သားသမီးေတြဟာ
ေက်ာက္တုံးေတြဆုိရင္
သူေတာင္ေပၚကုိ တြန္းတင္ခဲ့တာ ခုႏွစ္လုံး
သူ႔အေပၚၿပန္ပိခဲ့တာ ခုႏွစ္ခါ
ငွက္ေၾကာင့္
ေညာင္ပင္ဟာ အသီးနဲ႔ေ၀းရသလုိ
ေငြေၾကာင့္
မိဘဟာ သားသမီးနဲ႔ ေ၀းရတယ္
ဖုန္တက္ေနတဲ့ အိမ္ကေလးမွာေနေပမယ့္
ႏွလုံးသားဟာ ေတာက္ပအလင္းၿဖာၿမဲ
တစ္ခါတစ္ခါ
ေၿခာက္ကပ္ကပ္အလြမ္းနဲ႔
အရပ္ရွစ္မ်က္ႏွာေရာ္ရမ္းရမ္း
တစ္ခါတစ္ခါ
အထီးက်န္ၿခင္းက
သြားေရာဂါလုိ တဆစ္ဆစ္ကုိက္ခဲရင္း
မိသားစုရထားရဲ႕ စက္ေခါင္းတစ္ခုဟာ
ေမတၱၱာေ၀စုကုိ တလူလူလႊင့္ခဲ့သလုိ
စကားနည္းနည္းနဲ႔ တရားၿမဲရင္း အုိခဲ့ၿပီ
အပြင့္တုံးသစ္ပင္လုိ နာက်င္စိတ္နဲ႔
ငါ့ပ်က္ကြက္မႈေတြပါ တဲ့
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဆင္းရဲရတာကုိ
အားနာစကားဆုိရွာတယ္…အေဖ။
ကုိသွ်ပ္(ကန္႔ဘလူ)
Tuesday, May 22, 2007
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
“ခွေးကလေး ကောက်ကောက်”
ကျွန်တော့် လူ့ဘဝသက်တမ်း နှစ်လေးဆယ်မှာ ဒါဟာ ရွှေသားသံယောဇဉ်ဖြစ်မှန်း ကျွန်တော်သိခဲ့ရပါတယ်။ အမှန်တကယ်တော့ ချစ်ခြင်းမေတ္တာတို့၊ သံယောဇဉ်တို့၊ စ...
-
သူတုိ႔အဆုတ္၊ ထားခဲ့ၿမဳပ္သည့္ ဗုံးငုတ္ တုိက္မွား၊ ေမာင္ေၿပာက္က်ားကုိ ရြာသား ရြာသူ၊ ေမးၾကၿမဴသည္ အူအူယမ္းေငြ႔ထတုန္းတည္း။ အေမာင္...
-
ကျွန်တော့် လူ့ဘဝသက်တမ်း နှစ်လေးဆယ်မှာ ဒါဟာ ရွှေသားသံယောဇဉ်ဖြစ်မှန်း ကျွန်တော်သိခဲ့ရပါတယ်။ အမှန်တကယ်တော့ ချစ်ခြင်းမေတ္တာတို့၊ သံယောဇဉ်တို့၊ စ...
-
သူ႕ကိုၾကည့္ျပန္ေတာ့လဲ အဲဒီကကို မတက္ေတာ့ဘူး ကိုယ္ရပ္ေနသလုိလို သူသြားေနသလိုလို၊ မဟုတ္ဘူး ဘယ္သူမွ မသြားဘူး ဘယ္သူမွမရပ္ဘူး သြားတယ္ရပ္တယ္ဆိုတ...
No comments:
Post a Comment