ဒုကၡဟာဆာေလာင္မႈ အမ်ဳိးအစားၿဖစ္တယ္ဆုိတာ
ကုိယ္ႏွစ္ေတြအမ်ားၾကီးၾကာမွ သိရတယ္။ ဒါေတာင္ ေသေသခ်ာခ်ာ သိေသးတာ မဟုတ္။ ကမ္းေၿခမွာ
အၾကာၾကီးေနၿပီး ၿငီးေငြ႔ေၿခာက္ကပ္လာတဲ့ သဲမႈန္ေတြလုိ။
တစ္ခါတစ္ခါ မြန္းက်ပ္ နစ္ၿမဳပ္ေနတဲ့ ေမွာင္မည္းမႈမွာ အသက္ရွင္ရတာမ်ဳိး ေရမႊာေတြေပါက္ထြက္
လာတဲ့အထိ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ သားအိမ္ေခါင္းထဲမွာ ေနရတဲ့အခုိက္အတန္႔မ်ဳိးေပါ့။ ေလယာဥ္ပ်က္က်တဲ့
အထဲ ကုိယ့္အမည္ပါသြားတဲ့ သတင္းစာကုိ ပ်င္းပ်င္းရိရိဖတ္ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြရွိမယ္။ ဆိတ္စြပ္ၿပဳပ္ကုိ
ေစာင့္ေနတဲ့အခ်ိန္ စိတ္မရွည္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ ဆာေလာင္တာမ်ဳိး ရွိမယ္။ မရွိေတာ့တဲ့ ႏွစ္ကာလေတြမွာ
မရွိေတာ့တဲ့ အသိအကၽြမ္းေတြရွိမယ္။ ဒီေတာ့ ၿမက္ပင္ေတြ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း မက္တပ္ရပ္ေနတာကုိ
ပန္းၿခံလုိ႔ အမည္ေပးၿဖစ္တာမ်ဳိးကုိ နားလည္ထားဖုိ႔ စြမ္းရည္ဟာ ပုံမွန္ပင္မေရစီး လူ႔အဖြဲ႔အစည္းထဲ
ရပ္တည္ဖုိ႔ အရည္အေသြးလဲၿဖစ္တယ္။ တည္ေဆာက္မႈေတြဟာ တုိးတက္ၿငိမ္သက္စြာ တည္ရွိေနဖုိ႔ ပ်ံ႕ႏွံ႔ၿပဳိကြဲေပါင္းစပ္ႏုိင္ေအာင္
ၿဖစ္တည္ေနဖုိ႔လဲ လုိတယ္။ ဆာေလာင္မႈဟာ ဒုကၡၿဖစ္တယ္ ဒီလုိနဲ႔ ပင္မေရစီးကုိ ပူေပါင္းစီး၀င္
ၿဖန္႔က်က္လာႏုိင္တယ္။ ၿပဳိကြဲသြားတဲ့ ၿဒပ္စင္ေတြ ၿပန္လည္ပူးေပါင္း အသစ္ၿဖစ္သလုိမ်ဳိး
ပါတ္လမ္းတစ္ခုက ကင္းလြတ္သြားတာနဲ႔ ပါတ္လမ္းတစ္ခုမွာ ၿငိတြယ္သြားမွာပဲ။ ဆာေလာင္ေနတဲ့
ဒုကၡဟာ စြပ္ၿပဳပ္တစ္ခြက္ေတာ့ ရႏုိင္ေသးတယ္။
မုိးလႈိင္ည
