဟာ လေးထပ်တိုက်လေးခန်းတွဲဝန်ထမ်းအိမ်ယာနဲ့ အောက်ဆုံးထပ်မှာ မိသားစု လေးယောက်နေပါတယ်။ လွတ်လပ်ရေးရပြီး သခင်ဖိုးလှကြီးတို့ ရေနံမြေအလုပ်သမားတွေထက် ၅ ပေ ပိုလွတ်လပ်လာတဲ့ ကျွန်တော်တို့ ဝန်ထမ်းမိသားစုအိမ်ယာကြီးပေါ့။ ကွန်တော်က ဖိနပ်ချွတ်နဲ့ ဝရန်တာတွဲထားတဲ့ အိမ်ရှေ့ခန်းထဲမှာ ခေါက်ကုတင်တစ်လုံးနဲ့ မင်းမူနေခွင့်ရပါတယ်။ ပြာသိုလနောက်ပိုင်း လှေခါးခြေရင်းက မခေါ်ဘဲလာတဲ့ ဧည့်သည် ခွေးပိန်မကြီးရဲ့ ညည်းညူသံကြောင့် အမေက ငြူဆူတတ်ပါတယ်။ ကျွန်တော်ကလည်း ကိုယ်နဲ့မဆိုင်တဲ့ကိစ္စကြောင့် အမေ့ကို မသိလိုက်မသိဘာသာ နေပြီး အတွန့်မတက်မိပါဘူး။ အမေက ခွေးပိန်မကြီးကို မောင်းထုတ်ဖို့ ပြင်နေပေမယ့် ကျွန်တော် ညနေ ရုံးက ပြန်လာချိန်မှာတော့ အမေက ခွေးပိန်မကြီးကို ထမင်းကျွေးတာတွေ့တော့ ခွေးပိန်မကြီးတော့ အမေ့ဆီက ရှားရှားပါးပါး မေတ္တာတရားတွေ ရသွားရှာပြီ ဆိုပြီး ကျွန်တော် ပြုံးနေမိပါတယ်။ 
လူ့ဘဝဆိုတာက အကျိုးတွေကနေလည်း အကြောင်းတွေပြန်ဖြစ်လာတတ်ပါတယ်။ အမေ့ရဲ့ မေတ္တာတရားကို ရရှိသွားတဲ့ ခွေးပိန်မကြီးဟာ ကျွန်တော့်ရဲ့ စိုးရိမ်သောက ဖြစ်လာမှာကို ကျွန်တော် ကြိုမသိခဲ့ရိုးအမှန်ပါ။ တိုက်ခန်းနေမိဘပြည်သူတွေရဲ့ ကျွေးမွေးစောင့်ရှောက်မှုတွေကြောင့် ဗိုက်ကြီးတစ်ခွဲသားနဲ့ ခွေးပိန်မကြီးဟာ ရက်ပိုင်းအတွင်း ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုးဖြစ်လာပြီး ခွေးသားပေါက် ၆ ကောင်ကို လှေကားခြေရင်းအကွယ်မှာပဲ မွေးဖွားသန့်စင်ပေးပါတယ်။ သတ္တဝါတွေအနေနဲ့ သားအိမ်ခေါင်းကျဉ်းကျဉ်းလေးထဲကနေ အသက်ရှင်လျက် ထွက်လာပြီဆိုတာနဲ့ ဒုက္ခတရားက စတော့တာပါပဲ။ ပြည့်ဖြိုးဝဖြူနေတဲ့ ခွေးပိန်မကြီးက နို့ဆွဲတဲ့ခွေးငယ်လေးတွေကြောင့် ခွေးပိန်မကြီး ပြန်ဖြစ်သွားခဲ့ပါပြီ။ ခွေးဘဝမှာ ဝဋ်ကြွေးကြီးကြီး မရှိရှာတဲ့ ခွေးငယ်လေး လေးကောင်ဟာ နှစ်ရက်ခြား တစ်ကောင်နှုန်းနဲ့ ဘဝကို အလျင်အမြန်စွန့်ခွာသွားခဲ့ပါတယ်။ လှေခါးရင်းနဲ့ အနီးဆုံး အငယ်ဆုံးအမျိုးသားဖြစ်တဲ့ ကျွန်တော်ဟာ ခွေးငယ်လေးတွေရဲ့ ဈာပနအတွက် တာဝန်အရှိဆုံးပုဂ္ဂိုလ်ဖြစ်လာရပါတယ်။ ပုပ်အဲ့နံဟောင်နေတဲ့ ခွေးသိုက်ထဲမှာ စိတ်ဆိုးဒေါသထွက်နေတဲ့ ခွေးပိန်မကြိးကို မသိနားမလည်နိုင်တဲ့ ဘာသာစကားတွေနဲ့ ညှိနှိုင်းဆွေးနွေးပြီး အသက်မဲ့နေတဲ့ နောက်မှာတော့ ခွေးပိန်မကြီးဟာ အစာရှာထွက်သွားပြီး ဘယ်တော့မှ ကျွန်တော်တို့ လိုင်းခန်းရဲ့ လှေကားခြေရင်းကို ပြန်ရောက်မလာခဲ့တော့ပါဘူး။ 

အသက်ရှင်နေသမျှ နေ့ရက်တိုင်း စိုးရိမ်သောကတွေအမျှင်တန်းနေတတ်ပါတယ်။ မိခင်ပြန်မလာတော့တဲ့ ခွေးမမယ်လေးနှစ်ကောင်ရဲ့ ရှေ့ဆက်ရမယ့် နေ့ရက်တွေဟာ လှေကားနေမိဘပြည်သူတွေနဲ့ အကြင်နာတရားပေါ်မူတည်လာပါတယ်။ ခွေးမမယ်လေးတွေဟာ မိခင်နို့ရည်အစား အသင့်ဖျှော်နွားနို့တွေသာ သူတို့တို့အတွက် ရှင်သန်ဖို့စွမ်းအင်ဖြစ်လာပါတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာ ၂၀၀၂ ခုနှစ်ဆောင်းဟာ ရက်ရက်စက်စက်ကြီး ဝင်ချလာပါတယ်။ ခွေးမမယ်လေးတွေရဲ့ စားရေးဟာ မိုးလင်းမိုးချုပ်လမ်းပေါ်မှာနေတဲ့ လူလေလူလွင့်တစ်ယောက်ဖြစ်တဲ့ ကျွန်တော့်အတွက် ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးမဖြစ်ပေမယ့် ဘီအီးတစ်ပိုင်းနဲ့ အရိုင်းအစိုင်းညတွေကို ဖြတ်သန်းပြီး လူသူလေးပါး အိပ်ချိန်တန်မှ ပြန်လာတဲ့ ကျွန်တော့်ကို ခွေးမမယ်နှစ်ကောင်ဟာ စောင့်မျှော်နေတတ်ပါတယ်။ ကျွန်တော့်ခြေသံကြားတာနဲ့ ကျွန်တော့်အိမ်တံခါးဝကို အပြေးသွားပြီး ကျွန်တော့်ကို ကြိုစောင့်နေတတ်ပါတယ်။ ကျွန်တော်တံခါးဖွင့်ပြီဆိုတာနဲ့ ကျွန်တော့်ခြေဖဝါးကို အလုအယက်တိုးဝှေ့ကြပြီး ကျွန်တော်အပိုင်းစားရတဲ့ ဖိနပ်ချွတ်နဲ့ ဝရန်တာကို သူတို့တစ်ကိုယ်ရေတစ်ကာယ နွေးထွေးလုံခြုံဖို့ Space (နေရာ) လေးတွေ ခွဲဝေယူကြပါတယ်။ စကြာဝဠာကြီးဟာ ကြီးမားကျယ်ပြန့်ပေမယ့် သတ္တဝါတွေအတွက် နွေးထွေးလုံခြုံစွာ ရှင်သန်ရပ်တည်ဖို့ သင့်တင့်မျှတတဲ့ အခင်းအကျင်းဟာ ရှားပါးကျဉ်းမြောင်းလွန်းပါတယ်။ ရာခိုင်နှုန်းအတော်များများဟာ အတ္တဘောလူသတ္တဝါတွေကြောင့် ဖြစ်ပြီး တစ်ချို့ရာခိုင်နှုန်းကတော့ သဘာဝတရားကြောင့်ဖြစ်ပါတယ်။ 

မိဘမဲ့ခွေးညီအကိုနှစ်ကောင်ဟာ ကျွန်တော်တို့ ခြေသုတ်ပုံပေါ်မှာ ပူးပူးကပ်ကပ် ထွေးပိုက်အိပ်စက်နေကြပေမယ့် အချမ်းဒဏ်ကို မခုခံနိုင်တဲ့ ခွေးငယ်လေးနှစ်ကောင်ရဲ့ ညည်းညူသံဟာ မေတ္တာတရားကို အကန့်အသတ်သာထားရှိတတ်တဲ့ ကျွန်တော့်အမေကို လန့်နိုးစေပါတယ်။ အိမ်နောက်ကျပြန်တာရော အရက်သောက်လာတာရော ခွေးတွေကို အိမ်ထဲခေါ်သွင်းလာတာရော၊ ရီဝေဝေဘီအီးတစ်ပိုင်းဟာ ရင်ပူခေါင်းပူ ညကြီးသန်းခေါင် အဆူပူခံထိတာနဲ့ အဆုံးသတ်သွားပါတယ်။ ကျွန်တော်အဆူအပူခံရတာကို ဝင်မကူဘဲ မျက်လုံးအဝိုင်းသားနဲ့ ဇက်ပုနေတတ်တဲ့ ခွေးညီကိုနှစ်ကောင်ကတော့ အေးစက်စက်ဆောင်ဒဏ်ကို ခုခံဖို့ အိမ်အပြင်ဘက်ကို ပြန်ပို့ခံရပါတော့်တယ်။ မောသွားတဲ့ အမေ မီးမှိတ်ပြီး အိမ်ယာထဲပြန်ဝင်လို့ ၁၅ မိနစ်ခန့်ကြာတဲ့အခါမှာတော့ ကျွန်တော်တို့ အိမ်ခန်းတံခါးကို တဂျစ်ဂျစ်ကုန်သံတွေကြားလာရပါတယ်။ ဟိုခွေးမမယ်နှစ်ကောင် ကျွန်တော့်ကို အကူအညီတောင်းနေမှန်း ကျွန်တော်သိပါတယ်။ သူတို့ကြောင့် အဆုခံထိတယ်ဆိုပြီး ဘူနေတဲ့ကျွန်တော်ဟာ သူတို့ရဲ့ ကုတ်ခြစ်သံကို နှစ်မိနစ်လောက်တောင် တောင့်မခံနိုင်ခဲ့ပါဘူး။ တံခါးကို အသံမမြည်အောင်ဖွင့်လိုက်တာနဲ့ နှစ်ကောင်သားက ကျွန်တော့် ခြေဖဝါးတွေကြား အတင်းတိုးဝှေ့လာကြပါတော့တယ်။ ဒီနှစ်ကောင်ရဲ့အနွေးဓာတ်ဟာ ကျွန်တော့်ခြေဖဝါးဆိုတာ ကျွန်တော်သဘောပေါက်တော့မှ နှစ်ကောင်လုံးကို ကျွန်တော့် ခြင်ထောင်ထဲသွင်းပြီး ပုဆိုးအဟောင်တွေခြုံပေးပြီး ခြေထောက်နဲ့ထိပေးထားမှ မငြီးမငြူအိပ်ကြပါတော့တယ်။ ညတွေရော ဘဝတွေရော ခက်ခဲလွန်းလှပါချည်ရဲ့။ 

ဘဝမှာအဆိုးတွေချည်းကြုံနေရလို့ စိတ်ပျက်မသွားပါနဲ့။ ရှေ့ဆက်လျှောက်ရင် ဒီထက်ပိုဆိုးစရာတွေ ကြုံတွေနိုင်စရာရှိပါသေးတယ်။ အမေနဲ့ကျွန်တော်မိုးလင်းပြီဆိုတာနဲ့ စကားများရပါတော့တယ်။ ခွေးမွှေးတွေ ကျွန်တော့်အိပ်ယာထဲမှာ တွေ့တာ၊ သူတို့ခွေးသန်းတွေ ကိုက်တာ၊ ကျွန်တော်ညဘက်ခွေးတွေခေါ်သိပ်လို့ဆိုပြီး မြည်တွန်တောက်တီးကြပါတော့တယ်။ ဆောင်းတွင်းတစ်ခုလုံးကျွန်တော့်ရဲ့ ညအိပ်ဧည့်သည်နှစ်ကောင်နဲ့ အမေ့ကြားမှာ ကြိမ်ဖန်များစွာစိတ်ညစ်ညူးခဲ့ရပါတယ်။ ခွေးညီအစ်ကိုနှစ်ယောက်မှာ တစ်ကောင်က နည်းနည်းပိန်ပြီး တစ်ကောင်ကတော့ လောကဓံကို သူ့ထက်ပိုခံခံနိုင်ပုံရပြီး ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုးပါ။ ပိန်တဲ့ကောင်ကို ကျွန်တော့် သူငယ်ချင်းတွေက ပိန်ပိန်လိုခေါ်ပြီး ဝဖြီးဖြီးတစ်ကောင်ကို အမြီးကောက်နေလို့ ကောက်ကောက်လို့ ခေါ်ပါတယ်။ ဆောင်းတွင်းသုံးလကို ဖြတ်သန်းပြီး ပိန်ပိန်ဟာ ခွေးဘဝကို စိတ်ကုန်ပြီး စွန့်ခွာသွားပုံရပါတယ်။ ကောင်းရာသုဂတိလားမလားတော့ ကျွန်တော်လည်းမသိပါ။ တိုက်တွေကြားက အမှိုက်ပုံမှာ ပေါက်တူးတစ်လက်နဲ့ ပိန်ပိန်ကို မြှုပ်ဖို့ကျင်းတူးတဲ့အခါ ကောက်ကောက်က ကျွန်တော့်ဘေးမှာ ငုတ်တုတ်ထိုင်နေပါတယ်။ သူဝမ်းနည်းနေသလား၊ ဝမ်းမနည်းဘူးလား ကျွန်တော်မသိပါ။ ကျွန်တော့်ကို ကျွန်တော်လည်း ကျွန်တော်မသိပါ။ 
ဘဝကို တွယ်တာနေတာကိုက ဘဝဖြစ်နေတာပါ။ တစ်ကောင်တည်းကျန်ခဲ့တဲ့ ကောက်ကောက်ဟာ အားလုံးရဲ့အချစ်ကိုရရှိပြီး အလျင်အမြန်ဖွံ့ထွားလာပြီး ခွေးကောင်ကြီးလုံးလုံးဖြစ်လာခဲ့ပါတယ်။ ကောက်ကောက်ဟာ ကျွန်တော့်ကို သူ့အဖေရင်းတစ်ယောက်လို ကျွန်တော့်နောက် တောက်လျှောက်လိုက်တတ်ပါတယ်။ ကျွန်တော်ဘောလုံးကန်ရင် ဘောလုံးကွင်းဘေးက ထိုင်ကြည့်တယ်။ ကျွန်တော် အရက်ဆိုင်သွားရင် ရပ်ကွက်ခြံစည်းရိုးအဝထိ လိုက်လာတတ်တယ်။ ကျွန်တော်တို့ သူငယ်ချင်းတွေ လှေကားရင်းမှာ ဂစ်တာတီးနေရင် သူကဘေးက လက်ကလေးနှစ်ခေါင်းရှေ့ပစ်ပြီး နားထောင်တတ်လာတယ်။ သူ့ကိုကျွန်တော်တို့ စိတ်ကြိုက်စနောက်လည်း ဘယ်တော့မှ စိတ်ဆိုးဟန်မပြပါဘူး။ အဲဒီအချိန်တုန်းက ကျွန်တော်ဟာ ဘဏ်တစ်ခုမှာ ငွေကိုင်စာရေးတစ်ယောက်အဖြစ် အလုပ်လုပ်နေတဲ့ကာလဖြစ်ပြီး မည်းမှောင်နေတဲ့ အနာဂတ်ကို ဖြတ်သန်းဖို့ စာအုပ်စာပေထဲမှာ အလင်းစတွေရှာဖွေနေချိန်ဖြစ်ပါတယ်။ ရုံးဆင်းရုံးတက် အရမ်းကျပ်တဲ့ မထသကို ရှောင်ရှားဖို့ မနက်ခုနစ်နာရီကတည်းက ကျွန်တော်ရုံးတက်ဖို့သွားလေ့ရှိပြီး ညနေခုနစ်နာရီလောက်မှ ကျွန်တော်ပြန်လေ့ရှိပါတယ်။ ရုံးတက်ရုံးဆင်းပိုနေတဲ့ ၅ နာရီလောက်ကို ကျွန်တော်က ရုံးနားက လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာ စာအုပ်ဖတ်ပြီး အချိန်ဖြုန်းလေ့ရှိပါတယ်။ 

      ကျွန်တော်မနက်ရုံးသွားချိန်ဆို ကောက်ကောက်ကို ပူတင်းပေါင်မုန့်နှစ်လုံးဝယ်ကျွေးရပြီး ကောက်ကောက်က ကျွန်တော့်ကို ကားမှတ်တိုင်အထိလိုက်ပို့ပါတယ်။ ည ခုနစ်နာရီလောက် ကျွန်တော်ပြန်ရောက်လာမယ့် အချိန်ဆို ကောက်ကောက်ဟာ ကားမှတ်တိုင်အထိ လာကြိုပြီး သူ့ဖို့ ကျွန်တော်ပူတင်းပေါင်မုန့်နှစ်လုံးဝယ်လာရပါတယ်။ ကားပေါ်က ဆင်းလာလို့ ပူတင်းပေါင်မုန့်ပါမလာရင် ကျွန်တော့်ကို ခြေသလုံးတွေ လာခဲလိုက်၊ သူ့ခြေထောက်နှစ်ဖက်နဲ့ ကျောကုန်းကိုပုတ်လိုက်နဲ့ ကားမှတ်တိုင်လူတွေကြားထဲမှာ လုပ်တတ်ပါတယ်။ အဲဒါ သူ စိတ်ကောက်နေတာပါ။ သူက ပုံမှန်ဆိုရင် တခြားခွေးတွေလို မချွဲပါဘူး။ အနောက်ကကပ်လိုက်မယ်။ ကျွန်တော်ရပ်လိုက်ရင် သူ ငုတ်တုတ်ထိုင်မယ်။ ကျွန်တော်သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ စကားပြောရင် သူကျွန်တော့်ကို ကြည့်မယ်။ သူငယ်ချင်းတွေကို ကြည့်မယ်၊ ဒီလောက်ပဲ။ ကောက်ကောက်ဟာ အိန္ဒြေရသလို စိတ်မဆိုးတတ်တဲ့ခွေးပါ။ သူဒေါသထွက်ပြီး သူဟောင်တာကို ကျွန်တော်တစ်ခါမှ မတွေ့ခဲ့ဖူးပါဘူး။ ကျွန်တော်ရုံးကနေ အိမ်ပြန်နောက်ကျရင် ရေမိုးချိုးထမင်းစားပြီးတာနဲ့ စာအုပ်တစ်အုပ်ယူပြီး လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ဖြစ်ဖြစ်၊ အရက်ဆိုင်ဖြစ်ဖြစ် သွားပြီးစာဖတ်နေလေ့ရှိပါတယ်။ ည ၁၀ နာရီမထိုးမချင်း ကျွန်တော်အိမ်မပြန်ပါဘူး။ အဲဒီအချိန် ကောက်ကောက်က လိုက်လာချင်ပေမယ့် တခြားခွေးတွေနဲ့ ရန်ဖြစ်မှာစိုးလို့ ကျွန်တော်ကမောင်းထုတ်ထားလို့ သူ ရပ်ကွက်ထိပ်ထိပဲ လိုက်ပို့ရှာပါတယ်။ ကျွန်တော်ပြန်မလာမချင်းတော့ ကောက်ကောက်က ကျွန်တော့်အိမ်တံခါးဝကနေ အမြဲစောင့်နေပါတယ်။ 

     ဘဝကဘယ်တော့မှမပြည့်စုံနိုင်ပါဘူး။ အဲဒီတုန်းက မလောက်ငှတဲ့ငွေကြေးနဲ့ မလောက်ငှတဲ့နေ့ရက်တွေထဲ ကျွန်တော့်ရဲ့ တစ်နေ့တာ ဘက်ဂျက် ၁၅၀ ကျပ်ထဲမှာ ညနေပိုင်းလက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာ လက်ဖက်ရည်နှစ်ခွက်ဆင့်သောက်မိလို့ စာဖတ်တာအရှိန်တက်ပြီး စီးကရက်နှစ်ပွဲလောက် ကုန်သွားရင် အိမ်နဲ့ရုံးကြားက ဘတ်စ်ကားခနဲ့ ကောက်ကောက်ရဲ့ ပူတင်းနှစ်လုံးဖိုးကို ကျွန်တော်ရွေးချယ်ရပါတယ်။ ကားတက်စီးမယ်လို့ စဉ်းစားပြီးခါမှ ကောက်ကောက်စိတ်ကောက်ပုံကို သဘောကျပြီး ဆယ်မှတ်တိုင်လောက်အကွာအဝေးကို ကျွန်တော် လမ်းခဏခဏလျှောက်ပြန်ဖူးပါတယ်။ အဲဒီနေ့ကလည်း လက်ဖက်ရည်ဆိုင်အထွက်မှာ ပိုက်ဆံ နှစ်ဆယ်ကျပ်ပဲ အိတ်ကပ်ထဲကျန်တော့တာ။ ကောက်ကောက်အတွက် ပူတင်းပေါင်မုန်းနှစ်လုံးဝယ်၊ Vegas စီးကရက် ငါးလိပ်ဝယ်ပြီး ရန်ကင်းဈေးကွေ့ကနေ ကျွန်တော့်အိမ်ကို လမ်းလျှောက်ပြန်လာပါတယ်။ 

     စိတ်ထဲမှာတော့ ညနေကဖတ်နေတဲ့ ယန်းပေါဆပ်ရေးတဲ့ စက်ရုပ်ချစ်သူပြဿနာဆိုတဲ့ ဘာသာပြန်စာအုပ်ကို ဖတ်ပြီး စဉ်းစားခန်းဝင်လာတာပါ။ အိမ်နားမရောက်ခင် ကားတစ်မှတ်တိုင်အလိုမှာ ကားလမ်းလယ်ကျွန်းပေါ်မှာ အိပ်နေတဲ့ခွေးတစ်ကောင်ကို လှမ်းတွေ့ရပါတယ်။ ကောက်ကောက်ရဲ့အရောင်အသွေးမှန်း စိတ်ကသိလိုက်ပေမယ့် ကောက်ကောက် ဒီအထိ လာစရာမှမရှိတာလို့ သိမှုကလည်း ငြင်းဆန်းနေပါတယ်။ မသင်္ကာစိတ်ကြောင့် လမ်းလယ်ကျွန်းအတိုင်း ကျွန်တော်လမ်းလျှောက်လိုက်ပါတယ်။ အနီးကပ် မြင်လိုက်တာနဲ့ ကျွန်တော် သိလိုက်ပါပြီ၊ ကောက်ကောက်ပါပဲ။ ကျွန်တော် ခေါင်းကို သာသာယာယာမလိုက်တယ်။ အမြုပ်ထနေတဲ့ ပါးစပ်က ဘာဖြစ်သွားတယ်ဆိုတဲ့ ဇာတ်လမ်းအစအဆုံးကို ကျွန်တော့်ကို နားလည်စေလိုက်ပါတယ်။ ကောက်ကောက်မျက်လုံးကို ကျွန်တော်ပိတ်ပေးလိုက်ပါတယ်။ အိတ်ကပ်ထဲမှာ ကျန်နေတဲ့ Vegas သုံးလိပ်ကို တစ်လိပ်ပြီးတစ်လိပ်ဖွာတယ်။ လမ်းလယ်ကျွန်တော်ပေါ်၊ ကောက်ကောက်နံဘေးမှာ နှစ်နာရီလောက် ကျွန်တော်ထိုင်နေမိတယ်။ ကောက်ကောက်ကို ထမ်းသွားမလား၊ ကြိုးနဲ့ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ဆွဲသွားမလား စဉ်းစားမိပေမယ့် ကျွန်တော်ကောက်ကောက်ကို လမ်းလယ်ကျွန်းအုတ်ခုံပေါ်မှာပဲ ဒီအတိုင်းထားခဲ့ပါတယ်။ မနက်စောစော ကောက်ကောက်ကို လာကောက်မယ့် စည်ပင်ဝန်ထမ်းတွေရှိကြောင်း ကျွန်တော်သိပါတယ်။ အဲဒါ ကမ္ဘာကြီးထဲက သောကြာနေ့တစ်ရက်ပေါ့။ 

     နောက်တစ်နေ့ မနက်စောစော ကျွန်တော့်အိမ်အပေါ်ထပ်မှာနေတဲ့ ကျွန်တော့်သူငယ်ချင်းက လက်ဖက်ရည်ဆိုင်သွားဖို့ မနက်စောစောလာခေါ်တယ်။ လမ်းမှာသူက ကောက်ကောက်မနေ့က ဆုံးသွားပြီလို့ပြောတယ်။ စည်ပင်က အဆိပ်တုံးစားမိလို့ဖြစ်တာလို့ပြောတယ်။ အဲဒါမင်းကို ထွက်စောင့်ရင်းဖြစ်တာလို့လည်းပြောတယ်။ ကျွန်တော်က “အေး ... ငါသိတယ်” လို့ သူ့ကိုပြန်ပြောမိတယ်။ ကျွန်တော်ဘာမှဆက်မပြော၊ အဲဒီတစ်နေ့လုံး လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထိုင်ပြီးတော့ ကျွန်တော်အရက်ဆိုင်ဘက်ထပ်ကူးသွားတယ်။ စာအုပ်တစ်အုပ်နဲ့၊ ဘာစာအုပ်ဖတ်ဖြစ်ခဲ့သလဲဆိုတာတော့ ဘယ်တော့မှ မမှတ်မိတော့ပါ။ 

မိုးလှိုင်ည

Friday, August 20, 2021

ဩဂုတ်တစ္ဆေနှင့် စိတ္တဇမိုး


မိုးက အုံ့မှိုင်းသိပ်သည်းပြီး ပြင်းပြင်းထန်ထန် တရစပ်ရွာချနေတယ်။ ကားမှန် ဝိုက်ဘာကို အမြန်ဆုံးခလုတ် တင်ထားပြီး ရှေ့မီးကြီးထိုးကာ အိမ်စီးကားတစ်စီးကို ကီလို ၁၀၀ နီးပါးမြန်နှုန်းနဲ့ ကျွန်တော် မောင်းနေရပါတယ်။ နောက်ခန်းမှာတော့ အောက်ဆီဂျင်ကျနေပြီး အရေးပေါ်ကုသမှုလိုနေတဲ့ ကျွန်တော့် မိတ်ဆွေရယ်၊ သူ့ဇနီးနဲ့ သူ့သားရယ် ပါလာပါတယ်။ အမှန်တကယ်တော့ အနီးစပ်ဆုံးဆေးရုံကို ကျွန်တော်တို့ ရှေးရှုသွားနေပေမယ့် ဘယ်လိုကုသမှုမျိုး၊ ဂရုစိုက်မှုမျိုးမှ စောင့်ကြိုမနေနိုင်ဘူးဆိုတာ ကျွန်တော်သိပါတယ်။

            ဒါပေမယ့် ရေနစ်သူအတွက် ကောက်ရိုးမျှင်တွေ တွေ့လိုတွေ့ငြားဆိုပြီး ကျွန်တော်တို့ ကြိုးစားနေတာသာဖြစ်တယ်။ ကားမောင်းနေရင်း မိတ်ဆွေလူနာရဲ့ ခက်ခဲတဲ့အသက်ရှူသံကို မိုးသံလေသံတွေကြားမှာ စိုးရိမ်စိတ်နဲ့အတူ ကျွန်တော်ကြားနေရပါတယ်။ နောက်ကြည့်မှန်ထဲကနေ စိတ်မသက်သာစွာ တစ်ချက်တစ်ချက် လှမ်းကြည့်ရင်း အပြင်းအထန်အကြောတွေ တွန့်လိမ်ပြီး လေချဉ်တက်သလို “ဂေ့” ဆိုတဲ့ အသံတစ်ချက်နဲ့ ကျွန်တော့်မိတ်ဆွေဟာ ငြိမ်သက်ပျော့ခွေသွားပါတယ်။

            လီဗာနင်းထားတဲ့ ကျွန်တော့်ခြေထောက်ကို ဖြေလျှော့ပြီး လမ်းဘေးထိုးရပ်လိုက်ပါတယ်။ ကျွန်တော်ဟာ လူမှုကူညီရေးလုပ်ငန်းတွေ ကြုံဆုံလာသမျှ လုပ်ကိုင်ပေးတတ်သူမို့ Dead body တွေနဲ့ မစိမ်းပေမယ့် ကျွန်တော့်ရှေ့မှာ လူတစ်ယောက် သေဆုံးသွားတာကိုတော့ မမြင်ခဲ့ဖူးတဲ့အတွက် အနည်းငယ် တုန်လှုပ်ထိခိုက်မိပါတယ်။

            ပြီးတော့ ကျွန်တော်နဲ့ ကျွန်တော့်မိတ်ဆွေဟာ စီးပွားရေးလုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်၊ အကြံဉာဏ်အတွေ့အကြုံ၊ ဗဟုသုတတွေ အချင်းချင်း မျှဝေနေတတ်ကြသူမို့ သူ့စကားနဲ့သူ့ပုံရိပ်တွေဟာ ကျွန်တော့်ခေါင်းထဲ အရုပ်တွေ၊ အရိပ်တွေက ရောင်စုံပြေးလွှားနေပါတယ်။ ၂၀၂၁ ဩဂုတ်လရဲ့ မိုးထဲရေထဲမှာ ကျွန်တော့်မိတ်ဆွေဟာ ဘာကိုမှနှုတ်မဆက်နိုင်ဘဲ ထွက်ခွာသွားခဲ့ရပါပြီ။

            “အသက်မရှူနိုင်တော့ရင် သေတာပါပဲ” ဆိုတဲ့ ဖတ်ဖူးတဲ့ စာသားတစ်ခုကို သွားသတိရမိတယ်။ လူတစ်ယောက် သေဆုံးပြီးရင် အချိန်ကာလအပိုင်းအခြားအလိုက် လုပ်ဆောင်ရမှာတွေက အဆင်သင့်စောင်င့နေတယ်ဆိုတာ ကိုဗစ်ပထမလှိုင်းမှာ အဖေဆုံးပါးပြီး ရခဲ့တဲ့အတွေ့အကြုံအရ ကျွန်တော်က ကျွန်တော့်မိတ်ဆွေရဲ့သားကို ဖြောင့်ဖျရပါတယ်။

            လတ်တလောအခြေအနေအရ ဝမ်းနည်းကြေကွဲဖို့ အချိန်မရပါဘူး။ ကျွန်တော်တို့ဟာ မိတ်ဆွေကို သေဆုံးကြောင်းအတည်ပြုဖို့ အရပ်လေးမျက်နှာမှာ ဆရာဝန်တစ်ယောက်တစ်လေများ ရှိလေမလားလို့ လိုက်စုံစမ်းရပါတယ်။ ကမ္ဘာပေါ်မှာရှိတဲ့ ဆရာဝန်သိန်းပေါင်းများစွာဟာ ဆရာဝန်ဖြစ်မှုအတွက် ဝရမ်းပြေးဖြစ်ခဲ့ရမယ်လို့ ယောင်လို့တောင် တွေးမိမှာမဟုတ်ပါဘူး။

            မြန်မာပြည်မှာတော့ ဆရာဝန်တချို့ဟာ ဆရာဝန်ဖြစ်မှုအတွက် ဝရမ်းပြေး ဖြစ်နေရပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့ဟာ ပိတ်ထားတဲ့ဆေးခန်းတံခါး အများအပြားနဲ့ ဆုံတွေ့ခဲ့ရပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့ဟာ စုံစမ်းရင်း၊ မေးရင်းမြန်းရင်းနဲ့ အောက်စီဂျင်တွေလှူတဲ့ ဓမ္မာရုံတစ်ခုမှာ ကွမ်းတွေတထွေးကြီး ဝါးနေတဲ့ လူငယ်တစ်ယောက်ကို တွေ့ရပါတယ်။ သူ့ကို ကျွန်တော်တို့ အခက်အခဲပြောပြတော့ သူက ဆရာဝန်တစ်ယောက်ဖြစ်‌‌ေကြာင်း ကျွန်တော်တို့ကို ကူညီနိုင်ကြောင်းပြောကာ သေဆုံးသူကို လိုက်လံစမ်းသပ်ပြီး သေဆုံးကြောင်းထောက်ခံစာ ရေးပေးသွားပါတယ်။

            ပြီးတော့ အရေးပေါ်ကုသမှုလိုအပ်နေတဲ့ လူနာတွေကို ကြည့်ဖို့  သူဟာ မိုးထဲရေထဲ ထွက်ခွာသွားပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့ ဖုန်းဆိုးမြေအတွက် တစ်ခါတစ်ရံတော့ ကုမုဒြာတွေ ရှာတွေ့တတ်ပါတယ်။ ဇာတ်လမ်းက ဒီတင်မဆုံးပါ။ အအေးခန်းပို့ဖို့ သို့မဟုတ် သင်္ဂြိုဟ်ဖို့အတွက်၊ အများအကျိုးအတွက်ဆို မသက်ဆိုင်သလိုနေတတ်တဲ့ သက်ဆိုင်ရာတွေကို သင်္ချိုင်းလက်မှတ်ရဖို့ ဆက်သွယ်ရပါတယ်။

            ရှုပ်ထွေးပွေလီပြီး ခက်ခဲလှတဲ့ ကြိုးနီစနစ်တွေကို ဖြတ်သန်းပြီးနောက် ကျွန်တော့်မိတ်ဆွေကို ရန်ကုန်မြို့ရဲ့ ညနေ ၆ နာရီခွဲအချိန်မှာ မီးသင်္ဂြိုဟ်ခွင့် ရပါတယ်။ စီးပွားရေးအဆက်အသွယ်များသူ၊ အလှူအတန်းရက်ရောသူ၊ လူချစ်လူခင်များသူ၊ ဗဟုသုတနှင့်ဘဝအတွေ့အကြုံ ကြွယ်ဝ၍ လူအများကို ကူညီဖေးမတတ်သူ ကျွန်တော့်မိတ်ဆွေဟာ မိသားစုလေးယောက်၊ ကူညီဆောင်ရွက်ပေးသူနှစ်ယောက်၊ ပေါင်း ၆ ယောက် ရှေ့မှာပဲ မြန်မာ့ဓလေ့ထုံးစံအရ သရဏဂုံတောင် မတင်လိုက်ရဘဲ မီးခိုးငွေ့အဖြစ် ပြောင်းလဲပျောက်ပျယ်သွားပါတယ်။

            ဩဂုတ်မိုးတွေဟာ ရန်ကုန်မြို့ပေါ်ကို ဆယ်စုနှစ် ၂ ခုစာ အတွင်းမှာ အပြင်းထန်ဆုံးနှုန်းနဲ့ ရွာသွန်းနေဆဲပါ။ အထက်ပါဇာတ်လမ်းက ကိုဗစ်နိုင်တင်း တတိယလှိုင်းအတွင်း ရန်ကုန်မြို့နဲ့ မြန်မာနိုင်ငံကို ထာဝရခွဲသွားကြရတဲ့ ထောင်ပေါင်းများစွာသော လူတွေထဲက ဇာတ်လမ်းတစ်ခုပါ။ ဖေဖော်ဝါရီ ၁ ရက်နေ့ စစ်အာဏာသိမ်းပြီးနောက်ပိုင်း ကျန်းမာရေးစနစ်အပါအဝင် အထွေထွေစီမံခန့်ခွဲမှုတွေ လုံးဝရှိမနေတော့ဘဲ ကျဆုံးနိုင်ငံဖြစ်နေတဲ့ ကျွန်တော်တို့ နိုင်ငံအတွက် ကိုဗစ်ရောဂါတတိယလှိုင်းဟာ မိသားစုတိုင်းကို နာဂစ်မုန်တိုင်းဝင်တိုက်ခဲ့သလို ဖရိုဖရဲဖြစ်ကျန်ရစ်ခဲ့ကြပါတယ်။

ရပ်ကွက်တိုင်း၊ လမ်းတိုင်းမှာ နာရေးဆိုင်းဘုတ်တွေ ရှိခဲ့ရသလို တစ်အိမ်နဲ့တစ်အိမ်၊ တစ်မိသားစုနဲ့တစ်မိသားစုဟာ နာရေးဖိတ်စာအပြန်အလှန် ပေးနေကြရတာ ၂၀၂၁ ဩဂုတ်ရဲ့ ယဉ်ကျေးမှုပုံစံအသစ်တစ်ခုပဲလား။

ကျွန်တော်နဲ့ သူငယ်ချင်းတချို့ဟာ အောက်စီဂျင်အရေးပေါ်လိုအပ်သူတွေအတွက် တတ်အားသ၍ ကူညီရှာဖွေ ပို့ဆောင်ပေးနေရင်းနဲ့ ကျွန်တော်တို့ မကြားချင်ဆုံး စကားလုံးတွေက “ကျေးဇူးတင်ပါတယ်၊ ဆုံးသွားပါပြီ” ဆိုတာပါပဲ။ ကူညီလုပ်ဆောင်ပေးနေရင်းနဲ့ လူတွေကို နေဖို့ကူညီရတာလား၊ သေဖို့ကူညီနေရတာလား မသဲမကွဲဝေဝေဝါးဝါး ဖြစ်နေရပါတယ်။ ဩဂုတ်မိုးတွေက ရက်ရက်စက်စက်ရွာသွန်းဆဲပဲ ဖြစ်နေပါတယ်။

မလွန်ဆန်နိုင်တဲ့တရားထဲမှာ အနုပညာသမားမို့၊ ထင်ရှားကျော်ကြားသူမို့၊ ရာထူးအာဏာရှိလို့၊ ချမ်းသာကြွယ်ဝလို့ရယ်လို့ ခြွင်းချက်မထားခဲ့ပါဘူး။ ကျွန်တော်တို့ကို ပျော်ရွှင်ရယ်မောမှုတွေ လက်ဆောင်ပေးတတ်တဲ့ ဦးမေတ္တာနဲ့ ဦးစံမတူတို့ဟာ အနက်ရောင် ဩဂုတ်ထဲကနေ ထွက်ခွာသွားခဲ့ပါတယ်။ “ငါရှုံးပါစေ .... တရားက နိုင်ပါစေ” ဆိုတဲ့ တစ်ဘဝလုံး ကဗျာတစ်ခုတည်းကိုဖက်တွယ်၊ စူးစူးနစ်နစ် သန့်သန့်ရှင်းရှင်း ယုံကြည်ရပ်တည်ခဲ့တဲ့ ဆရာအောင်ချိမ့်ဟာ မိုးထဲရေထဲမှာပဲ ထွက်ခွာသွားခဲ့ပြန်ပါတယ်။

တစ်သက်တာအမျိုးသားစာပေဆုရ ဆရာကြီး ဦးအံ့မောင်၊ စာရေးဆရာမကြီး ဒေါ်ခင်စောတင့်နဲ့ ဝေးလံခေါင်ဖျားဒေသတွေမှာ ကျန်းမာရေးစောင့်ရှောက်မှုတွေ ရရှိဖို့ ရှေ့ဆောင်လမ်းပြ စွန့်လွှတ်စွန့်စား ဆောင်ရွက်ခဲ့တဲ့ ဆရာကြီး နာဂသိန်းလှိုင်တို့ဟာ ဩဂုတ်နေ့ရက်တွေထဲမှာပဲ သူတို့ရဲ့ ဘဝအချိန်တွေကို ရပ်တန့်ပစ်ခဲ့ပြန်ပါတယ်။

လူကြီးတွေဟာ ကပ်ရောဂါဘေးကြောင့် ဖုန်းဆိုးမြေကို စွန့်ခွာသွားရချိန်မှာ လူငယ်တွေဟာ စစ်အာဏာရှင်ဘေးကြောင့် လမ်းမတွေပေါ်မှာ အနာဂတ်တွေကျကွဲနေရပါတယ်။ ကဗျာဆရာ လှသန်း လွမ်းဖူးတဲ့ ကံဆိုးပေမယ့် လှနေတဲ့ လေပြင်းထန်ထန်ကမ်းခြေက ခြေတံရှည်အိမ်ကလေးတွေနဲ့နိုင်ငံဟာ ပြိုလဲကြေမွသွားခဲ့ရပါတယ်။

မရှိတော့တဲ့အနာဂတ်ထဲမှာတော့ ၄၄ လမ်းထဲက လူငယ်တွေဟာ ယောနသံဇင်ယော်လို မြင့်မြင့်မားမားကို လျင်လျင်မြန်မြန်ပျံသန်းသွားရင်း မိုးကုတ်စက်ဝိုင်းအစွန်းမှာတော့ “သစ္စာတရားဟာ ဘယ်တော့မှမဖောက်ပြန်ဘူး” ဆိုတဲ့စကားက ပဲ့တင်ထပ်နေပါတယ်။

သေခြင်းတရားနဲ့ ပခုံးချင်းတိုက် သွားလာဖန်များတဲ့အခါ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ စိုးရိမ်ကြောက်လန့်မှုဟာ ထုံအသွားပါတော့တယ်။ မရေရာတဲ့မနက်ဖြန်ထဲမှာ ရှင်သန်ဖို့အဓိပ္ပါယ်ကို နည်းမျိုးစုံအသက်ဆက်ပေးနေရပါတယ်။ စိတ္တဇမိုးရေထဲမှာတော့ ဩဂုတ်တစ္ဆေဟာ လမ်းသလားနေတုန်းပါပဲ။

မိုးလှိုင်ည


Friday, August 6, 2021

"HOURS WITHOUT CURE"


Nonchalantly wore a watch
That stopping at 4,
The world keeps spinning forward,
But we are stopping and being trapped.

To wrap up and pack away the evening
At the headquarters
with an unapproachable face,
And, to fold up and stow in the perch
As one's empty shell,
A cough syrup and a medical cream
For an unhealthy friend's chest,
Then, the chests that are getting
Far and far away.

Between the hospitals that are closed
And the cemeteries that are opened,
The names of old acquaintances smouldered,
At the peak of the smoke of chimneys.
Iniquity is already a bit much!
In this inevitable destiny,
Frightened whose names
Would be attached tomorrow.

Hey Bro! Plain green tea please?
Is this no longer hot?
Or are we getting warm?
Medicine names don't leave my head.
Wrote down a prescription by myself,
Not that bad, then,
Still I'm alive on the morning next day.

Wore a watch that stopping at 4,
Read an SMS in my phone,
The addle future that standing aside
Doesn't have an antidote.


#MoeHlaingNya
#KLT

"ကုထုံးမဲ့နာရီများ"

လေးနာရီမှာရပ်နေတဲ့ နာရီကို 
ခပ်တည်တည်နဲ့ ပတ်ထားလိုက်တယ် 
ကမ္ဘာကြီးက ရှေ့သွားနေတယ် 
ငါတို့ကတော့ ရပ်တန့်ပိတ်မိနေဆဲ .... 

ဌာနချုပ်မှာရုပ်တည်နဲ့ 
ဒီညနေကို လိပ်သိမ်းဖို့ 
ဒီအခွံထည်ကြီးအတိုင်း အိပ်တန်းပြန် 
ခွေခေါက်သိမ်းဆည်းဖို့ 
လူနာသူငယ်ချင်းအတွက် ရင်လူးဆေး
ချောင်းဆိုးပျောက်ဆေး 
ဒီလိုနဲ့ ဝေး ဝေး သွားတဲ့ ရင်ဘတ်တွေ .... 

ပိတ်ထားတဲ့ ဆေးရုံတွေနဲ့ 
ဖွင့်ထားတဲ့ သုဿန်တွေကြား 
မီးခိုးမှိုင်းတွေ အဖျားမှာ 
သိဟောင်းကျွမ်းဟောင်းတွေရဲ့ နာမည်တွေ 
တငွေ့ငွေ့ပါသွားတယ်
မတရားမှုက တရားလွန်နေပြီ 
မနက်ဖြန်မှာ မလွန်ဆန်နိုင်တဲ့ တရားထဲ 
ဘယ်သူ့အမည်ပါသွားမလဲ တထိတ်ထိတ် .... 

ညီလေးရေ ... ရေနွေး 
ရေနွေးက အေးသွားတာလား 
ကိုယ်တွေက နွေးလာတာလား 
ဆေးတွေခေါင်းထဲက မထွက်ဘူး 
ကိုယ့်ဆေးစာကိုယ်ရေး 
ဘယ်ဆိုးလို့လဲ 
နောက်တစ်နေ့ မိုးလင်းတော့ 
ကိုယ် မသေသေးဘူး .... 

လေးနာရီမှာ ရပ်နေတဲ့ နာရီကိုပတ် 
ဖုန်းထဲက မက်ဆေ့တစ်စောင် ကောက်ဖတ်လိုက်တယ် 
ကိုယ့်ဘေးမှာတော့ 
ကြောင်တောင်တောင်ရပ်နေတဲ့ အနာဂတ်ဟာ 
ဖြေဆေးမရှိဘူး .... ။ 

#MoeHlaingNya 
#KLT


အစုန်အဆန် ရန်ကုန်



ဗမာ့သမိုင်း မတင်နိုင်ခင်ကတည်းက
ရွှေတိဂုံဘုရားကြီး မားမားရပ်ခဲ့တဲ့မြို့
ရှင်မွေးနွန်းနဲ့ မင်းနန္ဒာ 
ဒဏ္ဍာရီလာ ဥက္ကလာပတိုင်းနဲ့
ငမိုးရိပ်ချောင်းက ပတ်ကာဝိုင်းထားတဲ့မြို့။

ရာဇဓိရာဇ် ဧကရာဇ် မဖြစ်ခင်
တိမ်းရှောင်ခဲ့ဖူးတဲ့မြို့

ဦးအောင်ဇေယျက မိုးခိုရင်း ဘိသိက်ခံ
အင်္ဂလန်ကို သေနတ်လှမ်းမှာရင်း
ဟံသာ၀တီကို အကောက်ကြံဖို့စဉ်းစား
ဒဂုံကို ရန်ကုန်လို့သမုတ်ထားခဲ့တယ်။

ကိုလိုနီစရိုက်နဲ့ ၂၀ရာစုကမ္ဘာကြီးကို
အမှီလိုက်ခဲ့ရတဲ့မြို့
နေမ၀င်အင်ပါယာကို အနားသတ်ပေးခဲ့တဲ့
ဒုတိယကမ္ဘာစစ်ထဲ နှစ်ကြိမ်မြေလှန်
နှစ်ကြိမ်ဗုံးကြဲခံခဲ့ရတဲ့မြို့
အင်္ဂလိပ်အမည်တွေနဲ့ လမ်းတွေက
လွပ်လပ်ရေး သူရဲကောင်းတွေနဲ့ နာမည်ပြောင်းခဲ့ရတဲ့မြို့

လီကွမ်ယုက နတ်မောက်လို
 စက်မှုလက်မှုကျောင်းလိုချင်ခဲ့တယ်
ဘူမိဘောက မဂ်လာဒုံ လေယာဉ်ကွင်းမျိုးလိုချင်ခဲ့တယ်
ဟိုချီမင်းက ရန်ကုန်က ဒေါက်တာဘွဲ့ ဂုဏ်ယူစွာနဲ့လာယူခဲ့တယ်

သမိုင်းကြောင်း အဆက်ဆက်မှာ
လင်းတလှည့် မှောင်တလှည့် ရန်ကုန်
မိုးရေချိန်နဲ့ စိုးရိမ်သောက
ထပ်တူကျတတ်တဲ့မြို့
ရွေ့ပြောင်းတွေအတွက် မျော်လ့င်ချက်နဲ့
ကြွယ်၀မှုတွေခြွေချပေးတဲ့မြို့
ခရီးသွားတွေအတွက် တံတားတစ်စင်း ဖြစ်ခဲ့ဖူးသလို
အမှန်တရားအတွက်ဆို လှံသွားထက်ထက်တွေ
တစ်လက်လက်ထတဲ့မြို့
သူပုန်တွေမွေးခဲ့ဖူးသလို
အာဏာရှင်အဆက်ဆက် ဂုပ်သွေးစုပ်ခံရတဲ့မြို့

ရန်ကုန်ဟာ ရန်တွေစုံတိုင်း 
တစ်ကိုယ်တော် ခုခံရတဲ့မြို့
ပွဲတော်ရက်တွေမှာ ရွှေ့ပြောင်းနယ်သားတွေ
တောပြန်သွားပေမယ့်
ရန်ကုန်သူ ရန်ကုန်သားအတွက် 
ပြန်စရာတောလည်းမရှိခဲ့ဘူး 
သံသရာအမောလည်း မမှုခဲ့ဘူး
ရုတ်ရုတ်သဲသဲ ရန်ကုန်
ရှုပ်ရှုပ်ထွေးထွေးရန်ကုန်
ကြုံသမျှ ဒဏ်ရာတွေကို ဥုံဖွဆိုပြီး
အပြုံးမပျက်တဲ့ရန်ကုန်

ရန်ကုန်ဟာ ရန်တွေဘယ်လောက်စုံစုံ
ဘယ်တော့မှ အကြံမကုန်ဘူး
လောကဓံ ဘယ်လောက်ခါးခါး
ဘယ်တော့မှ ဖျားမသွားဘူး
ရန်ကုန်ဟာ နှစ်ကာလတွေကို စိန်ခေါ်ဦးမှာ
ရွှေရောင်နေ့တွေမှာ အောင်မြင်မှုတွေပွေ့ပြီး
လူတကာကိုကြိုဆိုနေဦးမှာ
ရန်ကုန်ဟာ ရန်တွေကုန်တဲ့အထိ ခရီးဆက်လာခဲ့ပြီ။

မိုးလှိုင်ည


Monday, June 28, 2021

ဆေးရုံ



သေခြင်းရှင်ခြင်းရဲ့၀င်ထွက်ရာတံခါး
နာကြင်မှုနဲ့ ကြင်နာမှုကြား
ဆေးဝါးနဲ့ကုထုံးက
အတိတ်နဲ့အနာဂါတ်ကိုဆက်စပ်ပေးတယ်
ရုပ်နဲ့အရိပ် ကွဲထွက်သွားသူတွေ
အရိပ်နဲ့ရုပ်ဆက်စပ်မြဲနေသူတွေ
ဓာတုဓါတ်ပေါင်းတွေမပြိုကွဲအောင်
ဖန်ပြွန်ချောင်းတွေပေါ်ကနံပါတ်တွေနဲ့
မာနနဲ့ သံဝေဂကြား ‌ခြေတစ်လှမ်းအ၀င်
‌‌ခြေတစ်လှမ်းအထွက်
အသက်ရှုသံတွေဟာ လေးလံလွန်းလှချည်ရဲ့။


မိုးလှိုင်ည

Monday, December 21, 2020

အတိတ္ကတစ္ခ်ိန္


 

ရန္ကင္းေစ်းေကြ႕ ကေန

ေယာက္လမ္းမွတ္တိုင္ကို ၁၂မိနစ္နဲ႕ေရာက္ႏိုင္ဦးမလား

၃၇ ဘီအမ္ကားေတြလည္း မရွိေတာ့ဘူး

Vegas ႏွစ္လိပ္ ကြမ္းႏွစ္ယာဖိုး

ေအးစက္စက္ ေဆာင္းနဲ႕

သမၼတ ေဟာ္တယ္ေရွ႕ က အခ်ဥ္ေပါင္းသည္လည္း မရွိေတာ့ဘူး

ေနာက္ေတာ့ သမၼတ ေဟာ္တယ္လည္း မရွိေတာ့ဘူး

သိပ္ေနာက္က်ေတာ့ သမၼတပါ မရွိေတာ့ဘူး..။

လျပည့္၀န္းပလာဇာက

မင္း႐ုံးဆင္းလာမယ့္

ညေန ၅နာရီခြဲဟာ

ဘယ္ႏွကမာၻေလာက္ ၾကာတာလည္း

အတိတ္လို႔ ဆိုေပမယ့္

အဲဒီအတိတ္ေတြဟာ ရင္ထဲမွာေတာ့ တိတ္တိတ္မေနဘူး

ငါက တိတ္တဆိတ္႐ူးေနသူပါ

ဘယ္ကုထုံးနဲ႔ အဆင္မေျပဘူး

အခ်ိန္ဟာ ငါတို႔ကိုလိမ္ေနတဲ့ ဘုရင္တပါး

ငါတို႔ ဘာမွမမွားပဲ

ဘယ္ေတာ့မွလည္း မမွန္ဘူး

အလြမ္းကေတာ့ အေပါင္ဆုံးသြားတဲ့

ေဘာင္ခ်ာအၿပဲေလးလို

က်စ္က်စ္ဆုပ္ ေၾကကြဲေနရတယ္

 

မိုးလႈိင္ည

 

Saturday, June 20, 2020

ဘူတာအိုလေး


 လမ်းဆုံလမ်းခွက ဘူတာအိုလေးတစ်ခုလေ

ခေတ်ကာလ ဖြတ်သွားဖြတ်လာ ရထားတွေကို

ထိုင်ငေးနေခဲ့တာပေါ့

ကူးစက်ရောဂါကြောင့် အေးစက် တိတ်ဆိတ်

ဆိုက်ကပ်ရထားတွေမရှိတဲ့အချိန်

ဖြတ်သွားဖြတ်လာ ရထားတွေအကြောင်း တွေးတောမိခဲ့ပေါ့

 

ပုံမှန်ဆိုရင် သံသရာ ရထားပေါ်က

ရောင်စုံဘဝတွေတင်ဆောင်ထားတဲ့ လော်ကယ်ရထားတွေ ဖြတ်သွားနေကျ

မနက်စောစော ကုန်စိမ်းရထားပေါ်က ‌ဈေးသည်တွေရဲ့ ဆူညံသံ

မျှစ်စို့ဖြူဖြူဖွေးဖွေးတွေကို စိတ်ထဲက လှမ်းတွေးလိုက်မိသေးတယ်

တစ်ပါတ်တစ်ခါ တအိအိ လေးလံနေတတ်တဲ့ စာပို့ရထားကြီး

ကွမ်းယာတွေ ပလုပ်ပလောင်းဝါးလို့…

တချို့အချိန်တွေတုန်းက မှိုင်းမှိုင်းဝေဝေ အရက်မူးနေတတ်တဲ့

သစ်လုံးတင်ရထားကြီး တစ်နေ့နှစ်ကြိမ်သုံးကြိမ်ဖြတ်လို့

ဘူတာအိုလေးအတွက် လက်ဆောင်တွေ ထားထားခဲ့တတ်တယ်

နယ်စပ်မြို့လေးက အမောတကော ပြေးလာတတ်တဲ့

ဝန်နဲ့အားမမျှတဲ့ မှောင်ခိုရထားလေးတွေ ပျောက်ချက်သား ကောင်းနေပြန်ပြီ

တစ်ခါတရံ မာကျောက်ကစားတတ်တဲ့

လမ်းခင်းကျောက် ရထားကြီးလည်း ရောက်ရောက်လာတတ်တယ်…

တချို့အချိန်တွေမှာတော့ ဟွန်းသံတွေ ဆူဆူညံညံနဲ့

မီးတောက်မီးလျှံ တော်လှန်ရေးရထားတွေ ဖြတ်သန်းသွားဖူးတယ်…

အာဏာရှင် ဗိုလ်ချုပ်တွေရဲ့ သံမဏိ ကြက်ခြေ အထူးရထားတွေ

ဘဝင်မြင့်မြင့် ဖြတ်သွားတာလည်း မြင်ခဲ့ဖူးတယ်

တွဲပြောင်းတွဲဆိုင်းတွေနဲ့ ချောင်ထိုးထားတဲ့ ချိတ်ပိတ်ရထားတွေလည်း

ဘူတာအိုလေးအရိပ်မှာ နေခဲ့ဖူးတယ်…

သွေးသံတရဲရဲနဲ့ အသားတွဲ ရထားတွေလည်း

ညီဟောက်နေအောက် ဘူတာအိုလေးအောက်မှ ရပ်ဖူးတယ်…

ဘူတာအိုလေးကတော့ ဘယ်သူ့ကိုမှ မောင်းမထုတ်ရက်ခဲ့ဘူး

ခြေချစရာ နေရာလပ်မရှိအောင်မှာ ဒုကသည်တွေ ပြည့်ကျပ် အိပ်စက်ခဲ့ဖူးတယ်

 ဗုံးဆံ အမြှောက်ဆံတွေ ဘူတာအိုလေး နံကြား ထိုးစိုက်ခဲ့ဖူးတယ်

 မုန်တိုင်းတွေကြား ခိုက်ခိုက်တုန်ခဲ့ဖူးသလို

 နှင်းမှုန်တွေကြား မှိုင်းဝေ လွမ်းလျှဖူးတယ်…

 တောင်တန်းတွေပေါ်က ပန်းရထားလေး အပြုံးဝေဝေနဲ့

 ရောက်ခဲ့ဖူးသလို…..

 တွန်းလွှတ်ရှန်တိန် မပြုလုပ်ရဆိုတဲ့ သဘာဝဓါတ်ငွေ့ရထားလည်း ရောက်ခဲ့ဖူးတယ်…

 လောကဓံ အတက်အဆင်းများတဲ့ ဘဝသံသရာ ရထားကြီးကတော့

 တစ်နေ့ကျ မင်းကိုပါ တင်ဆောင်သွားမယ်ဆိုပြီး ပြုံးဖြီးဖြီးနဲ့ ထွက်ခွာသွားလေရဲ့…။

 

မိုးလှိုင်ည


“ခွေးကလေး ကောက်ကောက်”

ကျွန်တော့် လူ့ဘဝသက်တမ်း နှစ်လေးဆယ်မှာ ဒါဟာ ရွှေသားသံယောဇဉ်ဖြစ်မှန်း ကျွန်တော်သိခဲ့ရပါတယ်။ အမှန်တကယ်တော့ ချစ်ခြင်းမေတ္တာတို့၊ သံယောဇဉ်တို့၊ စ...